`
Ο επίδοξος γαμπρούλης Χίτλερ λίγο πριν τον γάμο παρατραγουδά
στον Γ. Μ.
Νυμφευμένος ήμουν πάντα
και τώρα στο μπούνκερ μου άνοιξη καιρό
νυμφευμένος
με την τέλεια ενότητα του εαυτού μου – ποιον θάνατο;
ενώ εσείς
προοδευτικοί ψυχαναλυόμενοι
προελαύνοντες
επίδοξοι νικητές –
επίδοξοι πάντα δίχως λύση τελική
ουτοπικοί
μ’ ένα ελπιδοφόρο μέλλον
μ’ έναν ερχόμενο αιώνα
που θα με δικαιώσει: τι εσείς “νέοι αρίοι” τον αδύναμο
ΠΙΟ ΔΥΣΤΥΧΗ σε ζωή θα καίτε
νυμφίοι ανύμφευτοι
αγοραίοι θεράποντες της φύσης
μύστες εικονικοί –
μύστες του υπέρτατού Σας Σταυρού – όχι του Σιδηρού,
του εαυτού,
ψυχαναλυόμενοι
παρανοϊκοί.
Δεν θα τελειώσω επειδή τέλειωσα ερχόμενοι·
ήδη εσύ
ποιος είσαι
που ορίζει ποιος επίδοξος, ποιος παρατραγουδά;
με αντιγράφεις
κι ούτε πρωτότυπο φαντάζεσαι ποτέ,
τί είσαι, ποιος;
Εγώ
ατάραχος στέκω
ο Αδόλφος Εγώ το Ράιχ
πρωτότυπος στο πεπρωμένο που γαλούχησα
δυνατός
δίχως αισθήματα
εκεί που εσύ
κακέκτυπό μου
αδύναμος θα έλεγες: «δεν θα τελειώσω επειδή τέλειωσα καθάρματα».
Ώστε τί η παραφροσύνη ερχόμενοι;
Ποιος ο παράφρων;
Λόγο πήρα για ολοκαύτωμα,
τον Λόγο Μου ερχόμενοι
θα πάρετε κι εσείς
“νέοι αρίοι”
αγοραίοι θεράποντες της φύσης…
δεν θα τελειώσω επειδή τέλειωσα φίλοι μου·
ποιος Γκαίρινγκ;
το χρίσμα Μου σε σας…
Σε απροσδόκητο, ανθρώπινα, Γάμο εγώ πάω. Μια Εύα μαζί μου·
ανθρώπινα, τί άλλο;
`
*
Από που έρχονται τα ουράνια τόξα
–«Από πού έρχονται τα ουράνια τόξα;» γεμάτα
σωπαίνοντας τα μάτια του το ουράνιο τόξο
έρχεται το ερώτημά του τραγουδώντας
μέσα στης Κατάρας του θεατή το λυμένο πέρασμα
στης ένωσης το άπειρο ορατό
γεμάτα τόξο ουράνιο σωπαίνοντας τα μάτια μου
στο ερώτημά σου σ’ αγαπώ
στο σωθικό τραγούδι εντός σου, ώσπου
ΣΤΗΣ ΕΝΩΣΗΣ ΤΟ ΑΠΕΙΡΟ ΠΥΡΟ ΤΑ ΑΙΜΑΤΑ ΜΑΣ
ΑΠΑΝΤΗΜΕΝΑ ΜΑΣ ΑΣΜΑΤΑ
ΠΟΙΗΜΑ ΟΥΡΑΝΙΟ ΤΟΞΟ ΦΕΡΝΟΥΝ.
(μήνες εννιά μετά την αλλοπαρμένη απάντηση, να ’σου μια πορτοκαλοκοκκινομάλλα και γαλαζοπρασινομάτα κόρη, ασπρούλα φακιδομύτη)
`
*
Μ’ έναν θεό ο καθένας μεταμοντέρνα
Μ’ έναν θεό ο καθένας στην άνωθεν ορθοτοπιά –
άνω, παρά την ξύδι εποχή των πεζών, τα επιτελεία συνεχίζουν να λαλούν –
ό,τι υπογράφει άνω δεν είναι αετός –
άνω κάτω ποιείν –
άνωθεν κάτω ορθοτοπιά: μ’ έναν θεό ο καθένας κι Έναν –
ορθοτοπιά: ασυνέχεια ποιητικού σώματος στο γραμμένο σώμα –
το γραμμένο σώμα κόσμημα στον θρίαμβο των ποιητών –
οι στίχοι δεν στάζουν ιδρώτα –
οι στοίχοι στάζουν χαμένη μουσική –
ανάμεσα των στ(ο)ίχων η επιθυμία στέρφα ποτίζεται –
μ’ έναν θεό ο καθένας –
σύγκλιση καθρεφτών κι ειδώλων στο Mall –
Η ΔΥΣΗ ΣΤΟ ΚΑΜΑ ΤΗΣ ΖΩΓΡΑΦΙΖΕΙ
δηλητήριο στον Σωκράτη
δηλητήριο
και Σιβηρία στον Μαρξ
-ζωγραφίζει-
ο Friedman μ’ ένα Του κομμάτι ομφάλιου λώρου στο φυλακτό του
προστατευμένος από ανταγωνιστές
homo economicus-θάνατος στους ασύμφορους
υμνούμεν Σε διακόπτη Του Υιέ:
homo sapiens
τα διαφωρικά παιδιά μου
τί θα ζήσουν – παράβαση
με την αρετή του διαρκώς απόντος αιμάτου
και του στήθους του πλαστικού!
