`
Le Crapaud
Un chant dans une nuit sans air…
– La lune plaque en métal clair
Les découpures du vert sombre.
… Un chant ; comme un écho, tout vif
Enterré, là, sous le massif…
– Ça se tait : Viens, c’est là, dans l’ombre…
– Un crapaud ! – Pourquoi cette peur,
Près de moi, ton soldat fidèle !
Vois-le, poète tondu, sans aile,
Rossignol de la boue… – Horreur ! –
… Il chante. – Horreur !! – Horreur pourquoi ?
Vois-tu pas son œil de lumière…
Non : il s’en va, froid, sous sa pierre.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Bonsoir – ce crapaud-là c’est moi.
*
Ο Βάτραχος
Ένα τραγούδι κάποια νύχτα πνιγερή…
- Η σελήνη ελαφριά πλάκα μεταλλική
Σκούρου πράσινου αυλακιές.
…Ένα τραγούδι` τολμηρό, σαν την ηχώ
Θαμμένος, κάτω απ΄ τη μάζα, εκεί…
- Σιωπά: Έλα, είναι πέρα , στα σκοτεινά…
- Ένας βάτραχος! – Τέτοιος φόβος γιατί,
Κοντά μου, στρατιώτης σου πιστός!
Κοίτα, δίχως φτερά, ποιητής γυμνός,
Αηδόνι της λάσπης… - Αηδία! –
…Τραγουδάει. - Φρίκη!! - Φρίκη γιατί;
Δεν βλέπεις το μάτι του το φωτεινό…
Όχι: φεύγει, κρύος, κάτω απ΄ την πέτρα.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Καλησπέρα – αυτός ο βάτραχος εκεί, είμαι εγώ.
`
***
Litanie
Non… Mon cœur te sent là, Petite,
Qui dors pour me laisser plus vite
Passer ma nuit, si longue encor,
Sur le pavé comme un rat mort…
- Dors. La berceuse litanie
Sérénade jamais finie
Sur Ta lèvre reste poser
Comme une haleine de baiser :
- ” Nénuphar du ciel ! Blanche Etoile !
” Tour ivoirine ! Nef sans voile !
” Vesper, amoris Aurora ! “
Ah ! je sais les répons mystiques,
Pour le cantique des cantiques
Qu’on chante… au Diable, Senora !
*
Λιτανεία
Όχι… Η καρδιά μου σε νιώθει εκεί, Μικρή,
Που κοιμάσαι για να με αφήσεις πιο γρήγορα
Να περάσω τη νύχτα, ατέλειωτη ακόμα,
Σαν νεκρός αρουραίος στο δρόμο…
- Κοιμήσου. Η λιτανεία νανούρισμα
Ημιτελής σερενάτα
Στα χείλη Σου ασάλευτη μένει
Σαν ανάσα φιλιού:
- “Νούφαρο του ουρανού! Αστέρι λευκό!
“Γυάλινε πύργε! Ναέ αφανέρωτε!
«Vesper, amoris Aurora!»*
Α! Τις μυστικές απαντήσεις γνωρίζω,
Για το Άσμα Ασμάτων
Που ψέλνουν… στο Διάβολο, Σενιόρα!
*« Νύχτα, ερωτεύτηκα την Αυγή! » (λατ.)
`
***
Petit mort pour rire
Va vite, léger peigneur de comètes !
Les herbes au vent seront tes cheveux ;
De ton œil béant jailliront les feux
Follets, prisonniers dans les pauvres têtes…
Les fleurs de tombeau qu’on nomme Amourettes
Foisonneront plein ton rire terreux…
Et les myosotis, ces fleurs d’oubliettes…
Ne fais pas le lourd : cercueils de poètes
Pour les croque-morts sont de simples jeux,
Boîtes à violon qui sonnent le creux…
Ils te croiront mort - Les bourgeois sont bêtes -
Va vite, léger peigneur de comètes !
*
Μικρός θάνατος για γέλια
Γρήγορα φύγε, των κομητών άστατε κομμωτή!
