[author] Του Σπύρου Αραβανή [/author]
`
`
1. Δημόσιες ευχαριστίες
Καθημερινά διαβάζω στους τοίχους του facebook δημόσιες ευχαριστίες λογοτεχνών προς περιοδικά, blogs ή οτιδήποτε άλλο φιλοξενεί τη δουλειά τους με επισυναπτόμενο ασφαλώς προς κοινή θέαση το αντίστοιχο link και τα λοιπά. Ο λόγος αυτής της δημόσιας παρουσίασης είναι αποκλειστικά ένας. Να πληροφορηθεί το κοινό τους για τη δουλειά τους. Απολύτως θεμιτό -άλλωστε προσωπικός χώρος ειναι και η αυτοπροβολή είναι μέρος του παιχνιδιού και σεβαστή-. Βρίσκω όμως περισσότερο τίμιο να αναγράφεται: «Στο τάδε τεύχος του τάδε περιοδικού δημοσιεύονται κείμενα, ποιήματά μου κ.τ.λ.» παρά αυτή η δημόσια εξομολόγηση περί ευχαριστιών, μιας δηλαδή συνθήκης η οποία κατά βάση είναι ιδιωτική. Με άλλα λόγια, το «δημόσιο ευχαριστώ» δεν προορίζεται για το περιοδικό αλλά για την ατομική προβολή του καθενός. Πρόκειται, λοιπόν, για ένα παιχνίδι marketing που δεν σέβεται τη δεοντολογία και την ιερότητα του «ευχαριστώ» και κατ’ επέκτασιν του χώρου που φιλοξένησε τη δουλειά σου και στον οποίο χώρο δεν θα αναφερθείς ποτέ ξανά για άλλες περιπτώσεις πλην εσού..
`
2. Βιογραφικά βιβλίων
Έχω αρκετά παραδείγματα λογοτεχνών οι οποίοι στα βιογραφικά των βιβλίων τους, δηλαδή στο “αυτί” της έκδοσης, παρουσιάζονται φειδωλοί. Ούτε καν φωτογραφία τους δεν θέλουν να βάλουν, θεωρώντας πιθανόν είτε πως ο αναγνώστης δεν πρέπει να επηρεάζεται από το «βιογραφικό» του συγγραφέα είτε γιατί οι ίδιοι, με τον λακωνικό αυτό τρόπο προβολής τους, αυξάνουν την αξία των κειμένων τους και μειώνουν την ανθρώπινη παρουσία τους… Ή γιατί είναι ιδιαιτέρως σεμνοί από τη φύση τους και όχι επιδειξιομανείς….(αναφορά σε σπουδές, βραβεύσεις κ.ά.). Τρίχες κατσαρές. Οι ίδιοι αυτοί λογοτέχνες έχουν γεμίσει με εκατοντάδες προσωπικές πληροφορίες (από φωτογραφίες από όλες τις στιγμές και φάσεις τους, μέχρι στοιχεία ταυτότητας και βιογραφικού) το προσωπικό τους προφίλ στο ίντερνετ (και κυρίως στο facebook) και επιπρόσθετα μας βομβαρδίζουν με δεκάδες αναρτήσεις του υπερφίαλου ιδιωτικού τους «εγώ» και όχι του έργου τους. Από τη στιγμή που το διαδικτυακό τους προφίλ δεν είναι περιφρουρημένο ως ιδιωτική ζωή, δηλαδή, κοινοποιημένο μόνο στους φίλους τους αλλά «απελπιστικά διαθέσιμο» και ανοικτό και στον κάθε “αναγνώστη” του αυτός ο αόρατος αλλά τόσο ορατός αναγνώστης (τον οποίο σκέφτονται όταν έχουν το ρόλο του συγγραφέα σε ένα βιβλίο) όχι μόνο είναι πλήρως ενημερωμένος για τον «ποιητή» και το βιογραφικό του αλλά είναι και συμμέτοχος της καθημερινότητάς του… Αν θέλετε, λογοτέχνες μου, να κτίσετε το «μύθο» σας, ας το κάνετε σωστά…Όχι με δυο μέτρα και με δύο σταθμά.
`
3. Η αναγραφή του ονόματος και το γ’ πρόσωπο
Διαβάζω στους διαδικτυακούς τοίχους τα δημιουργήματα που δημοσιεύουν οι λογοτέχνες. Κάτω από αυτά, πολλοί γράφουν -συνήθως με κεφαλαία γράμματα- το όνομά τους. Λες και αυτοί που τα έγραψαν δεν είναι οι ίδιοι που τα κοινοποιούν. Φοβούνται τη λογοκλοπή; Θεωρούν μήπως οι αναγνώστες τους δεν δώσουν την πρέπουσα σημασία αν νομίσουν οτι είναι κάποιου άλλου; Νομίζουν πως μένουν έτσι στην αιωνιότητα βάζοντας την υπογραφή τους; -το αστειότερο βέβαια είναι όταν δημοσιεύουν εικόνες με στίχους τους και το επώνυμό τους-.
Επιπρόσθετα, χρήζει ψυχιατρικής μάλλον παρατήρησης όταν κοινοποιούν ανακοινώσεις, που τους αφορούν, γραμμένες σε γ’ πρόσωπο: «Διαβάστε το άρθρο του Βρασίδα Κουνουπίδη που δημοσιεύτηκε εκεί..» ή «Ο Βρασίδας Κουνουπίδης παρουσίαζει το βιβλίο του κ.τ.λ.» -εξαιρώ τις επίσημες, επαγγελματικού προφίλ, σελίδες-. Πάντα στο μυαλό μου, όταν διαβάζω τέτοιες περιπτώσεις, έρχονται τηλεοπτικές εκπομπές ή ομιλίες πολιτικών οι οποίοι υπερασπίζονται το βίος και την ηθική τους κάνοντας χρήση αυτού του μεγαλοπρεπούς γ΄προσώπου. Και είναι αυτές οι περιπτώσεις που το βίος και η ηθική είναι προβληματικά…
`
Θα μπορούσα να αναφέρω και άλλες τέτοιες παρατηρήσεις από τη γύρα μου στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Όπως για παράδειγμα τα ψεύτικα προφίλ που με επαγγελματικό τρόπο ανανεώνουν οι λογοτέχνες για να κερδίσουν λίγα ή πολλά likes παραπάνω στην αληθινή τους σελίδα, τα πληρωμένα μέσω ειδικών εταιρειών πλαστά σχόλια, friends, likes κ.ά., οι αναρίθμητες φατσούλες, και τα γλυκόλογα στα σχόλια οποιαδήποτε ώρα της ημέρας και άλλα τινά και τραγελαφικά που δεν ανήκουν μόνο στο χώρο των παραλογοτεχνών αλλά δυστυχών και ορισμένων λογοτεχνών. Το κείμενο όμως αυτό δεν διεκδικεί τίποτε πέραν αυτού που γράφει ο τίτλος του. Ανούσιες παρατηρήσεις.