[author]Του Πέτρου Σκυθιώτη [/author]
“Στην παλιά εποχή αλεπού ήταν ο μαθηματικός ή ο κατάσκοπος, στην καινούρια (μετά – κινητών) είναι ο φιλόλογος ή έστω ο δικηγόρος ή τελοσπάντων ο κυβερνητικός εκπρόσωπος της γειτονιάς σου”. Έτσι λέει ένας φίλος αναπολώντας τις παλιές του δόξες.
Τότε, σε μια επαρχιακή πόλη - ας την πούμε Σέρρες - με τρεις ερωμένες ταυτόχρονα, το μόνιμο άλυτο πρόβλημα του Καζανόβα ήταν μαθηματικό. Πώς να κυκλοφορεί από το ένα σπίτι ερωμένης στο άλλο κάνοντας λίγο χρόνο, αλλά και αποφεύγοντας την ευρύτερη περιοχή του τρίτου σπιτιού, καθώς και τα στέκια που σύχναζε η άλλη.
Είχε βρει έναν χάρτη της πόλης, πάνω του σημάδεψε με κόκκινο μαρκαδόρο το ένα σπίτι, με μπλε το άλλο και με κίτρινο το τρίτο. Γύρω απ’ το καθένα σπίτι σχημάτισε έναν κύκλο υψηλής επικινδυνότητας της περιοχής του ιδίου χρώματος. Σημείωσε, επίσης, τα στέκια της καθεμίας με το ίδιο χρώμα που είχε σημαδευτεί το σπίτι της. Ο χάρτης ήταν έτοιμος.
Μας τον είχε παρουσιάσει με περηφάνια σε μια μεσημεριανή ουζοκατάνυξη ή καλύτερα ένα γεύμα εργασίας μετά των απαραιτήτων τοπικών προϊόντων. Εκεί ένας φίλος φοιτητής μαθηματικού του είχε σημειώσει τα μονοπάτια που έπρεπε ν’ ακολουθεί για να πάει απ’ το ένα σπίτι στο άλλο χωρίς να περάσει αυτόφωρο. “Είναι κλασικό πρόβλημα συνδυαστικής”, μας είπε, “η φωλιά της αλεπούς έχει 4-5 εισόδους - εξόδους”. Ο φίλος Καζανόβας βάστηξε περίπου για τρεις μήνες την ιστορία, ο φίλος μαθηματικός πέρασε τη συνδυαστική με οχτώ.
“Τώρα (στην μετά-κινητών εποχή) δεν αρκεί μόνο αυτό για να ‘σαι ο Σούπερ-αλεπού-Καζανόβας”, μονολογεί ο φίλος. “Πρέπει και να ξέρεις να ελιχθείς, να διαλέξεις την καλύτερη δημιουργική ασάφεια και να κάνεις την πιο αποδοτική διαπραγμάτευση, έτσι ώστε να μπορέσουν να διατηρηθούν ανέπαφες τρεις ερωμένες”. “Τα νέα παιδιά θα βγούνε πιο έξυπνα”, του είπα, “ο πολιτισμός θα ‘ναι πιο έτοιμος σε μια μεταγενέστερη εποχή να λύσει το πρόβλημα”.
“Μπα, οι τρύπες έχουν ήδη μπαζωθεί”, μου είπε φεύγοντας. “Η τελευταία αλεπού κλείδωσε και ξάπλωσε στο δρόμο”, είπα φεύγοντας κι εγώ.