Βότανα στον άνεμο θα είναι τα μαλλιά σου`
Απ΄το ορθάνοιχτο μάτι σου πυρκαγιές θα ξεσπάσουν
φωσφόρου, στων δύστυχων μυαλών τη φυλακή…
Τα νεκρολούλουδα που Ειδύλλιο ονομάζουν
Στο γήινο γέλιο σου θ΄ανατριχιάσουν…
Και τα μη-με-λησμόνει, της λήθης τα άνθη αυτά…
Μη συννεφιάζεις: των ποιητών τα κιβούρια
Για νεκροθάφτες είναι παιχνίδια,
Θήκες βιολιού που κούφια ηχούν…
Θα σε νομίσουν νεκρό - Ηλίθιοι αστοί -
Γρήγορα φύγε, των κομητών άστατε κομμωτή!
`
`
Sonnet de nuit
O croisée ensommeillée,
Dure à mes trente-six morts !
Vitre en diamant, éraillée
Par mes atroces accords !
Herse hérissant rouillée
Tes crocs où je pends et mords !
Oubliette verrouillée
Qui me renferme… dehors !
Pour Toi, Bourreau que j’encense,
L’amour n’est donc que vengeance ?..
Ton balcon : gril à braiser ?…
Ton col : collier de garotte ?…
Eh bien ! ouvre, Iscariote,
Ton judas pour un baiser !
***
Νυχτερινό σονέτο
Ω σταυροδρόμι κοιμισμένο,
Αντέχεις τους τριάντα έξι μου νεκρούς!
Διαμαντένιο παράθυρο, σπασμένο
Από συμφωνίες φρικτές!
Τρομακτική σβάρνα σκουριασμένη
Τα δόντια σου όπου κρέμομαι και δαγκώνω!
Ξεχασμένο κελί σκοτεινό
Που με κλειδώνει… απ΄έξω!
Για Σένα, Δήμιε που θυμιατίζω,
Η αγάπη, εκδίκηση δεν είναι, λοιπόν;…
Το μπαλκόνι σου: σχάρα για ψήσιμο;…
Ο λαιμός σου: σιδερένιο περιλαίμιο;…
Καλά! άνοιξε, Ισκαριώτη,
Το ματάκι της πόρτας σου για ένα φιλί!
* Εδώ ο ποιητής «παίζει» με τη λέξη judas που έχει δύο έννοιες:
1. Προδότης, υποκριτής
2. Μικρό άνοιγμα, συχνά σε μια πόρτα, που σου επιτρέπει να δεις, χωρίς να φαίνεσαι.
`
***
Sonnet posthume
Dors : ce lit est le tien… Tu n’iras plus au nôtre.
- Qui dort dîne. - A tes dents viendra tout seul le foin.
Dors : on t’aimera bien - L’aimé c’est toujours l’Autre…
Rêve : La plus aimée est toujours la plus loin…
Dors : on t’appellera beau décrocheur d’étoiles !
Chevaucheur de rayons !… quand il fera bien noir ;
Et l’ange du plafond, maigre araignée, au soir,
- Espoir - sur ton front vide ira filer ses toiles.
Museleur de voilette ! un baiser sous le voile
T’attend… on ne sait où : ferme les yeux pour voir.
Ris : Les premiers honneurs t’attendent sous le poêle.
On cassera ton nez d’un bon coup d’encensoir,
Doux fumet !… pour la trogne en fleur, pleine de moelle
D’un sacristain très-bien, avec son éteignoir.
*
Μεταθανάτιο σονέτο
Κοιμήσου: αυτό το κρεβάτι είναι δικό σου… Στο δικό μας ξανά δεν θα πας.
- Όποιος κοιμάται δειπνεί. - Μόνο του θα΄ρθει στα δόντια σου το χορτάρι.
Κοιμήσου: θα σ΄αγαπήσουν πολύ – Αγαπημένος είναι πάντα ο Άλλος…
Ονειρέψου: Η η πιο λατρεμένη είναι πάντα πιο μακρινή…
Κοιμήσου: θα σ΄ονομάσουν των αστεριών όμορφο ξεσκαλωτή!
Ακτινών καβαλάρη… όταν για τα καλά θα έχει βραδιάσει`
Και ο άγγελος στο στερέωμα, τη νύχτα, αράχνη ισχνή,
- Ελπίδα - στο άδειο σου μέτωπο πέπλα θα΄ρθει να υφάνει.
Φίμωτρο βέλο! κάτω από το πέπλο φιλί
Σε περιμένει… πού δεν γνωρίζουν: κλείσε τα μάτια να δεις.
