`
[Λεπτομέρεια από σχέδιο Α. Ιωαννίδη]
`
ο κήπος
επέστρεφε στον ύπνο του συχνά
έψαχνε τα τοιχώματα
τα σκοτεινά της νύχτας
μισά κομμάτια
εύρισκε παλιούς πετάμενους καιρούς
στενές εικόνες
παιδί θυμόταν βρέφος
πως από τότε που μου πάγωσαν τα μάτια
πως είμαι ήδη
εφτά ημερών καιρός
ως τώρα μισό φεγγάρι φως
βγαίνει λουσμένο πιο λευκό
μυρίζει κήπο κι ευωδιάζει δάκρυ
μαζεύει τα μεσάνυχτα
τινάζει τ’ αξημέρωτα κι ανοίγει
να φυσήξουν τα σκοτάδια
πρόλαβα να μείνω ημιτελής
ως τώρα ακόμα κι έρχονται
ως τώρα πάντα και φυσούν
περνούν κλειστά κι ανοίγουν να φανούν
μπροστά, ψηλά και πάνω μου τα βάθη
`
**********************
το φέγγος του χρόνου
μακριά στην αντιφεγγιά των μαρμάρων
αντηχούσε ο κραδασμός των φύλλων
έπαλλαν τα λαξεμένα βάθη
κι o απόηχος αχός
έφερνε κύκλω ως εδώ τον όρθρο
ξημέρωνε ολημερίς η νύχτα
κράταγε τον ορίζοντα κλωστή κι ακροβατούσε
ισορροπούσε στην ακροθαλασσιά του φλοίσβου
κι έγερνε πάλι μακρινή
η φεγγερή αστραφτερή αθανασία
χρόνοι της γης
καιροί των δέντρων διαυγείς
στα χάλκινα ραγίσματα του ήχου
`
**********************
η γυναίκα που ακούει τις βροχές
άπλωνε ψηλά
τα μαλλιά της στο παράθυρο
η γυναίκα που ακούει τις βροχές
τίναζε τα μαλλιά της κι άκουγε
τα πήλινα νερά σπασμένα
δρόμοι σκυφτοί αδιάβατοι καιροί
τέντωνε την απόσταση να φτάσει
να περάσει το κατώφλι ο πνιγμένος
στέγη στενή
ανάσαινε το δώμα να ψηλώσει
να χωρέσει το θαμμένο χώμα της αυλής
χαμένοι ποταμοί
μάζευε τους ίσκιους της κοντά
στόλιζε χόρτο το κορμί της να τ’ ανάψει
να κάψει πάνω της θολό το νερό λειωμένο
στεχνός αχός
τόση πλημμύρα ακούστηκε
κι έσταξε μόνο στάχτη
`
**********************
«Παναγία της Ομορφιάς»*
η μνήμη θα βαφτίζεται στις λίμνες
εκεί που
γνέφεις κι επιστρέφει ο καιρός
και περιφέρεις τους ορίζοντες
παραπλανείς το χρόνο
πως ειν’ καινούργιος πάλι τωρινός
εκεί στων θαλασσών τις στέρνες
που πνίγεις τα πηγάδια
και δένεις το νερό
να ‘ναι ο κόσμος διψασμένος
παρθένος πάντα να’ ναι ο στεναγμός
εκεί
το σώμα σου γλυφό
εκεί να μείνει μυστικό
η μια μεριά σου θάλασσα να είσαι ουρανός
`
* μικρή εκκλησία στα Πάνω Λεύκαρα της Κύπρου
παραπομπή στη Θεά Αφροδίτη
`
**********************
Ενθύμια Λόγια
στην περίμετρο των κλειστών περιοχών
εκεί που δεν μπορούν να πάν οι βάρκες
η Αναβάτης ερχόταν
στο κέντρο της οθόνης με τον ήχο
φύσαγε στις απέραντες ακτές της
αντίλαλος που πέρναγε
κι ακούγονταν αθάνατα παντού
τα Ενθύμια Λόγια
«…στη γη των ουρανών
ο βόγγος των βουνών
η θανή των λίθων …»
ενθύμια τα λόγια του επισκέπτη
εικόνα ηχώ η Άνεμος-Αναβάτης
η άβατος πηγή των θαλασσών
ίσο σημείο των αποστάσεων ο λόγος
η λέμβος και ο φλοίσβος της αυλής
`
**********************
η αποτέφρωση της λίμνης
η αποτέφρωση της λίμνης
αφυδάτωσε τον αέρα και τον άδειασε
τώρα που ρίξανε τους ουρανούς
