`
`
Κύριοι: Η κωμωδία που πρόκειται να ακούσετε ταπεινή είναι και σε σκέψεις θα σας βάλει. Μια κωμωδία σπασμένη στα δύο από αυτόν που θέλει να σκίσει το φεγγάρι αλλά σκίζει την καρδιά του. Ο έρωτας που πάντοτε με αστεία και καταστροφές περνάει απ’ των ανθρώπων τις ζωές, σε τούτη την περίπτωση περνάει μέσα από ένα λιβάδι απόμερο. Ένα λιβάδι που έντομα το κατοικούν και μέχρι πριν λίγο καιρό η ζωή τους ήρεμη ήταν και γαλήνια. Ανέμελα ήταν τα έντομα και το μόνο που τα ένοιαζε ήταν ήσυχα κι ωραία να πίνουνε τις δροσοσταλίδες τους και να ανατρέφουν τα παιδιά τους μέσα στον άγιο φόβο των θεών τους.
Από συνήθεια αγαπιόντουσαν και δίχως έγνοια καμιά.
Ο έρωτας
απ’ τους γονείς περνούσε στα παιδιά
σαν ένα κόσμημα αρχαίο και πολύτιμο που το πρώτο έντομο έλαβε από τα ίδια τα χέρια του Θεού.
Τα έντομα αυτά απολαμβάνανε τον έρωτα κάτω από το νοτισμένο χορτάρι τόσο ήρεμα όσο και η γύρη των λουλουδιών στον αέρα παραδίδεται.
Όμως μια μέρα… μια μέρα βρέθηκε ένα έντομο που από τον έρωτα πιο πέρα θέλησε να πάει.
Και από ένα όραμα
ένα όραμα
που πολύ μακριά από τη ζωή του βρισκόταν
αραχνοπιάστηκε…
Ίσως με μεγάλη δυσκολία να διάβασε κάποιο βιβλίο με στίχους
κάποιο βιβλίο που πάνω στο γρασίδι το εγκατέλειψε κάποιος ποιητής
από εκείνους τους λίγους που έρχονται στο λιβάδι
και ίσως και να φαρμακώθηκε από εκείνον τον στίχο που λέει
“Σε αγαπώ, γυναίκα άπιαστη”.
Γι’ αυτό λοιπόν, όλους εσάς παρακαλώ ποτέ να μην ξεχνάτε στα λιβάδια βιβλία με στίχους και ποιήματα.
Μεγάλη απελπισία στα έντομα αυτό μπορεί να φέρει.
Η ποίηση που συνέχεια ρωτά γιατί τα αστέρια τρέχουνε
βλαβερή πολύ μπορεί να αποβεί για μία άγουρη ψυχή…
Και είναι ανώφελο επίσης να σας πω πως το μικρό μας το ζωάκι πέθανε.
Είναι που ο Θάνατος συχνά σε Έρωτα μεταμφιέζεται!
Πόσες πολλές φορές ένας πελώριος σκελετός που κουβαλάει του Χάρου το δρεπάνι
και που μέσα σε βιβλία προσευχών τον βλέπουμε ζωγραφισμένο
δεν παίρνει τη μορφή μιας γυναίκας μόνο και μόνο για να μας εξαπατήσει και να μας ανοίξει του σκοταδιού τις πύλες!
Ο μικρός Έρωτας συχνά κοιμάται μάλλον
μέσα στις άδειες κόγχες του κρανίου του.
Και σε πόσα πολλά παλιά παραμυθάκια ένα λουλούδι, ένα φιλί ή μια ματιά μονάχα δεν κάνουν τη φριχτή δουλειά του μαχαιριού!
Ένα παλιό αερικό του δάσους που θαρρείς και δραπέτευσε από κάποιο βιβλίο του μεγάλου του Σαίξπηρ
και που μόνο του στα λιβάδια τριγύριζε
βαστάζοντας με πατερίτσες τα μαραμένα του φτερά
αφηγήθηκε στον ποιητή ετούτη τη μυστική και σκοτεινή ιστορία κάποιο φθινοπωρινό δειλινό, την ώρα που τα κοπάδια έφευγαν μακριά.