Γέλα: Κάτω απ΄το σάβανο οι πρώτες τιμές σε προσμένουν.
Θα σου σπάσει τη μύτη μια καλή κλωτσιά θυμιατού,
Άρωμα γλυκό!… Για τη γεμάτη ουσία, ολάνθιστη όψη,
ενός νεωκόρου λαμπρού, ενός καντηλιέρη θλιμμένου.
* éteignoir = 1. Σκεύος που χρησιμοποιείται για να σβήνουν τα κεριά, αλλά και
2. Πρόσωπο του οποίου η διάθεση εμποδίζει τη χαρά των άλλων.
`
*****************************************************************
`
TRISTAN CORBIÈRE – ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ
Ο Εντουάρ Ζοασίμ Κορμπιέρ, γνωστός ως Τριστάν Κορμπιέρ, γεννήθηκε στις 18 Ιουλίου του 1845 και στάλθηκε στα 14 του χρόνια με επίδομα στο Αυτοκρατορικό Λύκειο του Σεν Μπριέ. Την εποχή αυτή υποφέρει από ρευματική αρθρίτιδα, που θα τον κυριεύσει στιγματίζοντας την ύπαρξή του και θα τον κάνει να μιλήσει για τον εαυτό του.
Καθώς η κατάσταση της υγείας του χειροτερεύει, τον υποχρεώνει να διακόψει τις σπουδές του. Αρχίζει λοιπόν περιθωριακή ζωή• ταξιδεύει στη Νότια Γαλλία, όπου διαβάζει τα έργα του Βίκτωρος Ουγκώ, του Μπωντλαίρ και του ντε Μυσέ. Εγκαθίσταται στο Ροσκόφ, σε σπίτι που ανήκει στους γονείς του. Οι κάτοικοι του χωριού του δίνουν το ψευδώνυμο «Ankou», το φάντασμα δηλαδή του θανάτου, κατ’ αναλογία της ισχνότητας και του διαλυμένου βαδίσματός του. Του αρέσει να ανοίγεται στη θάλασσα με τη βάρκα του, τον Négrier (τίτλος του πιο φημισμένου μυθιστορήματος του πατέρα του) και να αφήνεται σε ορισμένες εκφράσεις εκκεντρικότητας. Έτσι ξοδεύει τις μέρες του, ώσπου συναντιέται με μία μικρή Παριζιάνα ηθοποιό την οποία ο Κορμπιέρ αρέσκεται να αποκαλεί Μαρσέλ, αντί για το πραγματικό της όνομα Αρμίντα Ζοζεφίνα Κουτσιάνι• αυτή γίνεται και η μούσα του.
Εγκαταλείποντας το κανονικό του όνομα, Εντουάρ Ζοασίμ, για να επωμιστεί εκείνο το πιο υποδωλητικό του Τριστάνου (Tristan Corbière: triste en corps bière: θλίψη πτώματος σε φέρετρο), δημοσιεύει το 1873 τη μοναδική του ποιητική συλλογή «Οι κίτρινες αγάπες», η οποία παραμένει στο περιθώριο. Ο Κορμπιέρ, ο οποίος δεν αναγνωρίστηκε καθόλου όσο ζούσε, θα γίνει γνωστός μετά το θάνατό του λόγω του Βερλαίν, ο οποίος του αφιερώνει ένα κεφάλαιο από το δοκίμιό του Οι καταραμένοι ποιητές (Les Poètes maudits, 1883).
Ο Κορμπιέρ πέθανε στο Μορλαί την 1 Μαρτίου του 1875. Δεν είχε ακόμη κλείσει τα 30 και δεν είχε γνωρίσει παρά μια ζωή γεμάτη απομόνωση, σύντομη και ταλαίπωρη, συνεχώς καθηλωμένος από αρρώστια, άτυχος στον έρωτα, προσκολλημένος σε ένα πάθος μοναδικό και αποκρουστικό• αναμφίβολα, μεταφορικά, η θάλασσα ήταν η πραγματική του σύζυγος. Ο χρόνος αποκατέστησε τον ποιητή στο φως, και το ταλέντο του έγινε γνωστό, ακόμη κι αργά. Το προσωνύμιο Κίτρινες αγάπες, από τη μοναδική του συλλογή, δόθηκε στην παλιά δημόσια βιβλιοθήκη στο Μορλαί.