Κρουστά από μετάξι
και ‘μεις κλεισμένοι στην παράκρουση
Μαέστρο, ώρα να αλλάξεις το ρυθμό
`
Δημοκρατία
Βοήθεια! Μας βιάζουν με τη θέλησή μας
Βοήθεια! Καταχρώνται την ψυχή μας
Βοήθεια! Τα τέρατα παίρνουν τη μορφή μας
Στα βουρκωμένα μάτια μας
αχνοφαίνεται ο χαμένος παράδεισος
ενώ η σάρκα μας λάμπει
από τις ψευδαισθήσεις.
Μια λάβα η ψυχή μας,
αυτοκαταστρέφεται.
Και δεν μας έμειναν ποτάμια
να βουτήξουμε
Η μόνη εναπομείνασα θάλασσα,
η αλμύρα των ματιών μας,
ενώ οι πιο σκληροί
βαστούν ένα ξεσκισμένο λάβαρο,
φωνάζοντας στους δρόμους.
Πίσω από τη φλόγα,
μια μισοπεθαμένη ελπίδα
τρεκλίζει πάνω σε απωθημένα.
Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρουμε
Για την Ιθάκη έχουμε δρόμο ακόμη
`
*
Απερισκεψία
Τέρμα πια ο ήλιος
σ’ αυτή την αυλή
Τον κάλυψε η απερισκεψία
των κατοίκων της
`
*
Ειρηνοποιός
Τι γυρεύεις εδώ;
Η ζωή σου δεν φτιάχτηκε από μάρμαρα
Κι αν με τόσες αμαρτίες
την έχεις καταστρέψει,
μη φοβάσαι.
Κλείσε τα μάτια σου
να μη βλέπεις το μέλλον.
Κλείσε τα αυτιά σου
να μην ακούς το παρελθόν.
Ησύχασε.
Τώρα δεν έχει μείνει
τίποτε άλλο να καταστραφεί
Τώρα δεν έχει μείνει
τίποτε άλλο να μας πληγώσει.
Φτάσαμε στον πάτο.
Τα σύνορα άνοιξαν για εμάς
μα σφάλισαν το ηθικό μας
Στένεψαν το μυαλό μας
ξεχείλωσαν τις αντοχές μας
και κάθισαν ψηλά,
σε ολόχρυσους θρόνους,
να διατυμπανίζουν
ότι μας καταλαβαίνουν.
Κι εμείς;
Εμείς υποκλινόμαστε
και στέκουμε σιωπηλοί
μην τυχόν και ταράξουμε
τα υπέροχα όνειρά τους
`
*
Εκ του ασφαλούς
Καρότσες γεμάτες
αιμόφυρτους εραστές
μιας αποκαθηλωμένης ευτυχίας
Μυριάδες και οι τραυματίες
ενός πολέμου
καλυμμένου
με προσωπείο αλληλεγγύης
Πάει∙ ξίνισε η αλήθεια.
Ένας δημοσιογράφος
φωτογραφίζει έκπτωτους αγγέλους
βελάζοντας από έπαρση
Γύρω του, χιλιάδες οι νεκροί∙
αναστήθηκαν μονάχα
για να διηγηθούν την ιστορία τους:
θα κάνει θραύση στα κανάλια
Με όπλο μια κάμερα
ένας ταλαιπωρημένος ρεπόρτερ
τραβάει πλάνα
από ένα συνηθισμένο σκηνικό
Στη χώρα του
βαριεστημένοι συνάδελφοι και αρθρογράφοι
μεταξύ γυμνόστηθων καλλονών
και σαπουνόπερας
ωρύονται εκ του ασφαλούς
για την κατάντια του κόσμου
`
*
Σώπα
Μια σιωπή η ζωή, μη μιλάς πολύ.
Άτροχα βαγόνια μας περιμένουν
Μη μιλάς.
Κανείς να μη μάθει
πως τα ερείπια του μυαλού μας
έβγαλαν φτερά
Κανείς να μη μάθει
πως τα αστείρευτα δάκρυά μας
ποτίζουν με ελπίδα τα σεντόνια μας
Από τις στάχτες μας αναγεννιόμαστε – ακούς;-
από τις στάχτες μας θα αναγεννηθούμε
Απλώς δεν έχουμε ακόμα καεί∙
αυτό είναι όλο
Μην κλαις, μην κλαις.
Σκέπασε τον πόνο σου
με το κορμί μου
κρατήσου από μια πιθαμή ζωής
και χαμογέλα.
Μα σώπα.
Μην καταλάβουν ότι αντέχουμε
Γιατί αν μας βρουν ζωντανούς
θα μας σκοτώσουν