[author]του Σπύρου Αραβανή [/author]`
`
`
Ως γνωστόν στην αρχαία Αθήνα του 5ου αιώνα π.Χ. η Φιλοσοφία άνθισε για έναν βασικό λόγο. Έγινε χρηστική. Η ευγενική καταγωγή και η μεγάλη ιδιοκτησία δεν εγγυώνται πλέον και εξουσιαστικό θρόνο για τους επίδοξους πολιτικούς ηγέτες. Ο δρόμος για την δύναμη περνά μέσα από την πειθώ των πολιτών στη Βουλή και στην Εκκλησία του Δήμου σε χρόνο μάλιστα καθημερινό. Ο φιλόσοφος γίνεται ο βασικός μεταδότης της τέχνης της πειθούς και βγαίνει από την αφάνεια. Γίνεται ο λειτουργικά σκεπτόμενος άνθρωπος- πάντα με το αζημίωτο.
Ως γνωστόν, επίσης, στην πλειονότητά τους ο φιλόσοφοι όλων των εποχών είχαν λύσει το βιοποριστικό τους πρόβλημα είτε ως γόνοι πλουσίων οικογενειών, είτε μέσα από το σύστημα των φιλοσοφικών σχολών και των ιδιαιτέρων μαθημάτων, είτε μέσα από της υπηρεσίες τους στην Εκκλησία και τα μεσαιωνικά μοναστικά τάγματα, είτε γιατί έθεταν εαυτόν στην υπηρεσία αριστοκρατών, είτε τέλος γιατί πολύ πιο απλά έκαναν αποδοτικούς γάμους. Οι ελάχιστες εξαιρέσεις, όπως ο χειρώνακτας Κλεάνθης του Άσσιου, αποτελούν την επιβεβαίωση του κανόνα.
Η συνάντηση, λοιπόν, του Σταύρου Θεοδωράκη με τον Στέλιο Ράμφο, την Κυριακή 2 Νοεμβρίου, κάθε άλλο από τυχαία είναι. Έχει όλες τις διαχρονικές προδιαγραφές. Και βασίζεται εξ’ ολοκλήρου πάνω στο (μεταποιημένο) σαρτρικό «Η [πολιτική] ύπαρξη προηγείται της ουσίας».