Και τώρα… και τώρα ο ποιητής σε εσάς την αφηγείται με τον δικό του μελαγχολικό τρόπο.
Αλλά πριν ξεκινήσουμε, θέλω να σας κάνω την ίδια παράκληση με εκείνη που έκανε κι εκείνο το παλιό αερικό … κάποιο φθινοπωρινό δειλινό την ώρα που τα κοπάδια έφευγαν μακριά.
Αλήθεια, γιατί τα καθαρά κι αστραφτερά έντομα που όλο χάρη κινούνται μέσα στα χορτάρια σάς προκαλούν αποστροφή;
Και γιατί σε εσάς τους ανθρώπους που γεμάτοι αμαρτίες και αθεράπευτα ελαττώματα είστε, σας προκαλούν αηδία τα όμορφα σκουλήκια που ήσυχα στο λιβάδι σεργιανούν και λιάζονται μέσα στο κρύο πρωινό;
Τί λόγο αλήθεια έχετε της Φύσης τα μικρά ετούτα πλάσματα να τα υποτιμάτε;
Όσο την πέτρα και το σκουλήκι βαθιά δεν αγαπάτε
στη βασιλεία μέσα τού Θεού δεν πρόκειται να πάτε.
Κι ακούστε και κάτι άλλο που το παλιό αερικό είπε στον ποιητή:
“Όπου να ‘ναι έρχεται των ζώων και των φυτών η Βασιλεία.
Ο άνθρωπος απ’ τον δημιουργό του θα λησμονηθεί και μόνο τα ζώα και τα φυτά κοντά στο φως του θα βρεθούνε.
Να πας ποιητή και να πεις στους ανθρώπους ότι ο έρωτας με την ίδια ένταση γεννιέται σε κάθε πλάσμα τής ζωής.
Ότι ο ρυθμός που έχει το φύλλο που λικνίζεται
ίδιος είναι με τον ρυθμό τού μακρινού αστεριού.
Ότι τις ίδιες λέξεις που λέει μια πηγή μες στη σκιά
τις ίδιες λέξεις και με τον ίδιο τον σκοπό κι η θάλασσα τις ψέλνει.
Να πεις του ανθρώπου να είναι ταπεινός.
Όλα στη Φύση όμοια είναι!”.
Αυτά ήταν τα τελευταία λόγια τού παλιού αερικού.
Και τώρα ακούστε την κωμωδία. Μπορεί και να σας πιάσουνε τα γέλια σαν θα ακούσετε τα έντομα αυτά σαν τα παιδιά και σαν τους έφηβους τα λόγια τους να λένε. Κι αν τύχει απ’ την κωμωδία μας δίδαγμα να βγάλετε καλό, εκείνο με τις πατερίτσες το παλιό το αερικό να πάτε να το βρείτε και να του πείτε ευχαριστώ κάποιο ήσυχο δειλινό την ώρα που τα κοπάδια φεύγουν.
`
[Από τον Πρόλογο του έργου]
`
Για όλα! Για όλα!
ο άντρας μου φταίει.
Βάρβαρη των Ποιητών η Φύτρα!
Κι η Μοίρα τους Βάρβαρη κι αυτή!
Του κόσμου η πιο μεγάλη Συμφορά είναι να είσαι Ποιητής.
Κι αν ήτανε στο χέρι μου,
Όλους!
Όλους στο πυρ το εξώτερο θα τους έκαιγα!
[απόσπασμα από τον μονόλογο της κυρίας Σκαθαρίνας]
`
Μετάφραση: Δημήτρης Τσεκούρας
`
********************
Λιμπρέτο: Μιχάλης Γελασάκης (αποσπάσματα)
Με ασημένιο νήμα θα πετάξω.
Πέρα σε κάμπους μακρινούς
εκεί που τα παιδιά μου με προσμένουν
και με τις ρόκες τους μονάχα μένουν.
