[author] του Κώστα Ρεούση [/author]
[αποσπάσματα αδόκιμης, ίσως ή μάλλον, λοξής γραφής]
Α΄. Εντός εκτός κι επί τ’ αυτά του … Τείχους
#3
Άπνοια κι οι μύγες ίπτανται θριαμβικά του σκελετού της πόλης. Άκαιρα μαγειρεία προσφέρουν ζαρζαβατικά και όσπρια σε πεινασμένους οδοιπόρους. Η σύντομη συνεύρεση σκοντάφτει στην κατανόηση του άσχετου πεπραγμένου. Επιστροφή στη σιωπή της παρουσίας. Καμία γοητεία στα καντούνια της, μονάχα ο πολλαπλασιασμός των σκυβαλοδοχείων αναδύει τη μυρωδιά της σήψης και τον κανιβαλισμό των διασκεδαστών της προηγούμενης νύχτας.
#4
Μια δυσοσμία επιδερμικής φρεσκοσαπουνισμένης συγχρονίλας θρέφει τον πολιτισμό των ζόμπι.
#5
Η βίαιη απολυμαντική ανακαίνιση των αισθαντικά αναίσχυντων χαμαιτυπείων εγκαινιάζει το μόνιμο φάσκελο του βλέμματος.
#6
Εποχή της προσβολής και του οδοστρωτήρα.
#7
Στα τελειώματα, ο Εκατομβαιών, ξεπόρτισε να συναντήσει δυο φίλους ποιητές καθώς ο Μεταγειτνιών πλησίαζε. Η Ερμού, αλκοολικός σηματοδότης, έλαμπε όπως τα καπούλια της πατρόνας στο πλατύσκαλο ενός σφουγγαρισμένου μπορντέλου. Περπατώντας τα σοκάκια της γριάς πόρνης Χώρας, άραξε κάθιδρος στην μπάρα που φιλοξένησε την υγρή ψυχή τρεις νύχτες αποσπασματικής εξομολόγησης.
#8
Μαχητικός και προστιματικός, ο αβίωτος, θεριεύει στη μούγκα και σμπαραλιάζεται στη λαφαζανιά. Πόσα τραπέζια Κυριακής δε στείλαμε στου Θεού τον Διάβολο και στου Διαβόλου τον Θεό, κι αυτός όλος συγχώρεση να δείχνει πώς: Με το δαυλί της σιωπής ανατινάχτηκα (Νίκος Καρούζος, Πενθήματα, Αθήνα, 1969).
#9
Δελαπατρίδης την πόλη να οργώνεις, καρπίζοντας βάρβαρες ψυχές -με καρακόλια απ’ την αιδώ μεριά κι από την άλλη Τούρκο.
#10
Εύηχ’ ακούμπησε ως εις καθρέπτην, Παντελή, κορνίζα του διοπτροφόρου.
#11
Κι η Αγορά, η Εκκλησία του Δήμου, έφτυσε στην καλύτερη τη χάβρα Ιουδαίων αντάμα σφακελώνοντας τ’ ανατολίτικο παζάρι σκλάβων και πρόστυχων γυναικών.