να κρυφτώ
να κρυφτώ για λίγο
αυτό θέλω. άσε με.
ανάμεσα στα μοναχικά δρομολόγια του μετρό
στα μάτια που έχουν ξεψυχήσει
στα καφέ που δε με ξέρει κανείς
εκεί που ποτέ δε χώρεσα
να κρυφτώ για δυο στιγμές μόνο
απ’ τη βία της ψυχής μου
απ’ την αδυναμία, την έρημο, το αδιέξοδο
να χαθώ στα εκατομμύρια των πιθανών συντεταγμένων του πλανήτη
κι όσο πιο επιτακτικά θα με ζητά η ζωή πίσω
να τελειώσουμε την μισή μας παρτίδα
εγώ, τόσο να χάνομαι, τόσο να κρύβομαι
να κρυφτώ απ’ τα όνειρα που δε δικαίωσα
με τί μούτρα να τ’ αντικρίσω;
με ποια πιστευτή δικαιολογία στην τσέπη;
να κρυφτώ για λίγο
αυτό ποθώ. άσε με.
απ’ τις ερωτήσεις
τις υποθέσεις
τα σχέδια βήτα
τους συμβιβασμούς
τις ραγισμένες υποσχέσεις.
να κρυφτώ πίσω απ’ την περιφρόνηση των ανθρώπων
κι ό,τι μ’ αγνοεί, καταφύγιο μου να γίνει.
να κρυφτώ από μένα τον ίδιο
απ’ την καρδιά μου, απ’ τις λέξεις, τα τετράδια, τις μουτζούρες
τα βιαστικά ορθογραφικά λαθη.
απ’ τα λόγια τα τεράστια
που δεν είχα τη σύνεση να κρατήσω θαμμένα
κι έχουν αμολυθεί λυσσασμένα
και ψάχνουν να με κάνουν χίλια αμέτρητα κομμάτια
να κρυφτώ απ’ τους ανθρώπους
τους ειδήμονες
τους γνωρίζοντες
τους επαίοντες
και μόνο τα χέρια σου πάνω στο κουρασμένο μου σώμα
να έχω να με ηρεμούν και να μου γνέφουν
κρύψου όμορφε μου. κρύψου.
έξω από σένα
έξω από σένα δεν είμαι κανενός.
οι πολυάσχολοι δρόμοι δε με αναγνωρίζουν δικό τους τέκνο
κι όσοι ξέχασα σίγουρα πια, δε με θυμούνται
έξω από σένα
τα ναύλα μου δεν αρκούν για κανένα μπάρκο
οι σταθμοί με περιφρονούν
και τα βαγόνια δε με δέχονται στα σπλάχνα τους
τα πουλιά που κάποτε με κλείνανε στα φτερά τους
δίχως τις εγγυήσεις σου σήμερα μ’ αποστρέφονται
τα πιο κρυφά χαρτιά μου άχρηστα σαπίζουν
παροπλισμένα κι αχρησιμοποίητα
και καταλήγω ξανά υποτελής της καταστροφής μου
δούλος της ντροπής
έξω από σένα
τι είναι η ποίηση;
η τέχνη, η δημιουργία, η αίσθηση, το όμορφο και το ελπιδοφόρο;
τι αξίζει να διασωθεί, να ταξιδέψει και να παλέψει για μια αγκαλιά
αν αυτή είναι έξω από σένα;
τι πιο δυνατό μπορούν να προσφέρουν δυο μάτια ξένα
αν η ηρεμία κι η στέγη μου φυτρώνουν έξω από τα δικά σου;
απ’ τη μια θάλασσα ως την άλλη
διάλυσε η μοίρα τις ζωές μας.
μας λάβωσε με την ίδια χειρουργική έκπληξη
άφησε το ίδιο σοκ να κυλήσει απότομα
απ’ τους αισθητήρες που αντιλαμβάνονται την πραγματικότητα
μέχρι το πιο μαλακό σημείο της καρδιάς μας.
για να μείνουμε μόνοι όρθιοι οι δυο μας στα χαλάσματα
για να ενωθούμε κάτω από σύννεφα στάχτης και τρέλας
για να βγει νικητής για ακόμη μια φορά το απροσδόκητο.
τι θα ήταν η συνέχεια
η επιστροφή
η ανασυγκρότηση
η ελπίδα
η αυτοπροστασία
η απενοχοποίηση των ταλέντων μου
η ομορφιά που κυλά στα αιμοφόρα μου αγγεία
oι καλλιτεχνικές μου ανησυχίες
ο αγώνας μου για μια καλύτερη μέρα απ’ αυτη που μ’ έβαλε για ύπνο
αν όλα τα παραπάνω
ζούσαν μακριά και έξω από σένα;
μακριά απ’ τα χέρια σου είμαι καλός.
μέσα τους;
θαυμάσιος.