Εγώ είμαι το πνεύμα
κι η ψυχή τού μεταξιού.
Απ’ την αρχαία απόκρυφη έρχομαι κιβωτό
Και μέσα στην ομίχλη εγώ βουτώ.
Στη σπηλιά της η αράχνη ας υμνεί.
Κι ας σκεφτεί το θρύλο μου τ’ αηδόνι
Και η στάλα της βροχής που ’ναι γυμνή
Σαν πέσει πάνω θ’ αρχίσει να παγώνει.
Μα στο σώμα μου επάνω
Την καρδιά μου έχω υφάνει
Χίλιες προσευχές και άνω
Στα σκοτάδια έχω κάνει.
Δύο κατάλευκα φτερά μου έδωσε ο Θάνατος
Αυτός που είναι αθάνατος, αυτός που είναι αθάνατος
Και τύφλωσε του μεταξιού μου την πηγή
Γι’ αυτό η χαρά μου αιμορραγεί, γι’ αυτό η χαρά μου αιμορραγεί.
`
[Aπόσπασμα από το «Τραγούδι της Πεταλούδας»]
`
*
Σ’ έχει λαβώσει ο έρωτας
Και πώς το ξέρω μη ρωτάς
Εμείς τα χρόνια τα παλιά
Δεν βγάζαμε ούτε μιλιά
Τώρα μου λες παραβολές
Μισόλογα κι υπερβολές
Μα τότε είχαμε ντροπή
Ρώτα όποιον θες να σου πει.
Και όλοι έχουνε να λένε
Για την Αγία Σκαθαρίνα
Που έχει χρώμα σαν τα κρίνα
Και παρθένα έμεινε
Έξι χρόνια έζησε
στον κόσμο μας επέζησε
Κι εγώ μονάχα δυο μηνών
μοιάζω γριά εκατό χρονών
`
*******************************************************
`
Τα μάγια της Πεταλούδας του F.G. Lorca στο Σύγχρονο Θέατρο σε μορφή Μιούζικαλ για παιδιά κάθε ηλικίας από 9 Νοεμβρίου, κάθε Σάββατο στις 3 μ.μ. και στις 6 μ.μ. και Κυριακή στις στις 3 μ.μ.
Tο ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΘΕΑΤΡΟ και η Σχολή Θεάτρου «Δήλος» - Δήμητρα Χατούπη, εγκαινιάζουν τη συνεργασία τους για τα επόμενα χρόνια, με τη συμμετοχή αποφοίτων της σχολής σε παραστάσεις- συμπαραγωγή των δυο οργανισμών.
Οι παραστάσεις παρουσιάζονται στο πλαίσιο του χειμερινού προγράμματος του Σύγχρονου Θεάτρου.
Η πρώτη σύμπραξη είναι μια παράσταση του σημαντικού κειμένου της παγκόσμιας παραγωγής, «Τα μάγια της πεταλούδας» του F.G. Lorca, διασκευασμένου σε μιούζικαλ, που απευθύνεται σε νέους και παιδιά όλων των ηλικιών.
Με τη συμμετοχή 17 νέων ηθοποιών (αριθμός ρεκόρ για αυτήν την εποχή) και με την καθοδήγηση άξιων καλλιτεχνών και δασκάλων της σχολής, δημιουργήθηκε μια παράσταση που πιστεύουμε ότι θα αποτελέσει πρότυπο για το παιδικό θέατρο, καλλιτεχνικά και παιδαγωγικά.
