Βασίλης Λαλιώτης
Παναγιώτης Λιναρδάκης, Μόνο Γυναίκες
Αφού ο άντρας δεν υπάρχει, Παναγιώτη
παρά μονάχα σαν επιθυμία της γυναίκας
ν’ αρχίσουμε από το δέρμα και κόβοντας
να πάμε στα καλώδια της ανατομίας
στις ψαγμένες σάρκες που οι εικόνες τους
γεμίζουν με φορτία χρώματος μήπως
και επιτέλους δούμε κάτι σαν ψυχή
ή ένα σύμβολο σε κόσμο του λευκού
και να του δώσουμε το όνομα: πατέρας
Un delire d’ immobilite’ (το σημείωμα του Σωτήρη Παστάκα από τον κατάλογο της έκθεσης στη “Μέδουσα”)
Ο χώρος του Λιναρδάκη είναι το περιστύλιο της αγοράς. Μας παραπέμπει στον τόπο συνάντησης των τεχνών και των επιστημών. Είναι ένας τόπος ευρύχωρος, πλατεία ευπροσήγορη και φιλική, αστικό σαλόνι υπό την σκιά του πληθωρικού πλάτανου, το κεφαλόβρυσο της υπαίθρου, το βάθρο των συναλλαγών και του εμπορίου των ιδεών. Εμείς οι αποσυρμένοι στις ιδιωτικές μας επαύλεις, υπό το κέλυφος μύριων όσων ερπετών και εντόμων, παραληρούντες μέσ’ στην ακινησία μας, διαρκώς αναμένουμε τον καρδινάλιο αντίχειρα που θα μας κοινωνήσει με τα μυστήρια της σαύρας. Του οικότροφου όφεως. Μαύρο φίδι του ριζικού που μας καταβροχθίζει και ταυτόχρονα μας χορταίνει. Βυζαίνουμε όλοι μας το φιδίσιο του γάλα, εναγκαλιζόμαστε την ψυχρή του κοιλιά νομίζοντας πως μας ζεσταίνει.
Εδώ, στα τέλη της δεύτερης χιλιετηρίδας, έτυχε να δώσουν μυστική συνεύρεση οι φιλόσοφοι με τους ποιητές. Οι μουσικοί με τους μαθηματικούς, οι ψυχίατροι με τους αρχιτέκτονες και οι παπάδες με τα πιο ταπεινά κι ελεεινά πλάσματα του δημιουργού τους. Ο μασκοφόρος της αποκαλύψεως, ο των ευτελών δανειζόμενος την όψη ώστε να μας βγάλει από την ακινησία μας. Καθηλωμένοι όλοι μας στις προσωπικές εμμονές κι αναζητήσεις, έχουμε ξεχάσει να μοιραζόμαστε και να επικοινωνούμε. Από αυτή τη στιγμή όμως, πρέπει να το μάθουμε όλοι μας, πως δεν έχουμε πια άλλοθι. Ο Λιναρδάκης έστησε το περίτεχνο σκηνικό του απλώς και μόνο για να μας επιτρέψει αυτήν την ανήκουστη συνάντηση: τα πάθη του να κοινωνήσει ο καθένας μας, την όστια που τρέφει στην καρδιά του, ερπετό που ξυπνά ένα πρωί φυλακισμένο μέσα σε μια κατασκευή από πλευρά και παίδια.
Επιτέλους, έχουμε τον δικό μας χώρο. Αποκτήσαμε έδρα. Στην πλατεία που ζωγράφισε ο Λιναρδάκης, μπορεί ελεύθερα πλέον να περπατήσει ο καθένας μας. Να σύρουμε τα βήματά μας, να εκφράσουμε το προσωπικό μας παραλήρημα, να καταθέσουμε και να μοιραστούμε το ακατονόμαστο: πέραν της ευτυχίας και της επιτυχίας: εκείνη την οποιαδήποτε ανησυχία, την έκτακτη καρδιακή συστολή, τα δέκατα του πυρετού μαζί με την ταχυκαρδία, που μας κάνουν να ανήκουμε ακόμη στα θερμόαιμα. Αφού η ακινησία μας είναι πια δεδομένη, μέσα σε έναν ομοιόμορφο κόσμο, το παραλήρημα της συνεύρεσης είναι ίσως η μόνη δυνατή αντίσταση στην παγκοσμιοποίηση του πεπρωμένου μας.
* Η κηδεία του Παναγιώτη, σήμερα Πέμπτη 17 Ιουλίου 2014, στις 4.30 μμ στο νεκροταφείο του Βυρωνα