στο διαμέρισμα αναμένοντας
ο σεισμός
δεν είναι θεός
γιατί δεν υπάρχει λένε
σεισμός
άνωθεν ορθοτοπιά καθορίζοντας ναι,
τις επαναστάσεις κι αυτές
στους μεταθρόνους
άνω επιτελικές
ευλογία Κυρίου
μ’ έναν θεό ο καθένας – πού πας ανώμαλε ’σύ;
στην πρωτότοκη αφήγηση του εσύ πλέον μια προτομή
νεκρή κι αυτή σιωπή•
πλέον σαν μουσική
μια οιμωγή
η δευτερότοκη αφήγηση του εγώ –
πού πας ανώμαλε ’σύ;
η πόρτα που χτυπάς από πόσα αγγιγμένος
ένοχος στη θεία Τραπεζοσύνη (υμνούμεν Σε)
είναι του εξομολόγου,
του άνωθεν καλέ:
άφεση αμαρτιών, τα ρέστα στην συναυλία της Madonna
πώς να μην λαλήσει ο Ποιητής;
στην Ιδιωτική Τηλεόραση της ορθοτοπιάς (Του),
ριγμένος
κι απένταρος,
Θα
αυτοκτονήσει
στο διαμέρισμα πιο μέσα πηδώντας
στο είδωλό του πιο μέσα
μεταμοντέρνα
στο κάμα της δύσης
τον δραπέτη Σωκράτη της Μόστρας βλέποντας
και βέβαια το Matrix
από πόσα των παρεκκλίσεων
ανέγγιχτος ευτυχώς Του!
`
*
Υγρή εξιδανίκευση
Όταν επιτέλους ο πρόσφυγας τραγουδήσει
για τα ξερικά προικιά κάθε πατρίδας λίγο πριν ξαναγίνει
ιθαγενής χλωραίνοντάς τα
όταν το χάρισμα να τα χλωραίνει-να τ’ αποκόβει απ’ το νερό
δεν θα ’χει θεατή-θεό και χάρισμα δεν θα ’ναι
τι ιθαγενής χλωραίνοντάς τα
όταν στη δίψα της πηγής που προς θάλασσα απαντιέται
ιθαγενής αλύτρωτα ξεδιψάει
προς θεού μην παρακαλώντας μια λύτρωση να έρθει
όταν έτσι μες στη ζωή
ανήμερα του ωκεανού της
με πόνο πηγή κι ωκεανό τη νιώθει
όταν τότε οι γλώσσες έμψυχες
υγρά αιματώνονται
προς θάλασσα γοργοπόταμες για κλάμα γέννησης πριν να κοπεί ο λώρος
ωκεανούς απαντώντας
όταν κόβεται ο λώρος
και με ποιήματα έτσι υγρά και τα θαύματα τ’ άλλα
τα μπορετά χλωραίνονται συνέχειά του,
κάθε πατρίδας προικιό ανάβλυσμα όλα
όταν οι ασπάρακτοι με αναβλύσματα τέτοια
συγγράψιμα σπαράξουν
από ζωή
μες στη ζωή ανήμερα του ωκεανού της
ιθαγενείς αλύτρωτα
συνέχειά του,
τότε θα ανοίγομαι αλλιώς να σ’ αγαπώ
σαν το νερό προς θάλασσα που είσαι
πηγή μου
εσύ
δίψα μου
γοργοπόταμο άνοιγμά μου
κι αντίς για το σταυρό
μαζί
θα κάνουμε
τον κόσμο
πηγή
και δίψα της
προς θάλασσα
γλώσσες υγρές βαδίζοντας
γοργοπόταμοι
για κλάμα γέννησης πριν να κοπεί ο λώρος
ωκεανούς απαντώντας
ιθαγενείς αλύτρωτα…
`
************************************************
Βιογραφικό:
Ο Χρίστος Παλαιοπάνος γεννήθηκε τον Ιούλιο του 1970 στη Χρυσοβίτσα Ιωαννίνων. Απόφοιτος της Σχολής Μηχανικών Αεροπορίας, εργάζεται πλέον στην Αθήνα. Το 1995 εκδόθηκε το πρωτόλειό του “Τρόπιδα” και το 2010 η ποιητική σύνθεση “.ύστερα θα καούν τα σάλια”. Αποσπάσματα από το υπό διαμόρφωση έργο του “Κατά ασπάρακτων” έχουν δημοσιευθεί στο διαδίκτυο.