που στερέψαν
τους παλιούς ανθρώπους του νερού
τώρα που κάψανε και σκόρπισαν
χαμένους τους ανέμους
ακούγονται κάτω να σπαράσσουν
τα όσα θαμμένα σώθηκαν
αυτά που μόνο βρέθηκαν
τα οστά και το αλάτι
`
**********************
η διάσωση της σκιάς
μνήμη αγνοουμένων
`
διακριβώθηκε η τύχη του φωτός
η καταγωγή της σκιάς
αποκαταστάθηκε η σύνθεση
ο ακριβής τόνος της εικόνας
ο προπλασμός των ονομάτων
η όψη μας
η λάμψη τους που λειώνει
τώρα
ασάλευτοι οριστικά
σωπαίνουν χαμηλά
χωρίς
το χέρι της αφής να βλέπει
δίχως
το βλέμμα της σιωπής να δείχνει
πως είμαστε εμείς το βάραθρο
το χάος των οστών τους
`
**********************
η επάρκεια της παλίρροιας
ότι ακόμα απομένει
ακουμπά στο διάβα του ελάχιστου λευκού
για την απόδειξη της καθαρότητας σαν ησυχία
σαν αγωνία, σαν παλίρροια πυρετού
η πληρότητα υπομένει την πλημμύρα
όταν αδειάζει η θάλασσα την ώρα
όταν η μνήμη τ’ ουρανού στερεύει
και ο κόπος εξαντλείται στην αλμύρα
`
**********************
η γυναίκα του βάθους
η σκιαγραφή του πλάνου
-απόσπασμα σημειώσεων και κινήσεων-
`
…στη συνέχεια
το σύννεφο τσαλακώνεται
γίνεται χαρτί και πέφτει
ενώ σκιαγραφείται κάτω να φανεί
η γυναίκα του βάθους
πότε μπροστά λίγο πιο πίσω
κάνει πως θα μιλήσει
δυο τρείς κινήσεις πως θα πει
πως θ’ ακουστεί
όμως σωπαίνει κι αποσύρεται
καθώς υποκλίνεται της πέφτουν δάκρυα
σκύβει μαζεύει δάχτυλα
γράφει για το τέλος
το έλεος την ώρα που ανοίγει
ο ήχος η βροχή να κοιμηθεί
ωστόσο
η γυναίκα ακόμα αναβοσβήνει
και η προβολή συνεχίζεται
βρέχει
η θολή μετάφραση στην οθόνη
λέει πως η ταινία είναι πια βουβή
πως οι σκηνές π’ ακολουθούν
θα παρουσιάσουν δίχως ήχο τη σιωπή
η γυναίκα μένει
αιωρείται αργά
κινεί αθόρυβα τα βλέφαρα τα χείλη
στον ύπνο της νυστάζει
γέρνει στο ‘να της πλευρό και στάζει
αναβλύζει βουλιάζουν οι καιροί
αχνοφέγγει
γνέφει η φωνή «ευχαριστώ»
παλιά σιγή
λιώνει στα βάθη το χαρτί
ο ύπνος της το σύννεφο
το πλάνο «σύννεφο-γυναίκα»
`
`
*******************************************************
Ο Άντης Ιωαννίδης γεννήθηκε στη Λευκωσία το 1939. Σαν ζωγράφος, έλαβε μέρος σε πολλές ομαδικές και ελάχιστες ατομικές εκθέσεις στην Κύπρο και στο εξωτερικό, από το 1956. Ασχολήθηκε με όλους τους τομείς των Εικαστικών Τεχνών: (ζωγραφική, χαρακτική, γραφικές τέχνες, σκηνογραφία, φωτογραφία, κινηματογράφος). Έγραψε για την Τέχνη, δίδαξε στην Κύπρο και στο εξωτερικό, ενώ έλαβε διεθνείς διακρίσεις και βραβεία.
Υπήρξε μέλος της ομάδας του περιοδικού “Κυπριακά Χρονικά” από την ίδρυσή του, το 1960, όπου και πρωτοδημοσίευσε ποιήματά του, το 1964. Στη συνέχεια υπήρξε μέλος της ομάδας ίδρυσης της Στέγης των Κυπριακών Χρονικών, το 1966. Ποιήματά του περιλαμβάνονται σε ανθολογίες και μεταφράστηκαν σε ξένες γλώσσες. Το 1991 εξέδωσε το ποιητικό έργο “Χρωμόλευκο”.