Ο ΚΡΙΤΩΝ
σαν κάνω ν’ ακουμπήσω με τα χείλη μου
τη μαύρη κείνη όχθη
η φωνή του Κρίτωνος
το νόμο του νοός μου νανουρίζει
τις νύχτες.
μα κει που ενδίδω
κει που πάω το κατώφλι να διαβώ
οι Ερινύες
στέκονται εμπρός μου.
και με καθίζουν στο κρεβάτι
και το ποτήρι μου προσφέρουν
και ο Κρίτων φεύγει.
*
ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΙΗΓΗΣΕΙΣ ΕΝΟΣ ΤΥΧΟΔΙΩΚΤΗ
Ξεκινήσαμε για το ταξίδι
Με έναν προορισμό στο νου μας
Που αργότερα λησμονήθηκε.
Δεν ξέρω πόσος καιρός πέρασε
Έχουμε πάψει να μετράμε το χρόνο.
Μετράμε αυτοκίνητα.
Το φως τους διαχέεται μέσ’ από την πάχνη στο παράθυρο
Για να πέσει ύστερα στο έδαφος σα νεκρή σπίθα.
Είναι εκείνες τις στιγμές
Που προλαβαίνουμε ν’ αντικρύσουμε το πρόσωπο του διπλανού μας.
Στιγμές άβολες.
Δε νιώθουμε άνετα παρά μόνο στο σκοτάδι.
*
Πεθαίνουν άνθρωποι τις νύχτες
Ανάμεσά τους και παιδιά.
Πολλοί τότε μιλούν γι’ ανθρωπιά
Η πείνα, όμως,
Είναι ό,τι πιο ανθρώπινο επάνω μας.
Ο οδηγός, πάντως, επιμένει πως δεν ξέρουμε την αιτία του θανάτου τους.
*
Ακούγονται ψίθυροι για επανάσταση.
Λέξεις κενές.
Συνήθισαν πλέον τα μάτια μας στο σκοτάδι.
*
Ο ΓΚΡΙΖΟΣ ΑΝΔΡΑΣ
Στον όρμο στέκεται ένας γκρίζος άνδρας που προσπαθεί να περπατήσει στο νερό
Μα οι πάπιες κάθε φορά κραυγάζουν
Και κείνος επιστρέφει τρομαγμένος.
Γιατί δεν έτρεξε αίμα απ’ τις πληγές του πάνω στον σταυρό
Αλλά νερό
Και όταν έφτασε η ώρα να ξεψυχήσει
Κοιτούσε σαστισμένος τους ιερείς και τον ουρανό.
Στον όρμο στέκεται ένας γκρίζος άνδρας που προσεύχεται.
*********************************************************
Ο Αλέξανδρος Σάντο είναι πρωτοετής φοιτητής της Φιλολογίας των Ιωαννίνων