“Νύχτα
σβησμένο το μαγκάλι
από το δρόμο ερχόταν
στο δωμάτιο
λίγο φως
έκανε κρύο
και φυσούσε έξω
ο αέρας έμπαινε
με συριγμούς στο σπίτι
-μια συντροφιά
στη μοναξιά
μαζί κι ο ρόχθος των κυμάτων
έτσι όπως έσπαγαν
στα βράχια της ακτής.
Έτσι δεν άκουσα
ήταν αδύνατο ν’ ακούσω
τη βουή
τον πάταγο του χρόνου
που τα σάρωνε όλα
κι έμειναν τώρα
αδειανά τα χέρια μου
και η μνήμη μου βαριά”.
“Απλώθηκαν οι σκιές
πιάσανε τις γωνίες
στέκονται τώρα ύπουλα.
Λίγο το βλέμμα σου
να αποτραβήξεις
εκείνες έχουν κάνει
ένα ακόμα βήμα.
Σου λένε:
Στένεψε ο καιρός
δεν προλαβαίνεις πια
να διορθώσεις τίποτα.
Σου λένε:
Σε λίγο
θα σ’ αγγίξουμε
ετοιμάσου”.
“Σας βλέπω.
Ακούω
τους ψιθύρους σας
μυρίζω
τον καπνό του τσιγάρου σας
- οι γρίλιες είναι κλειστές
έξω
παραμονεύει η ζέστη
τα κορμιά σας
λουσμένα
σε γλυκό ιδρώτα
γεμάτο ενδορφίνες -
χαλαρά
χαλαρά
είναι όμορφες
αυτές οι στιγμές
είναι μια ευτυχία,
δεν είναι;
Σας βλέπω.
Θα πείτε τώρα διάφορα
σχέδια ίσως
περιστατικά
από τη ζωή σας
κάποια όνειρα
η κούραση
των τελευταίων ημερών
- τρέχουν οι ενδορφίνες
στο κορμί σας
φουντώνει πάλι ο ίμερος
και νέες ουσίες
χύνονται στο αίμα σας-
αγκαλιάζεστε
κι είναι μια ευτυχία αυτή
δεν είναι;
Σας βλέπω.
Σπάνε τη μύτη μου
οι οσμές απ’ τα υγρά σας
δυο-δυο
δυο-δυο
αναστενάζετε
δυο-δυο
δυο-δυο
γραπώνετε την ηδονή
μη σας ξεφύγει
δυο-δυο
δυο-δυο
περνάτε στον παράδεισο
για λίγα δευτερόλεπτα
- και είναι
ναι
είναι μια ευτυχία αυτή.
Σας βλέπω.
Είμαι εδώ δίπλα σας
ένα βουβό στοιχείο
μια ακίνητη μορφή
μέσα σε πλαίσιο
το γύψινο σχέδιο στο ταβάνι
το τασάκι με τα αποτσίγαρα
το χαλάκι στο πάτωμα
απορροφώ τους κραδασμούς σας
το τρίξιμο του κρεβατιού σας
τα σαλεμένα από πόθο λόγια σας.
Είναι στο συρτάρι
κάτι τεράστια μαχαίρια,
σκέφτομαι”.
“Η ευτυχία μου έχει μια ποιότητα πόνου.
Ταξιδεύω στην κόψη του ξυραφιού
και φτάνω κομματιασμένη στον παράδεισο”.
`
*************************
Κριτική για το βιβλίο από τον Κώστα Τσιαχρή στο ΠΟΙΕΙΝ: ΕΔΩ