`
Ο δίσκος «Θέλετ δεντρ’ ανθίσετε, θέλετε μαραθείτε», τα τραγούδια, δηλαδή, των παραστάσεων στο Τρένο στο Ρουφ όπου η Τατιάνα Λύγαρη προσκάλεσε συνθέτες (Μηνάς Αλεξιάδης, Γιώργος Ανδρέου, Μιχάλης Γρηγορίου, Βασίλης Δημητρίου, Γιώργος Κουρουπός, Νίκος Κυπουργός, Ηλίας Λιούγκος, Νότης Μαυρούδης, Θάνος Μικρούτσικος, Νίκος Ξυδάκης, Γιώργος Παπαδάκης, Δημήτρης Παπαδημητρίου, Μιχάλης Χριστοδουλίδης) να μελοποιήσουν ποιήματα των Σαπφώ, Σοφοκλή, Βιζυηνού, Σολωμού, Σουρή, Καβάφη, Εμπειρίκου, Σεφέρη, Ρίτσου, Γκανά, Κωσταβάρα, Δημητρούκα, Δημουλά, Καψάλη, Καλοκύρη κυκλοφόρησε το 2003. Τις προτάσεις των ποιημάτων επιμελήθηκε ο Κώστας Γεωργουσόπουλος και η Σόνια Ιλίνσκαγια, τη μουσική επιμέλεια είχε ο προσφάτως αποδημήσας, Γιώργος Παπαδάκης, τραγούδησαν ο Βασίλης Γισδάκης και η Καίτη Κουλλιά και με απαγγελίες της Τατιάνας Λύγαρη, Χρύσας Σπηλιώτη και Μαρίας Τσιμά. Μια ξεχωριστή δισκογραφική δουλειά βασισμένη στις ιδιαίτερες και επιτυχημένες παραστάσεις (πάνω από 250) της διετίας 2001-2002 στο βαγόνι Orient Express, στο Ρουφ.
`
Γιάννης Ρίτσος, «ΑΜΦΙΒΟΛΗ ΠΡΟΦΥΛΑΞΗ»
Ήσυχο βράδυ σε γνώριμο χώρο κλεισμένο
κουρτίνες λάμπα το τσιγάρο λουλούδια στα βάζα
γαλάζια λουλούδια ευωδιάζουν
οι σκιές τους μεγάλες επάνω στη ντουλάπα στο κρεββάτι
και προπάντων στο σώμα της γυμνής γυναίκας.
`
Κική Δημουλά, «Η ΤΑΧΕΙΑ ΑΝΑΡΡΩΣΗ ΤΗΣ ΑΠΛΗΣΤΙΑΣ»
Ἀκούω μεσημεριάτικα τὸ λαχειοπώλη
νὰ προσκαλεῖ ἀγοραστὲς στὸ γέλιο τῆς τύχης.
σπρώχνω πιὸ πέρα τὴν ἐγρήγορση
μοῦ πιάνει ὅλο τὸ χῶρο καὶ τὸ ρίχνω
σὲ μιὰ τρελὴ ὀνειροπόληση,
ἀμύθητα πὼς θὰ ἄλλαζε ἡ ζωή μου
ἂν κέρδιζα ἕνα
ἀνισόρροπο λαχεῖο.
Θὰ ξαναέχτιζᾳ τὴν πεῖρα μου μὲ θέα
τοὺς ἀπέραντους κατάφυτους ξενῶνες.
Ἐπικλινεῖς σκεπὲς νὰ μὴ λιμνάζουν
θέατρα καὶ δάκρυα κακοκαιρίες ρόλων.
Στοὺς κήπους διάχυτα ἀγάλματα
κομμωτὲς τῆς ποικιλίας καὶ τῆς πρόβλεψης.
Ἀγάλματα νεράκια μὲ τὴν πετονιὰ ροή τους
νὰ ψαρεύουν ὅσο θέλουν συντριβάνια.
Μάκρος μυστηριῶδες βουβὸς θαυμαστὴς
θὰ παίρνει ἀπὸ πίσω τὶς ἀλέες
ἄηχα θὰ τὶς ἀκολουθεῖ πατώντας
μέσα στὸν ἴδιο θόρυβο βημάτων ποὺ ἀδειάζουν
ἐκεῖνες καθὼς προχωροῦν. Ὥσπου
νὰ τὶς χάσει ξαφνικὰ - θὰ τοῦ κρυφτοῦν
σὲ κάποιο ἄλλο σχέδιο περιπάτου.
Θ᾿ ἀγόραζα λιμάνια αὐτοκίνητα ρολόγια ἰλιγγιώδη
τὴν κάθε ὥρα μου θὰ ῾ρχόταν ὁ δικός της
σωφὲρ νὰ τὴν παίρνει - θ᾿ ἀγόραζα
ὅλη τὴν ἄγονη γραμμὴ ἐπιπλωμένη
μὲ καινούργιους ἐπιβάτες
καὶ πολυτελέστατους καπνοὺς - θὰ δρομολογοῦσα
τὸ πρῶτο μακρινό μου ἐκεῖνο τρένο,
νεόνυμφη ποὺ ἤμουν μὲ ταξίδι
ἄμαθη στὰ χάδια τῶν συνόρων
στὴν ἀγρυπνία τῶν σταθμῶν καὶ ξένων τόπων
ποὺ τίναζαν ἀπρόσεκτα τῆς ὀνομασίας τους
τὴν καύτρα στὰ μάτια τῆς ταχύτητας καὶ φεύγαν.
Wagon lit - τότε ποὺ πρωτοβλέποντας
τὸν καναπὲ νὰ γίνεται κρεβάτι
ταξίδεψα πῶς ὅλα μετατρέπονται
ἀπὸ ἀναπαυτικό σε ἀναπαυτικότερο.
Θ᾿ ἅρπαζα θὰ ἔδιωχνα θ᾿ ἀνέβαζα
θὰ ποδοπατοῦσα θὰ φοβέριζα θὰ σκόρπιζα θὰ νόμιζα
θὰ γκρέμιζα καὶ σὲ τρεῖς μέρες θὰ ξανάκτιζᾳ
θὰ μὲ τρέμαν οἱ στερήσεις.
Γιὰ νὰ μπορέσω ἔτσι θρασύτατα ἰσχυρὴ
ν᾿ ἀγοράσω πιὰ τὴν ἀνάστασή σου.
Σωστὰ τὸ ἄκουσες, μὴ μελαγχολεῖς.
τὴν ἀνάστασή σου.
Εἶδες ποτέ του θαῦμα νὰ χάλασε χατίρι
παραμυθένιας τύχης;
Χωρὶς παζάρια θὰ ῾δινᾳ πίσω ὅσα κέρδισα
καὶ θὰ γυρίζαμε πεζῄ, ἀπίστευτοι στὸ σπίτι.
Θὰ ξάπλωνες ἐκεῖ, στὴ συνέχειά σου.
Θά ῾γερνα κι ἐγώ, διπλανὴ ἀμύθητα.
Κι ἀφοῦ βεβαιωνόμουνα πὼς ἔχεις προσδεθεῖ
καλὰ πάνω στὸ σῶμα σου
πὼς κούμπωσες καλὰ τὴν ἀσφαλῆ ἐπιστροφή σου
θὰ τό ῾ριχνα σιγὰ-σιγὰ
σὲ μιὰ τρελὴ ὀνειροπόληση,
ἀμύθητα πὼς θ᾿ ἄλλαζε ἡ ζωή μου
ἂν κέρδιζα ἕνα
ἀνισόρροπο λαχεῖο.
`