ΜΗ ΦΟΒΑΣΑΙ ΤΗΝ ΒΡΟΧΗ
Μη φοβάσαι τη βροχή
ούτε τον χρόνο.
Οι ρυτίδες κάτω απ’ τα μάτια σου δείχνουν ότι έχεις δει•
κι αν κατόρθωσες μια φορά να σπάσεις το φράγμα του χρόνου, τότε πάει να ᾿πει
πως έχεις ακόμη ανοιχτούς λογαριασμούς με τον θάνατο-
και φυλάς ακόμα την ελπίδα
να ΖΗΣΕΙΣ.
Μη φοβηθείς το ξέσπασμα της ζωής
ούτε τους νεκρούς που σε περιτριγυρίζουν.
αφού εσύ κρατάς ακόμα
το προνόμιο ν’ ανασταίνεσαι.
*
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΖΑΝ ΖΕΝΕ
…έκανα μια σκέψη που ανυψώνει τον έρωτα σε πάθος, στο απόλυτο και το ιδανικό• ότι τα μάτια μας μπορούν να δουν μέσα στο κορμί του Άλλου μια απόλυτη διαφά¬νεια, να διακρίνουν τον τρόπο που πλέκονται μεταξύ τους τα κύτταρα, οι φλέβες και οι αρτηρίες, τα ρυάκια του πάθους- τα νεύρα του κι όλα τα εσωτερικά του όργανα• ο οργανισμός του σαν ένα μικρό σύμπαν, Ολόκληρος. Αυτό που δεν περνάει απ’ το μυαλό μας όταν βλέπουμε τον οποιονδήποτε, αποκτάει ενδιαφέρον και τη Δύναμη να ερεθίσει τη φαντασία μας όταν βλέπουμε τον Εραστή μας. Το αντικείμενο του απόλυτου Έρωτα καθίσταται διάφανο. Το πιο μικρό του κύτταρο είναι ένας ζωντανός οργανισμός πλήρης κι αυτάρκης, γεμάτος από ζωή και προσωπικότητα. Που κάθεται και μας μιλάει. Μας λέει την ιστορία του ή ένα πολύτιμο κομμάτι της, καθώς η σύνθεση του με τις ιστορίες όλων των άλλων κυττάρων μας προσφέρει το παζλ της ιστορίας του αγαπημένου προσώπου.
*
ΞΑΣΤΕΡΙΑ-Η ΒΡΕΣ ΜΟΥ ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΓΙΑ ΤΗ ΒΡΟΧΗ.
Στους επόμενους αιώνες, η ψυχή μας, των ανθρώπων, θα διώξει τα σύννεφα• κι έτσι φίλε μου δε θα νιώθεις εσύ ο μόνος γυμνός ανάμεσα σε πλήθη με κοστούμια εποχής• δε θα ’σαι πια ο τρελλός που βγήκε χωρίς παλτό κι ομπρέλλα να χορέψει μονάχος στη βροχή. Θα κοιτάς τους ανθρώπους και δε θ’ αντικρύζεις μονάχα σίδερα στα μάτια στο μυαλό και την ψυχή, μα μια γαλήνια και μαζί φουρτουνιασμένη απεραντοσύνη, σαν κι αυτή που πάντα ζήλευες στη θάλασσα. Κι εκείνοι, θα σου φανερώνουν με ανοικτές καρδιές την πληγωμένη τους διαφάνεια.
Τα δάκρυα που τρέχουν απ’ τα μάτια τους όταν ονει¬ρεύονται να τα πιεις στάλα-στάλα για να μπορέσεις κι εσύ να τους νιώσεις.
Δεν ξέρω γιατί μα δεν έχεις σκεφτεί πως όταν βρέχει γί¬νονται οι ψυχές μας πιο καθαρές; Είναι μήπως ο ουρανός που μας επιστρέφει τα δάκρυα που ρίχνουμε απ’ τον πόθο μας να τον φτάσουμε ή οι παλιές μνήμες-από μας πιο παλιές;
Θέλω κάθε φορά που πιάνει βροχή να μου λες κι ένα παραμύθι.
Κι άκου, δε θέλω να κλαις όταν σκέφτεσαι πως όσοι πορεύτηκαν μ’ ασκέπαστο πρόσωπο τρυπήθηκαν απ΄τα καρφιά που ᾿χαν οι μάσκες των άλλων.
*
ΜΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΜΕΣΑ Σ’ ΕΝΑ
ΝΕΚΡΟΤΑΦΕΙΟ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΩΝ
Πες μου, πες μου, γιατί είμαστε κι οι δυο σαν πρόβατα προς σφαγή• γιατί μείναμε ακόμα παιδιά• τόσο αγνοί και βρώμικοι σαν τα κεριά που καίγονται• γιατί μας παρα-μονεύει καθημερινά ο θάνατος που δουλειά του είναι να κάνει το πάθος μας λεία του;
Πες μου, γιατί ενώ τ’ αυτοκίνητα δίπλα μας είναι νεκρά εμείς ποθούμε να τρέξουμε; Ζούμε για τον ίλιγγο που αδερφό του έχει τον θάνατο, για τον τυφώνα που μέσα του παρασύρει κραυγές ελευθερίας και πάθους να μα¬τώνουν το λαιμό μέχρι τη διάλυση;
Πες μου, γιατί παραμένουμε τόσο νέοι μέσα στον Άδη της καθημερινότητας; Μήπως καλπάζουμε σαν τον Δον Κιχώτη, τρέχουμε συνεχώς, αντιβαίνοντας το στάσιμο;
Αρκετά τρελλοί για να κυνηγάμε ανεμόμυλους-μα όχι τόσο ώστε να μη γνωρίζουμε πόσο μάταιο είναι• πες μου, γιατί ενώ τ’ αυτοκίνητα δίπλα μας είναι νεκρά εμείς ποθούμε να τρέξουμε;