`
Α
Θά μείνω ἐδῶ στή χώρα τοῦ Μωάβ∙
δέ γυρίζω πίσω σέ μιά γῆ ἀφίξεων -
εἶναι καί τά φαντάσματα πού μέ καλωσορίζουν.
Κάθε πρωΐ θά βγαίνω στόν ἣλιο πρῶτος
ἀδημονώντας νά συναντηθῶ
μέ τήν καινούργια μέρα.
Θά μείνω ἐδῶ.Ὣσπου νά ἔρθει
ἡ Νύχτα τῶν νυχτῶν
καί τό γλυκό νερό νά πιῶ τῆς λησμονιᾶς
καί ν᾽ ἀρνηθῶ τό Χρόνο.
Γ
Μέ τίς πρῶτες ὁρμές τῆς ἄνοιξης
ἀνθίζει ἡ γυμνότητα
γυμνή ἡ διάφανη αὐγή
γυμνός ὁ ἔνδοξος ἣλιος τοῦ μεσημεριοῦ
γυμνό τό πορφυρό ἡλιόγερμα
πού ἄλλοι τό λένε δειλινό
κι ἄλλοι τῆς νύχτας προπομπό
πού ἀναγγέλλει τή γυμνότητα τῶν ἄστρων.
Θ
Θέλω νά θυμᾶμαι. Στό φῶς τῆς μέρας.
Ὁ ἄνεμος φυσάει ἀκόμα στή μνήμη.
Πόσο ζυγίζουν οἱ χαμένες σκέψεις;
Συνεπής, σάν τόν ἐρχομό τῶν ἐποχῶν
θ᾿ ἀφήσω τό βασίλειο τῆς σιωπῆς
καθώς θά ξεπροβάλλει ἡ αὐγή θρυμματισμένη.
Θέλω νά θυμᾶμαι. Στό φῶς τῆς νύχτας.
Τά εὐτελῆ και τά σπουδαῖα.
Σέ μιά δεξίωση ὀνείρων.
Θέλω νά θυμᾶμαι. Κάθε στιγμή καί ὣρα.
Ἡ ψυχή δέν νοιώθει τόν χρόνο.
ΙΔ
Δέν εἶμαι μόνος! Κρατῶ στά χέρια μου
πού βλέπουν τίς μικρές ρυτίδες πού πληθαίνουν.
Μοῦ ἀρκεῖ ἡ γεύση μιᾶς θνητῆς ἡμέρας
καί τό εὐλογημένο σφυροκόπημα τοῦ ἣλιου
πάνω σ᾿ ἓναν τεμπέλη κάμπο.
Κι ὃταν τό περιττό γίνετ᾿ ἀναγκαῖο
ἀφήνω πίσω μου τόν πειρασμό νά πικραθῶ
καί ἀποσύρομαι ἀσφαλισμένος μέσα στήν ὓπαρξή μου.
Ξέρω πότε ἀρχίζει ὁ θερισμός –
εὔχομαι νά μή ζήσω τόν θάνατο τῆς ζωῆς μου.
ΚΓ
Εἶμαι ἓνας ἄνθρωπος μονάχα.
Ἓνας συνηθισμένος ἄνθρωπος
πού περιμένω ἐν ἁπλότητι καρδίας
νά ψηλαφήσω τό ἀποτύπωμα τῆς ἀρχῆς μου.
Εἶδα ἀνθρώπους νά πίνουν τήν ἀδικία σάν νερό
ἀλλά δέν εἶδα ματαιότητα ὑπό τόν ἣλιο.
Ξέρω πώς εἶναι ἡ ζωή χωρίς ἀγάπη
ὃμως ὁ θάνατος δέν χρησιμεύει
ἃμα ἡ ὣρα του δέν ἔρθει.
Εἶμαι ἓνας ἄνθρωπος μόνος –
κι ὁ Θεός εἶναι μόνος
καί ἡ μοναξιά του αἰώνια,
ἀλλά δέν ἔχει πεῖραν θανάτου.
Εἶμαι ἓνας ἄνθρωπος μονάχα –
καί δέν ἔχω πεῖραν θανάτου.
Ἀλλά θεός δέν εἶμαι.