`
1. του βασιλάκη σ.
βασιλάκη, του λέω, τί κάνεις με τόσο θάνατο,
δε σε πονούν τα κόκαλά σου;
βασιλάκη, του λέω, το βλέπω στις φωτογραφίες
πως την απόφαση την είχες πάρει.
- τί καταλαβαίνεις κι εσύ, μου απαντά.
βασιλάκη, του λέω, σε νιώθω, σε νιώθω…
- είναι που τον κουβαλάς κι εσύ, μου λέει.
βασιλάκη, του λέω, πώς άντεξες;
- όπως θ΄αντέξεις κι εσύ, μου λέει.
βασιλάκη, του λέω, μου λείπεις!
με κοίταξε γελαστός, έβαλε τα χέρια στις τσέπες κι απομακρύνθηκε. το μπλε μπουφάν. το πράσινο δέντρο. ήταν μάλλον ελιά. ο τοίχος ξεπλυμένο κόκκινο, γδαρμένο κόκκινο δεκαετίας. προχώρησε στην αυλή. άκουγα βήματα από δερμάτινες σόλες. κάπου υπάρχει ένας βασιλικός, έλεγα. ήμουνα σίγουρος. κάπου υπάρχει κάτω απ΄την ελιά και σκιάζεται τα καλοκαίρια. ο δικός μου νεκρός. ο βασιλάκης. το χαμόγελό του.
μόνο ποιήματα πεθαμένων θα διαβάζω πια.
αυτοί ξέρουν.
- μη με ξυπνάτε!
`
*
2. Κουβέντα κάνουμε τώρα;
Πέρασα τη μισή μου ζωή στα νοσοκομεία
δείχνοντας φλέβες, μιλώντας για φόβο
κι έχω την αίσθηση
πως οι γιατροί
ήξεραν κάτι παραπάνω,
μα δεν το αποκάλυπταν.
Το διάβαζα στις ετικέτες των ορών,
το ψιθύριζαν στο αυτί των νοσοκόμων,
οι καθαρίστριες το έτριβαν χλωρίνη.
Πάντα οι διάδρομοι γυάλιζαν
από ένα νυσταγμένο φως
κι εγώ απαγορευόταν να καπνίσω
και να πιω καφέ.
Μόνο σε κάτι τουαλέτες κοινές
τράβαγα τη βελόνα
και άφηνα το αίμα
να σταλάξει στις ακαθαρσίες.
Το θέαμα τις νύχτες μού ξόρκιζαν
με υπνωτικά,
όταν ο διπλανός βογκούσε
απ΄τα βάθη του στήθους του
και η νυκτερινή ούρλιαζε στη γραμμή
για κάποιο επείγον.
`
*
3. Εικόνα
Μην τον κοιτάτε που γελά,
μην του καταλογίζετε τα λάθη,
πως κοροϊδεύει τους χωλούς
μιλώντας επηρμένα,
πως ακυρώνει στίχους του
με το κρασί
κι άθλιους έρωτες -
τον τρώει το σαράκι.
Άλλες στιγμές να τον δείτε,
τότε που χάνεται χλωμός
σε πιο χλωμό ορίζοντα,
που μοιάζουνε τα μάτια του
σα να ματώνουν.
Άλλες στιγμές να τον δείτε
που κρύβεται.
Τον τρώει ο πόνος.
`
*
4. Νομίζετε πως..!
Έχετε ακούσει ποτέ γνώριμες φωνές,
μα ξεχασμένες,
που σας θυμίζουν τον παλιό σας εαυτό;
Επιβιώνουν μέσα σε άλλους.
Σας θυμίζουν αυτό που ξεχάσατε
ή που θα θέλατε να μη θυμάστε,
αυτό που τόσο επώδυνα,
περίτεχνα σχεδόν, έχετε αποβάλλει,
λες και δεν έχει καν υπάρξει!
Έχετε ακούσει ποτέ άρρωστο στόμα να μιλά,
γλώσσα τρελή ν΄αρθρώνει λόγο
φαρμακωμένο;
Είναι ό, τι δεν έλαχε σε σας
τυχαία εντελώς,
γιατί βρεθήκατε - τυχαία εντελώς -
με τριανταδύο δόντια,
με δυο πόδια
και δυο πρόσωπα.
`
*
5. Συναντώντας τον Αντόρνο τη νέα χιλιετία
Καμιά φορά βγάζω νύχια,
τους επιτρέπω, δηλαδή, να μεγαλώσουν,
κι αν βγω στο δρόμο, κάθε εικόνα με πονά.
-Ποιά ποίηση, λέω τότε,
δεν βλέπεις τον ανθρώπινο πόνο;
Τον βλέπω.
Πονούν, γιατί πονούν τον πλησίον.
Πεινούν, γιατί ληστεύουν τον πλησίον.
Εξαπατούνται, γιατί εξαπατούν τον πλησίον.
Ιδρύουν συλλόγους
εναντίον του πόνου,
εναντίον της κλοπής,
εναντίον της απάτης,
κι αρχίζουν πάλι ανάμεσά τους
να πληγώνονται, να ληστεύονται και να εξαπατούν.
Γυρίζω τότε πίσω.
Τόσο κακός που απόμεινα μόνος
και γράφω στίχους:
-Ναι, μου αξίζει η τιμωρία αυτή!
`
*
6. Μετά Βαΐων
Ανοιχτοί ήταν οι δρόμοι σου σήμερα,
μα πόσο γρήγορα οδηγούνε στη Γεσθημανή
και τα βαγιόκλωνα,
πώς γίνεται να βγάζουνε μες σε μια νύχτα αγκάθια.
Πάντα για χάρη κάποιας εξουσίας κεντρικής
τα χέρια του θα νίβει ένας Ηρώδης
και θα ζητά την κρίσιμη στιγμή
να πάρει την απόφαση το αφιονισμένο πλήθος.
Όμως,
τί φταίει ο Βαραββάς
δυο τρία χρόνια πως του χάρισαν ακόμη να προλάβει
να μπει κι αυτός σε μνήμα ανθρώπινο
στη γη
και μια ταφή ν΄αξιωθεί.
Στη θέση του
κι εσύ δεν θα ποθούσες την αναβολή;
Μα αν νίκησες,
ήταν που βάδισες
ως πρόβατο ίσια στη σφαγή
γνωρίζοντας από τα πριν το τέλος.
Κι αν λύγισες,
μια μόνο ύστερη στιγμή,
ήταν που σ΄εγκατέλειπε ο άνθρωπος -
αυτός ο φοβισμένος.
- Χριστέ, του είπε ο αριστερός ληστής
σε άπταιστα αγγλικά,
αν μίλαγες σε γλώσσα άλλη,
σε μια γλώσσα εποχής,
μπορεί και να σε καταλάβαινε το πλήθος
και νά΄χε άλλο τέλος κι η δική σου η ζωή.
- Μα φίλε μου, είπες εσύ,
όσοι διαβάζουν απ΄τα χείλη,
θα είναι πάντα οι κουφοί και ένας δυο κακοποιοί,
ήχους
αναπαράγουν πάντοτε μόνο
οι άλλοι.