*
Capriccio
Έτσι θέλω να πεθάνω :
Είναι σκοτάδι κι έχει βρέξει.
Ωστόσο , δεν νιώθεις πια την πίεση απ’ τα σύννεφα
Που εκεί πίσω ακόμη σκεπάζουνε τον ουρανό
Με απαλό βελούδο.
Ρέουν οι δρόμοι όλοι : μαύροι καθρέφτες
Πλάι απ’ τις στοίβες των σπιτιών που φανοστάτες
Κρέμονται φέγγοντας : σειρές μαργαριτάρια.
Κι επάνω εκεί ,ψηλά, πετούν χίλια αστέρια
Σαν έντομα αργυρά , γύρω από το φεγγάρι -
Στέκω στη μέση. Κάπου. Και κοιτάζω
Απορροφημένος πολύ σοβαρά , κάπως ηλίθια,
Μα με αρκετή υπεροχή τα πονηρά
Ουράνια πόδια μιας κυρίας ,
Όταν ένα αυτοκίνητο με κομματιάζει έτσι
Που το κεφάλι μου κυλά σαν κόκκινος βόλος
Στα πόδια της…
Έκπληκτη εκείνη. Και βρίζει διακριτικά. Το κλωτσά
Ξιπασμένα με το ψηλόλιγνο τακούνι
Απ’ το γοβάκι της
Στο αυλάκι του δρόμου -
*
Ένας αρχιστράτηγος άδει
Είμαι της μεραρχίας ο κυρ διοικητής,
Η Αυτού Εξοχότητα
Κατόρθωσα ό , τι είναι ανθρωπίνως δυνατόν,
Μιαν όμορφη συνειδητότητα.
Εμπρός μου βρίσκονται γονυπετείς
Οι λοχαγοί κι οι συνταγμάτων επικεφαλείς ,
Κι οι κύριοι στρατηγοί μου
Ακούνε στη διαταγή μου.
Αν είναι θέλημα Θεού,
Λίαν συντόμως θα ελέγχω εγώ
Ολόκληρο το σώμα ενός στρατού.
Γυναίκες , θέατρα ή μουσικές
Λίγο μου είναι ελκυστικές.
Τι είναι βέβαια όλες αυτές
Μπροστά σε παρελαύνουσες πορείες ή συμπλοκές.
Ένας πόλεμος να έφθανε επιτέλους
Με ανέμους που μουγκρίζουν , ματωμένους.
Η συνήθης η ζωή
Δεν μου ειν’ ουδόλως ζηλευτή.
*
Λυκόφως
Παίζει με μια λιμνούλα ένα αγόρι χοντρό
Ο αέρας πιάστηκε σε ένα δεντρό.
Ο ουρανός μοιάζει χλωμός , σπαταλημένος
Σαν να ΄ ναι από φτιασίδια στερεμένος.
Σκυφτοί στα δεκανίκια επάνω τα ψηλά - λοξοί -
Σέρνονται στο χωράφι φλυαρώντας δυο κουτσοί.
Ένας ξανθός ποιητής ίσως παραφρονήσει.
Ένα αλογάκι μια κυρία θα σκουντουφλήσει.
Σ’ ένα παράθυρο κολλημένος ένας άντρας παχύς ,
Ένα ομορφόπαιδο ετοιμάζει επίσκεψη γυναίκας αβρής ,
Ένας γκρίζος κλόουν τις μπότες του βάζει,
Τα σκυλιά βλαστημούν κι ένα παιδικό καροτσάκι ουρλιάζει.
*
Η νύχτα
Ονειροπόλοι αστυνόμοι σαν πάπιες στα φανάρια παν λικνιστά.
Σε κάποιες γωνίες μπουκώνουν τα τραμ τα δυνατά.
Ερείπια - ζητιάνοι γκρινιάζουν , κόσμο αν διαιστανθούν.
Κι αέρινες καρότσες στ’ αστέρια πετούν.
Γύρω από ζόρικα σπίτια πότε πότε πουτάνες παραπατούν,
Μελαγχολικά τον ώριμο πισινό τους πέρα δώθε κουνούν.
Πολλά τα θρύμματα ουρανού που είναι σε πράγματα στυφά…
Κλαψιάρηδες γάτοι σκούζουν με πόνο τραγούδια φωτεινά.
*
Προφητεία
Μια φορά θα’ ρθει - έχω ενδείξεις -
Θανατικό από το μακρινό Βορρά.
Ολούθε πτώματα της σήψης.
Κι αρχίζει το μεγάλο σκότωμα.
Ζοφερός γίνεται ο σβώλος του ουρανού.
Θανάτου θύελλα ορθώνει πόδια με οπλές :
Γκρεμίζονται οι παλιάνθρωποι παντού.
Τσακίζονται οι μίμοι ,σκάνε οι κοπελιές.
Με θόρυβο πέφτουν των αλόγων οι μάντρες.
Ούτε μια μύγα δε θα βρει διαφυγή.
Και όμορφοι ομοφυλόφιλοι άντρες
Κυλούν απ’ τα κρεβάτια τους στη γη.
Οι τοίχοι των σπιτιών ραγίζουν.
Μες στα ποτάμια ψάρια που σαπίζουν.
Τα πάντα ένα σιχαμένο τέλος βρίσκουν.
Βογκώντας τα λεωφορεία στο πλάι γυρίζουν.
*
Οι ενδείξεις
Η ώρα προχωρά μπροστά.
Ο τυφλοπόντικας αλλάζει σπίτι .
Οργισμένο το φεγγάρι σκάει μύτη.
Και η θάλασσα ανάποδα γυρνά.
Το παιδί κι αυτό γερνά.
Ζώα λένε παρακάλια και πάτερ ημά.
Κάτω απ’ τα πόδια η γη τα φυτά ζεματά.
Και ο νους σταματά.
Ο δρόμος τα λοίσθια πνέει .
Ο βρώμικος ήλιος που καίει .
Ο αέρας είναι λιγοστός.
Της καρδιάς θρυμματισμός.
Τρομαγμένος ο σκύλος το στόμα του κλείνει.
Η κίνηση πέφτει πολύ στα αστέρια κι εκείνη.
Στη λάθος πλευρά βρίσκεται ο ουρανός.
Κι οι άμαξες γίνονται καπνός.
*****************************
Alfred Lichtenstein: Γιός εργοστασιάρχη. Γεννήθηκε στο Βερολίνο το 1889. Σπούδασε νομικά. Τον Αύγουστο του 1914 αναχώρησε για το μέτωπο, όπου έπεσε επτά εβδομάδες αργότερα κοντά στο Βερμάντοβιλλερς.