ΑΤΙΤΛΟ
Πάλι εδώ, κι απόψε
εσύ κι εγώ –οι δυο μας
μ’ ένα ποτήρι ανάμεσά μας
ένα μάς είναι αρκετό
δεύτερο περισσεύει.
Πάλι εδώ, κι απόψε
αντικριστά
εσύ κι εγώ –οι δυο μας.
Σαν χθες, σαν κάθε βράδυ.
Έτσι όπως ήπιαμε καφέ το δειλινό.
Βουβή, δε σ’ άκουσα να κρένεις
μη λόγο δεν ξεστόμισες
και πάλι, μοναξιά μου.
ΚΟΧΥΛΙ
Τι απόμεινε απ’ το τελευταίο καλοκαίρι;
Ένα κοχύλι, μόνο
να κυλιέται ξεχασμένο σε κάποιο συρτάρι.
ΧΑΜΕΝΕΣ ΑΓΑΠΕΣ
Ίσως είναι
οι αστραπές, που σκίζουν απόψε τον ορίζοντα
οι σταγόνες της βροχής στο τζάμι
οι νιφάδες του χιονιού στο περβάζι.
Ίσως
οι ψαλμοί των ανέμων στις φυλλωσιές των δένδρων
τα μυριάδες αστέρια του γαλαξία
οι ακτίνες του ήλιου που μας ζεσταίνουν.
Ίσως, μα εγώ, κάθε φορά, νιώθω ανατριχίλα.
«Αγρυπνία», 2006, Γαβριηλίδης