Φωτίζει
Η μέρα βγαίνει ιδρωμένη
απ’ τα σκεπάσματα της νύχτας
φάνηκε ο κόσμος
με τα μακρονήσια του στο βάθος.
ΕΙΚΟΝΑ ΠΛΩΡΗΣ
Από μακριά
αγναντεύω τα βουνά
λιτές γραμμές
αθώα σχήματα
ζωγραφισμένα
στον ορίζοντα
με μαλακό μολύβι.
Πλησιάζω τις ακτές
ακονισμένες όψεις
μεταμορφώνεσαι
όγκοι θεόρατοι
σε κόβουν στα δυο
όπως ζυγιάζονται
σ’ απόσταση αναπνοής
οι ζωές μας.
ΕΝΘΥΜΙΟ ΓΕΥΜΑ
Έξω θερίζει ο καιρός
το καλοκαίρι ολόγυμνο κρυώνει
φοράει τα παλιά της ρούχα η εποχή
με δανεικά σιτίζονται τα όνειρα
Απλώνει τη μπουγάδα της η μέρα
με τους λεκέδες αφημένους
στα σεντόνια της
μήπως στεγνώσει ο ήλιος το μελάνι τους
μήπως ο άνεμος θαμπώσει τη γραφή τους.
Θυμάμαι πως τα γνώριζε καλά τούτα τα χρόνια
πάντοτε έβαζε για ΄κείνα ένα πιάτο στο τραπέζι
μην αμελούμε έλεγε τα δύσκολα
μπορεί ανά πάσα ώρα να επιστρέψουν
Τη μοίρα εκείνος εχθρεύοτανε
έλεγε είναι χρέος των ανθρώπων να ζητάνε
με τρόπο που να μην αφήνει πίσω
πεινασμένους χρόνους
Κοιτιόμασταν στα μάτια κι ανασαίναμε κρυφά
αριστερόχειρες με του ψωμιού την κόρα
περασμένη ανάμεσα στα δόντια μας
γελώντας με την τόση σοβαρότητα
ενός λιτού μεσημεριού.
Εξιτήριο
Επίσημη ιατρική βεβαίωση
προς εγγυτέρους συγγενείς
υποτροπή της νόσου
τη νύχτα επιδείνωση
θάνατος αξημέρωτα.
Μόλις είκοσι – τεσσάρων χρόνων
διαβεβαίωσαν τα έγγραφα για την ταφή
μόλις είκοσι -τεσσάρων χρόνων
Κύρια πρόταση της μνήμης
άκλιτος σύνδεσμος του χρόνου
εξαρτημένης αιωνόβιας θλίψης
Μόλις…
ΣΗΜΕΙΟ
Bλέπεις αυτή
στο βάθος τη θολή κουκκίδα
που περιμένουν στην προβλήτα
τόσοι επισκέπτες
κι όλο κοιτάζουν προς τα κει
κι όλο ρωτάνε
αν έχεις ώρα
Βλέπεις αυτό
το μακρινό , το σκοτεινό σημάδι
κάμποσα μίλια
πέρα απ’ τη ματιά
ακίνητο που στέκει
Πως φεύγουν πίσω του
κυματισμοί και βράχοι
και ντύνεται το βλέμμα τους
με τόση προσμονή!
Βλέπεις ή θάμπωσε η μορφή
καρφιτσωμένη όλη νύχτα στον καμβά
ν΄ αλλάζει χρώμα
Κι εσύ;
μήπως το δεις πλώρη να παίρνει
να γίνεται καράβι
η προσδοκία;