Πέτρος Γκολίτσης, ποίηση (προδημοσίευση)
Από το υπό δημοσίευση, δεύτερο ποιητικό βιβλίο του Πέτρου Γκολίτση με τίτλο “Το τριβείο του χρόνου” (εκδ. Μανδραγόρας, 2013)
Απ’ την πρώτη ενότητα ΠΟΛΥΑΝΔΡΕΙΟ (ΩΧΡΟΛΕΥΚΑ ΚΑΙ ΑΙΜΑΤΩΠΑ)
Η ΚΗΔΕΙΑ ΤΗΣ ΓΙΑΓΙΑΣ
( Ή ΠΗΓΑΙΝΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΟ ΑΣΤΙΚΟ ΣΤΟ ΝΤΑΧΑΟΥ)
Έχω σφαγή
την πλάθω σαν ψωμί
την περιφέρω
θα φουσκώσει
αζύμωτη
σαν το λευκό χαρτί τσαλακωμένη
γυρνώ στο σπίτι τα μεσάνυχτα
κοιμούνται τα παιδιά
για καληνύχτα τα φιλώ
και τα σκεπάζω
γέρος το πρωί στο λεωφορείο
μια κοπελίτσα με κοιτά
σηκώνεται για να καθίσω
κάθεται δίπλα μου
και μου κρατά το χέρι
σφαγή στο άσπρο κάθομαι
να δεις που θα με θάψουν
κοιτιούνται μεταξύ τους τα παιδιά
οι προπομποί κρατώντας
κοντάρια σύμβολα θρησκευτικά
γυαλίζει το ασήμι
(να έχει η πρώτη η σειρά
σταυρούς και τα τοιαύτα)
άντε να τελειώνουμε γιαγιά
να πάμε να παίξουμε μπάλα
ΤΟ ΤΣΙΓΚΕΛΙ
«Ό,τι σε τρέφει εσένα
εμένα θανατώνει»
έλεγε στο σφαγμένο βόδι
κοιτώντας το ερωτικά
με μάτια πυρωμένα
και κόκκινη ποδιά
Απ’ το τσιγκέλι ανάποδα
γδαρμένο το κουνούσε
του τραγουδούσε
τραγούδια παιδικά
πλησιάζανε τα μάτια τα νεκρά
τα ζωντανά με τα νεκρά
δίχως να τρίζει η κούνια
ΒΑΥΚΙΔΑ
Εεέ Βαυκίδα!
Το ξέρουμε κορίτσι μου πως είσαι από την Τήλο
φρόντισε γι’ αυτό η φίλη σου η Ήριννα
κορίτσι 19 χρονώ
νεόνυμφη που πέθανες
και σε σκεπάζει χώμα
Γίνε η φωνή των σκεπασμένων των νυμφών
που σβήσαν ατραγούδιστες
σε χώμα άσπρο νυφικό να μη βρεθεί
να μη δεθεί θρήνος ξανά
με την ηχώ του γάμου
Απ’ την δεύτερη ενότητα ΠΟΡΤΡΕΤΑ ΕΚΤΟΣ ΚΑΔΡΟΥ
NUKTOS ‘AGALMA (EZRA POUND)
Στα χρόνια μου
δεν φοριέται ο χρυσός
κι αν συζητείται ενοχλεί
παρά το ασήμι κι η σκουριά
σιγά-σιγά ρέπουν και πάλι
προς μια λάμψη –αλλιώτικη–
κράμα καινούργιο
που ανανεώνει
–διατηρώντας– ρίζες βαθιές
και ευέλικτες
που ξέρουν από ποια
υπόγεια λίμνη να τραβήξουν
για να κρατήσουν
λίγο περισσότερο
(διψά το καθετί −έτσι κι ο στίχος–
για τη διάρκεια)
Καλύτερα έτσι παρά
να καμπυλώνεις τις γωνίες
να μεγαλώνεις τα μικρά
να ψάχνεις μουσικές παλιές στους στίχους
γέρικα νύχια να γραπώνουν
άσαρκα κουρέλια
Δεν θες νυχτερινά αγάλματα
σε αστικές πλατείες
ξεστολισμένοι άνθρωποι
βαδίζουν πλάι στο χρόνο
Απ’ την τρίτη και τελευταία ενότητα ΜΙΚΡΟ-ΜΑΚΡΟ
Ποιητή δωσ’ το σύνθημα
να σκορπίσουμε
ασυντόνιστα να βαδίζουμε
προς όλες τις κατευθύνσεις
να πέφτουμε ολόγυρα
καθώς πλησιάζουν
οι επόμενοι
*
Μολύβι έσερνες και ερχόταν περιστέρια
μες στο μυαλό χτυπούσαν τα φτερά
νεκρά πουλιά πνίγονταν μες στη γλώσσα
πετούσαν δίχως μάτια
*
Το μάτι κρεμάστηκε
μα δεν ανέβηκε
πάνω στο άλογο
το άλογο έφυγε
το μάτι διαλύεται
μαζί με τη σκόνη
του καλπασμού
Ο Πέτρος Γκολίτσης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1978. Σπούδασε οικονομικά σε προπτυχιακό και μεταπτυχιακό επίπεδο στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου (Birkbeck College). Έχει εκδώσει μια ποιητική συλλογή “Η μνήμη του χαρτιού” (εκδ. Σαιξπηρικόν, 2009). Η δεύτερη ποιητική του συλλογή “Το Τριβείο του χρόνου” είναι υπό έκδοση (εκδ. Μανδραγόρας, Μάρτιος 2013). Ολοκληρώνει επίσης δύο μονογραφίες πάνω στην ποίηση, μια για τον Γιάννη Δάλλα με τίτλο ““Όροι και όρια της ποιητικής του Γιάννη Δάλλα. Το αίτημα που ωρίμασε”” και μια για τον Τάσο Φάλκο.
Ποιήματα του έχουν μεταφραστεί και εκδοθεί στα Ρουμανικά, στα Σερβικά και στα Αγγλικά. Ποιήματα και δοκίμια του έχουν επίσης δημοσιευτεί σε έντυπα και ηλεκτρονικά λογοτεχνικά περιοδικά: «Βιβλιοθήκη» της Ελευθεροτυπίας, Οδός Πανός, Ένεκεν, Μανδραγόρας, poetix, Θέματα Λογοτεχνίας, Κουκούτσι, Πόρφυρας, Εμβόλιμον, Τεφλόν, Αλμανάκ Ποιείν, poiein, Intellectum και poeticanet. Κατέχει, απ’ το Μάρτιο του 2013, την κύρια στήλη κριτικής της ποίησης στο περιοδικό Ένεκεν. Παράλληλα ασχολείται με τη ζωγραφική. Έχει πραγματοποιήσει δύο ατομικές εκθέσεις ζωγραφικής στη Θεσσαλονίκη και έχει συμμετάσχει σε περισσότερες από 20 ομαδικές στην Ελλάδα και στη Σερβία.