`
Βράδυ θαμπό
Στη σκιά πριν μπω
Νεκροθαλάμου
Σε αυλό ακουμπώ
Τα δάχτυλά μου
Αβρά βιολιά
Γελούν φιλιά
Μπρος στη σελήνη
Και τα μαλλιά
Η αύρα μου λύνει
Αστέρια αχνά
Κεντώ συχνά
Μες στο σκοτάδι
Και ο νους ξεχνά
Το βλέμμα του Άδη
Τότε η στοργή
Γίνετ’ οργή
Για όλα τα γύρω
Και στη σιγή
Ποθώ να γείρω
`
*
Ξεχασμένοι ξεχαστήκαμε
Πόσους μήνες κοιμηθήκαμε.
Ξεχασμένοι ξεχαστήκαμε
σ’ ένα θάμβος πυκνό
από νύχτα κι από ήλιο.
Δεν κλαίω
γιατί ο ύπνος μ’ αρνήθηκε.
Πίσω απ’ τον κήπο μας
υπάρχουν κι άλλοι κήποι.
(Απόσπασμα από την Εαρινή Συμφωνία)
`
*********************************************************
H Στέλλα Γαδέδη, καταξιωμένη φλαουτίστα και συνθέτις, με πολύ σημαντικές συνεργασίες στο ενεργητικό της, παρουσιάζει την έκτη προσωπική της δουλειά. Υπήρξε μόνιμη συνεργάτις του Μάνου Χατζιδάκι και για πολλά χρόνια συνεργάστηκε με ελληνικές και ξένες ορχήστρες καθώς και με τους σημαντικότερους Έλληνες συνθέτες μεταξύ των οποίων οι: Νίκος Μαμαγκάκης, Γιάννης Χρήστου, Αργύρης Κουνάδης, Διονύσης Σαββόπουλος, Θόδωρος Αντωνίου και Ελένη Καραΐνδρου. Ασχολείται επίσης με το τραγούδι και έχει κυκλοφορήσει τα άλμπουμ “Όταν οι κινηματογράφοι ήταν ακόμα θερινοί και παίζαν στα διαλείμματα τραγούδια”, “Σόλο φλάουτο”, “Κήποι της νύχτας”, “Το βιβλίο της μνήμης”, “City 1″.
Η παρούσα έκδοση περιλαμβάνει τη μουσική και τα τραγούδια που η Στέλλα Γαδέδη έγραψε για δύο παραστάσεις. Η παράσταση “Πάντως ήταν νύχτα”, σε καλλιτεχνική επιμέλεια Ιουλίτας Ηλιοπούλου, δόθηκε τον Μάρτιο του 2003 στο Ίδρυμα Μελίνα Μερκούρη και ήταν παραγγελία της Ορχήστρας των Χρωμάτων. Στο άλμπουμ περιλαμβάνονται δύο jazz οργανικά και τρία τραγούδια σε ποίηση Γιάννη Ρίτσου που ερμηνεύουν η Σαβίνα Γιαννάτου, η Αντιγόνη Μπούνα και η ίδια η Στέλλα Γαδέδη.
Η δεύτερη παράσταση “Λα Πουπέ”, είναι ο θεατρικός μονόλογος - μια μαύρη κωμωδία - του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη που σκηνοθετεί και ερμηνεύει η Άννα Κοκκίνου, ανέβηκε τον Μάιο του 2008 και συνεχίζεται με πολύ μεγάλη επιτυχία και την τρέχουσα θεατρική περίοδο στο θέατρο Σφενδόνη. Τα τραγούδια είναι σε στίχους του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη και αποτελούν μέρος του έργου. “Τ’ αστέρι” ερμηνεύει η Ανδριάνα Μπάμπαλη, τη “Φωνή” και τα “Σιρόπια” με το απελευθερωτικό βρισίδι, ερμηνεύει η Ευσταθία και τη “Συγχώρεση” η Δώρα Πετρίδη.
`
*********************************************************************
Όταν μου έκαναν την πρόταση απόρησα πως διάλεξαν εμένα να μελοποιήσω Ρίτσο. Κρίνοντας από τις μελοποιήσεις της στρατευμένης ποίησης του, θεωρούσα ότι ο Ρίτσος δεν ήταν της δικής μου ψυχοσύνθεσής, χωρίς να θέλω να αμφισβητήσω στο ελάχιστο την αξία αυτών των έργων και την απήχησή τους στον κόσμο. Εκείνη την εποχή δεν είχα καθόλου επαφή με αυτά τα τραγούδια γιατί ήμουν πολύ νέα και άκουγα ξένα ροκ συγκροτήματα και κλασσική μουσική. Όταν όμως διάβασα τα κείμενα που είχε επιλέξει η Ιουλίτα Ηλιοπούλου ενθουσιάστηκα, ήταν για μένα μια αποκάλυψη. Ένας τόσο μεγάλος ποιητής μπορεί να έχει πολλά πρόσωπα, να είναι κοντά στο κάθε άνθρωπο. Αυτός είναι ο δικός μου Ρίτσος. Κείμενα πολύ προχωρημένα ακόμα και για την εποχή μας. Ο Ρίτσος δεν ήθελε να τα εκδώσει όσο ζούσε γιατί θεωρούσε ότι δε θα γίνουν αποδεκτά από την ελληνική κοινωνία. Μιλάει για τη μοναξιά, τον έρωτα, το θάνατο και για όλες τις πλευρές της ανθρώπινης ύπαρξης με τρόπο μοναδικό. Απλά, καθημερινά και εντυπωσιακά ακραία. Η βαθειά εξομολόγηση ενός μοναχικού ανθρώπου που όταν γυρίζει βράδυ σπίτι του και ειδικά όταν ξεκλειδώνει την πόρτα του θέλει να είναι για κάτι ευχαριστημένος, έστω δικαιολογημένος όπως λέει. Ύστερα σιγά σιγά, όταν τα φώτα της πόλης ανάβουν ένα-ένα και η νύχτα πέφτει, αρχίζει να ελευθερώνεται από τα πράγματα, ανοίγει την πόρτα του γυάλινου κλουβιού του και μπαίνει μέσα (του). Γίνεται φως, φωτίζεται, φωτίζει.»
(Aπό συνέντευξη της Στέλλας Γαδέδη στους Σπύρο Αραβανή-Ηρακλή Οικονόμου)