Όταν Η Πόλη Κοιμάται
Ρουφάω μια τζούρα αλκοόλ και σκέφτομαι σε παρόντα χρόνο
Όταν η πόλη κοιμάται,
Ακούω χαμηλά μουσική ενώ με παροτρύνω να τζογάρω δίχως να σκέφτομαι το κόστος.
Όταν η πόλη κοιμάται,
Κλέβω ανάσες γειτονικές, τρώω στα τραπέζια τους και ανοίγω ξένες τηλεοράσεις.
Υπολογίζω πόσες όμορφες, ντελικάτες κοπέλες κοιμούνται μόνες τους,
Δίχως συντροφιά, δίχως ποτό και έρωτα.
Και θέλω τόσο να τις γλυκάνω όλες,
Να γλυκάνω τα στρωσίδια τους με την αρίδα μου,
Μα ξάφνου γίνομαι ρεαλιστικός και παύω να σκέφτομαι μαλακίες.
Όταν η πόλη κοιμάται,
Πιάνω νότες ή ψαχουλεύω στον υπολογιστή για κάτι της προκοπής.
Κι όταν κάποιος ξυπνήσει, του λέω εδώ η πόλη κοιμάται, που πας;
Λίγο πριν σταμάτησε και το τελευταίο λεωφορείο,
Η βρύση στάζει.
Κάπου εδώ όλη η πόλη κοιμάται,
Κι εγώ απόψε χώρια της.
Γράφω
Για το αξημέρωτο
Τη μονοκονδυλιά που ισορροπεί ανάμεσα σε Σούμπερτ και Σούμπερτ
Στα βαλς εκείνα που λήξανε άδοξα καθώς τα όρνια ετοίμαζαν στα μουλωχτά το θάνατό τους
Και στην Άνοιξη, που όλο λέει ότι έρχεται
Ποιος είμαι εδώ
Γιατί εδώ δεν ξέρω πως, που και να μπλέκω τα πόδια μου στον ουρανό
Σα φυγάς παράτολμα ζητάω χάδια
Στα κατσαρά μου γένια μπλέχτηκαν πουλιά και πονάνε
Γέννησα πύον και ποιος είμαι εδώ ξαναλέω περίτρανα
Δε μ’ ακούτε βρε;
Καταδικασμένος να γράφω
Για τους βιασμούς που επέστησα
Κι έτσι λατρευτά μόνος να θυμάμαι πόσο καλά με κέρναγες χολή
Ενώ πέθαινα και συνέχιζα να πεθαίνω
Δίχως αρετή στην πλάτη
Γράφω λέω τώρα
Και πριν ξημερώσει ισορροπώ ανάμεσα από ένα καντήλι
Που καίει περίσσιο τ’ όνομά σου.
Πωλήσεις Και Τέχνη
Ξύπνησα όπως πάντα.
Δίχως τίποτα καινούριο.
Όλα ήταν όπως τα ‘ξερα απλά είχα δουλειές το πρωί.
Οι εκδότες με θέλανε απίκο στις 10:00.
Πήγα.
Ενάντια σε ‘μενα και το θείο Τσάρλυ,
Συνάντησα τη βροχή,
Δε μάσησα,
Συνέχισα.
Ήμουν εκεί και κατ’ ακολουθίαν συνέχισα να ‘μαι αυτό που είμαι.
Μα τώρα ήταν και οι εκδότες.
Πήρα κάποιες κλεφτές τζούρες αέρα από το δωμάτιό τους.
Γελάγανε.
Αγωνιούσα.
Καθίσαμε.
Σταύρωσα τα χέρια με ενδιαφέρον σε ‘να τραπέζι συναντήσεων.
Μεγάλο τραπέζι, και η πρώτη σκέψη που μου ήρθε ήταν ότι εκεί πάνω θα γινόντουσαν απίστευτα τσιμπούσια.
Περίμενα τα καθέκαστα.
Ο μπουκλέ τύπος με το βιβλίο μου και το κιτάπι του μπήκε.
«Δε διάβασα εγώ το βιβλίο σου», είπε, «να στο ξεκαθαρίσω αυτό..»
Άκουγα και άκουγα ενώ η βροχή έπεφτε.
«2.500 χιλιάρικα», είπε ενώ συνέχιζα να ακούω, «είναι καλή ευκαιρία..»
«Θα πάρεις και 300 αντίτυπα δικά σου.
2.500 χιλιάρικα ευρώ.
Φρέσκα, κολλαριστά.
Σκεφτόμουν τα φασολάκια της μάνας μου
«Θα σου πούμε σε ποιους ποιητές να τα στείλεις. Έτσι πάει», είπε ενώ η βροχή έπεφτε.
«Όσον αφορά τα δικαιώματα μην περιμένεις να βγάλεις λεφτά, σου αναλογεί το δέκα τοις εκατό..»
Είπε.
«Απορίες;»
Είπε.
«Όχι»
Είπα.
«Σκέψου το καλά και απάντησέ μου αυτή την εβδομάδα διότι περιμένουν και άλλοι.»
Είπε, ενώ η βροχή έπεφτε
Πήγα προς την έξοδο.
Δεν πήρα πάλι το ασανσέρ.
Βάδισα προς τις σκάλες.
Έστριψα ένα τσιγάρο και το κάπνισα παρέα με κάτι μπάτσους δίπλα μου.
Ας είναι είπα, εγώ μια φορά ποιητής θα γίνω.
Είτε το θέλετε, είτε όχι
Και θα γίνω σύμφωνα με τους δικούς μου όρους.
Λανθάνω
Στη μέση μιας σκιάς
Που διχοτόμησα αφιλοκερδώς
Πριν κοιμηθώ και δακρύσω τρεις φορές
Που μόνος στέκω
Τώρα έρμαιο στη μέση μιας κόκκινης σκιάς.
Παχύρευστο
Λιώνοντας πάνω στα χείλη σου
Αυτό το απαλό χάδι υγρού
Που η ουσία του
Φτάνει γλυκιά στη γεύση σου
Και το περίσσευμα
Κυρτό να πλάθει τα μαλλιά σου
Κωνσταντίνος Πρωτόπαπας
Αν δεν κάνω λάθος, γεννήθηκα στην Κόρινθο τον Απρίλιο του 1980 και έτυχε τα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια να τα ζήσω στην Περαχώρα, σε ένα χωριό κοντά στο Λουτράκι. Φοίτησα στη Σχολή Διεθνούς Εμπορίου του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας στην Καστοριά, και έπειτα κατηφόρισα στην Αθήνα για χάρη της Μουσικής.
Σπουδάζω jazz μουσική, όντας κιθαρίστας. Φωτογραφίζω τη γη και τις ορέξεις της ενώ η σύνθεση λέξεων-σκέψεων έρχεται να ταΐσει τις υπαρξιακές μου ανάγκες.
Μαζί με τα «Επτά Καπνισμένα Μολύβια» κυκλοφόρησα τις πρώτες μου σελίδες κάτω από τον τίτλο «Ο πικραμένος, το παρδαλό κατσίκι και ο τελευταίος», σε μία αυτοχρηματοδοτούμενη έκδοση.
Έπεται η συνέχεια..