Τα μάγια της πεταλούδας…
Είναι το πρώτο θεατρικό έργο του ποιητή F.G. Lorca. Πρόκειται για μια κωμωδία με πρωταγωνιστές τα έντομα που κατοικούν σΆ ένα λιβάδι όπου η ζωή κυλά ήρεμα. Ο νεαρός Lorca ταυτίζεται με τον πρωταγωνιστή της κωμωδίας του, τον νεαρό Σκαθαράκο που διψά για μια ζωή γεμάτη ποίηση και ελευθερία. Πάνω σΆ αυτόν τον καμβά ο ποιητής πλέκει και ανατρέπει την καθημερινότητα της ζωής των εντόμων του, δημιουργεί μια κοινωνία που μπαίνει σε κρίση, εξαιτίας της παράξενης φύσης του Σκαθαράκου – ποιητή, που επιμένει στην αναζήτηση της ελευθερίας. Όλα ανατρέπονται και η κρίση ανάμεσα στα έντομα βαθαίνει, όταν εμφανίζεται μια πληγωμένη πεταλούδα. Ο Σκαθαράκος την ερωτεύεται και θέλει να την κρατήσει κοντά του. Όμως τελικά η πεταλούδα, υπακούοντας στην ελεύθερη φύση της, πετά για το δικό της κόσμο.
Ένας κόσμος φαντασίας γεμάτος χρώματα, αισθήματα, υψηλές αξίες, ξεπροβάλλει μέσα από αυτό το σημαντικό κείμενο του Λόρκα. Η ευαίσθητη ποίηση συναντά τη μοναδική ευαισθησία των παιδιών.
Στην παράστασή μας, οι ηθοποιοί μεταμορφώνονται στην πολύχρωμη κοινότητα των εντόμων του Lorca, και μέσα από την πρωτότυπη μουσική, το τραγούδι, το χορό, στήνουν έναν καινούργιο τρόπο αφήγησης του κλασσικού αριστουργήματος.
Η αναζήτηση της Ελευθερίας, ο Έρωτας, η Ανατροπή – βασικές ανησυχίες των εφήβων και ζητούμενα του ποιητή, γίνονται άξονες της παράστασής μας και η θεατρική πράξη γίνεται η δική μας απάντηση στο δύσκολο αίτημα του ανθρώπου για ελευθερία.
Ο Χρίστος Θεοδώρου έγραψε μια ευαίσθητη και ευφάνταση μουσική πάνω στο λιμπρέτο του Μιχάλη Γελασάκη και παρέδωσαν αυτό το υλικό στη χορογράφο και σκηνοθέτιδα Νικολέτα Ξεναρίου και όλοι μαζί έχουν δουλέψει με όρεξη και εντατικά για πάνω από ένα χρόνο, ώστε με τη συνέργεια της σκηνογράφου Κωσταντίνας Κρίγκου, να μας παραδίδουν σήμερα μια ευφάνταστη παράσταση.
`
Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
Μουσική: Χρίστος Θεοδώρου
Λιμπρέτο: Μιχάλης Γελασάκης
Σκηνοθεσία: Νικολέτα Ξεναρίου
Δραματουργική Επεξεργασία: Κωστής Καπελώνης
Σκηνικά-Κοστούμια: Κωνσταντίνα Κρίγκου
Μουσική Διδασκαλία:Οδυσσέας Ιωάννου Κωνσταντίνου
Β.Σκηνοθέτη: Μαντώ Κεραμυδά
Παίζουν οι: Χριστίνα Απαννά, Αννα-ΜαρίαΒέλλη, Ισμήνη Βαρακλή-Κακούρα, Βαγγέλης Γαβριήλ, Μαρτίνα Δημοπούλου, ¶ρης Κανέλλος, Αντρέας Κανελλόπουλος, Μαρία Καρύδη, Ζωή Κατσαμάνη, ΝίκοςΚουρνιάτης, Χριστίνα Μαριάνου, Έμα Μαυρέλη, Κατερίνα Πρωτονοταρίου, ¶ννα Χανιώτη, Βαρβάρα Χριστοφή.
Παίζουν οι μουσικοί: Θεοδόσης ¶γγελος Σμυρνιός, Χρίστος Θεοδώρου
Υπεύθυνη επικοινωνίας για τα σχολεία: Μαντώ Κεραμυδά τηλ:6973496178,
e-mail: magiapetaloudas@gmail.com
Υπεύθυνος επικοινωνίας για το θέατρο: Αντρέας Κουτσουρέλης:6932305095,
e-mail: info@sixronotheatro.gr