[author]του Κώστα Ρεούση [/author]
[αποσπάσματα αδόκιμης, ίσως ή μάλλον, λοξής γραφής]
Α΄. Εντός εκτός κι επί τ’ αυτά του … Τείχους
#12
Φλάμπουρα, μπαϊράκια και σημαίες πλαταγίζουν την οργή του ανέμου. Αντεστραμμένη πορεία στο ρου μπαζωμένων υδάτων.
#13
Είναι η άρδευσης -των πυρηνικών ορίων του όρους «Μέσα»- που, η ως άφρονος αφύπνισης (Οδυσσέας Ελύτης, 2×7ε, Ίκαρος 1996, σελ.8) κι ό,τι στο κρανίο ανορθώνεται, κανοναρχεί και πλανάρει την ισοπέδωση.
#14
Με την αράδα σου να πας πούστρα, κουράδα, ξεκωλιάρα πόλη.
#15
Καθόσον η ευγενική βροχή ανακοινώνει την επέλαση του ελευθερωτή.
Β΄. Οι αναβαθμίδες των υπεκφυγών
#11
Αντέχοντας το βάρβαρο αμπέχονο, σκήπτρο κι άστρο της μακελαρηδαιμονολατρείας, μειώνω τις διαστάσεις εντός αφιερώνοντας στο έθος και στο της διαιρέσεως το βόλι τις αποστάσεις εκτός.
#12
Το κατά δυναμό του νου και του σώματος ή το κατά δυναμό του πνεύματος και του ρου ή το κατά δυναμό του γράμματος και του χεριού ή το κατά δυναμό του κεφαλαίου και του μικρού ή το κατά δυναμό του κρανίου και του ποδιού: υπέρ κόψης χαρτιού και πάγου πυράς.
#13
Ανέντιμες πρακτικές «διοικούν» ό,τι άξιο πνεύματος ο τόπος έχει να προσφέρει: αγωγή ποιητού και ποιήσεως. «Διοικούν» τρόπος του λέγειν, του γράφειν, του ακούειν, του μυρίζειν ή του ζέχνειν –μια κι ό,τι «διοικείται», στην πορεία, παρακολουθείται/καταδιώκεται/συλλαμβάνεται/ανακρίνεται/παραπέμπεται/δικάζεται και δεδικασμένα ποινολογείται … αμαυρίζοντας θανατικά ή ισόβια λευκά, κατ’ όνομα και κατ’ επίφαση, μητρώα.
#14
Ο χαρτοπόλεμος των άστρων: άλλοι με την τάξη, άλλοι με την αράδα κι εμείς με τη σειρά -μούνα, κωλάρα, καταπιόνα, παρτουζιάρα- έτσι επειδή η αγάπη έχει ηδονή, καθώς αντίθετα και αυστηρά η ηδονή αγάπη δεν έχει.
#15
Η ψυχραιμία τ’ ουρανού τη στιγμή του εσχατικού σκοτωμού.
Γ΄. Ένα επανατατικό ελατήριο
#11
Μουγκανίζει το πλάσμα λάβρο μέσα στη λαύρα της ζωής, σπασμένο από πάστα νεκρική που ανασταίνεται.
#12
Ένα στίγμα απαράμιλλο στο σύμπαν -ανοίκειο ακόμη και στην πλέον αχανή εμπειρία- ορίζει το ανθρώπινο καθώς αναρχείται το παράδοξο.
#13
Στο λαβομάνο του σπέρματος κυκλοφορούν με κώδικα, μιλιούνια, τα μυρμήγκια της περικεφαλαίας στρατιάς της Εργάνης.
#14
Τα κόκαλα των άκρων, αναγεννιούνται.
#15
Της αυστηρής μοναξιάς ο χρόνος άπειρος.
Ο Κώστας Ρεούσης είναι ποιητής. Το τελευταίο του ποίημα-πλακέτα, «Η Ωδή του Αλεξικέραυνου Κατακεραυνωμένου Ανθρώπου», κυκλοφορεί αυστηρά εκτός εμπορίου.