Σαντορίνη
Διάλεξε το χρώμα σου και πρέσβευέ το μέχρι να σε αναγνωρίζουνε
στην κάθε του απόχρωσή.
***
Είχα τρυπώσει για πρώτη φορά
στα σπλάχνα ενός πουλιού
Είχα σκαρφαλώσει στην πλάτη ενός γαϊδάρου
Είχα πετάξει.
Πήγαινέ με ξανά στα πέντε μου χρόνια
ακούμπησέ με δίπλα στο ροζ πιθάρι
σαν πορσελάνινη κούκλα για τους τουρίστες.
Κι έπειτα,
φίλα με για να ζωντανέψω.
***
Γίνε Ιωνάς των πτηνών και των ψαριών
ναύλωσε ένα περασμένο χαμόγελο τους χειμώνες
να ταξιδεύεις.
***
Ζήλεψα το γάτο για τις πολύωρες βόλτες στην Καλντέρα
εκείνος εμένα για έναν ύπνο στο υπόσκαφο.
Μετά τις έξι ο ήλιος γίνεται δολοφόνος των ονείρων
για τους γάτους.
Τα δικά μας τα λιώνει και τα πετάει στη θάλασσα
-για δόλωμα-
για τα ψάρια που περπατούν και κολυμπούν και χαρίζονται
κάθε τέτοια εποχή.
***
Ένα δελφίνι τυλίχτηκε στο δάχτυλό μου
λίγο πριν την επιστροφή.
Ένας γάιδαρος φορτώθηκε
τα σταφύλια του φθινοπώρου
κι όλο εκείνο το βάρος.
Χρόνια τώρα γεμίζει το δωμάτιο
με αναμνηστικό καλοκαίρι.
***
Υπόσκαφο
Έγινα το μέσο για ν’ αγναντέψεις το μέλλον
με προστάτεψες απ’ τη βροχή φθινόπωρα και χειμώνες
έγινα η άνοιξη και το καλοκαίρι
κυοφόρησες τις μέρες μου.
Γεννήθηκε η αρχιτεκτονική της διαιώνισης του είδους.
***
Στο λευκό καμβά
με τις γαλάζιες τρύπες
με έμαθες υποδειγματικά να χρωματίζω.
Τώρα τα χρώματά σου τα κάνω λέξεις
στις διαβάζω και τις αφήνω να πλημμυρίσουν τις θάλασσες.
Γιατί οι λέξεις είναι ζωντανές
μονάχα όταν ταξιδεύουν.
`
*
Χίος
Με αποστάγματα εφηβείας ποτίσαν τα βότσαλα
γίνανε βράχοι.
***
Μην ξεριζώνεις την πεταλίδα
μην καταπίνεις τα όνειρα.
***
Το μαύρο αγκάθι το αφαίρεσα
από το χέρι σου εκείνο το καλοκαίρι με καμένη βελόνα
δεν τα κατάφερα όμως εξίσου με την καρδιά σου.
`
*
Chiaroscuro
Μια άνοιξη ολόκληρη στο αρνητικό του ασβέστη
όλος ο κόσμος που φύτεψες μέσα μου.
Έφτιαξες μία οικουμένη στο όριο του πραγματικού
με το άγγιγμα του ανέφικτου.
Στην όψη σου αναγνωρίζω τις ασυμμετρίες
-ανθίζουν σε μία γωνία του κήπου μου-.
Δυο τρίγωνα αντικριστά ορίζουν το βλέμμα σου
-οξεία γωνία
μόνο ένας πόθος ανέκφραστος αμβλύνει τις διαφορές-
ένας ρόμβος αμφιλεγόμενος τα χείλη.
Στο κατώφλι η γλώσσα σου
πάντα αυτάρεσκα αμυντική
ζωγραφίζει ένα παγώνι.
Η υγρασία αγγίζει το δρόμο μου
δροσίζει το σώμα την πιο καυτή μέρα
ενός ατελεύτητου καλοκαιριού.
Οι μέρες της αθωότητας χάνονται.
Το φλιτζάνι και το γλυκό του κουταλιού
περιμένουν στην πλατεία.
Ίσως μια μέρα να επιστρέψω.
`
*
Fontana
Δεν υπάρχουν νούφαρα
πλέουμε σε άνυδρη εποχή.
Fontana e vecchia,
gli anni passano, solo i marmi rimangono
per parlare.
Δε μου έλειψες εσύ αλλά τα μανταρίνια
όξινη γεύση και άρωμα εποχής.
Τα φουστάνια μου έσκισα στις σκάλες
του σι μινόρε.
Σι, σι, εσύ τόσα καλοκαίρια
η νότα της επαναλαμβανόμενης μουσικής
των κυμάτων που έσβηναν.
Τα νερόφιδα σταμάτησαν να μιλούν
μαρμάρωσαν στην ανάμνηση ενός βασιλείου
που χάθηκε.
Οι γυναίκες από κρύσταλλο εξαφανίστηκαν.
Υπήρξε κάποτε πορσελάνη και τώρα μιλάμε για ατσάλι.
Τα ποντίκια στην πέργκολα κυβερνούν απόψε
κι οι γάτες λιποτάκτησαν.
Τα δέντρα κατέβασαν στο χώμα φαντάσματα
κι εσύ ψιθύρισες στο χειροφίλημα
πως κατάγομαι από περασμένη γενιά
πως τα χέρια μου είναι από κρύσταλλο
πως πρέπει να προσέχω μη ραγίσω
γι’ αυτό δε θα μ’ αγγίξεις και φέτος.
`
*
Gemologia
Λάπης βούλιαξες στην άκουα μαρίνα
κι αναδύθηκες νησί.
Λίθοι πολύτιμοι εσύ
που η λήθη δεν άγγιξε στα χέρια μου.
Στα χέρια σου αγέλαστος πέτρα.
Μέσα απ’ τη φεγγαρόπετρα κρυφά κοιτάς
και επιστρέφεις
στην προφητεία και στα οράματα.
“Ο δωδεκαετής ψυχρός μας πόλεμος λήγει
με πέτρωμ’ αμέθυστο.”
Σε λίγο ο χρόνος μας εξανεμίζεται
κι η αρίθμηση ξεκινά από την αρχή.
Αναδύσου.
`
****************************************************************
Η Έφη Κατσουρού γεννήθηκε, μεγάλωσε και ζει μέχρι σήμερα στην Πλάκα. Σπούδασε αρχιτεκτονική στο ΕΜΠ και σήμερα εργάζεται ως αρχιτέκτονας στην Αθήνα, επιθυμώντας να την κάνει μία πιο όμορφη πόλη. Με την συγγραφή ασχολείται από μικρή ηλικία. Από τη Σειρά Ποιείν των εκδόσεων Μετρονόμος κυκλοφορεί η πρώτη της ποιητική συλλογή «Εκτός εποχής».