[ Της γλυκείας χώρας Κύπρου
που μισή και σερνάμενη την καταντήσαμε]
Τα πηγάδια της Ιστορίας
Είχαμε πηγάδια
λίγα, κάποτε
που δρόσιζαν τα χείλη μας
σε χρόνους άβροχους
σε χρόνους δίψας
ακρίδας και όφεων.
Γέμισαν πτώματα.
Μωραίνει, λένε, Κύριος
όν βούλεται απολέσαι –
αλλά γιατί εμάς;
Αντλούσαμε με τ’ αλακάτι
μαύρο νερό της συμφοράς
ανίδεοι τάχα
μην ξέροντας χρόνους πολλούς
πως μέσα εκεί
δρακιάζει η σήψη.
Τα πηγάδια μας
πολλών χιλιάδων χρόνων
τα μπαζώσαμε
με πτώματα εχθρών
ανεπάρκειες και βλακεία.
Τώρα
αφυδατωμένοι
ρακένδυτοι
χωρίς δυνάμεις
προχωράμε ασθμαίνοντας
αυτάρεσκα
στο μέλλον…
*******
Μια μέρα στην Καρπασία
Στον Λευτέρη Παπαλεοντίου
Ψες δεν έκλεισα μάτι.
Έβλεπα όνειρο παιδικό
έναν εφιάλτη
πως εκδρομή πηγαίναμε
στην Καρπασία
γιαλό γιαλό.
Περάσαμε κι απ’ το χωριό
κάποιου φίλου.
Που έμοιαζε άλλοτε μικρός
κι άλλοτε μεγάλος
κι έκλαιγε γοερώς.
Ήτανε τούτη η σατανική εναλλαγή
που με ξυπνούσε κάθε τόσο.
Έκλαιγε λέγοντας πως το χωριό του
δεν το ξέρει πια.
Δεν το γνωρίζω, έλεγε
νυκτοβατώντας σαν αγγελούδι
αρπαγμένος στο καπό
και έλεγε πως όλοι μας
κανονικά έχουμε ένα χωριό,
μια μήτρα που αγαπάμε.
************
[Της ύπαρξης του έρωτα και του θανάτου]
Ονειρωδυνία
Κείνα τα κόκκινα μυρμήγκια
τα υπερμεγέθη
που τρέχουν σαν μηχανές
παίρνουν και φέρνουν στα όνειρά μου
καβαλάρηδες
χωρίς κράνος
μήτε κεφάλια
που γελούν όμως
μαρσάροντας
ξέρω πως γελούν.
Κι εγώ να φοβάμαι
πως έρχεσαι
με το κεφάλι κομμένο
να με ασπαστείς.
Καίτοι
στο διηνεκές
η απουσία σου.
**********
Αφήστε το μήνυμά σας
Αφήστε το μήνυμά σας
μετά τον χαρακτηριστικό ήχο
είπε η φωνή
κι έμπηξε χάχανο αποκρουστικό.
Μου κίνησε την περιέργεια
και ξαναπήρα.
Ο θάνατος απουσιάζει
δοκιμάστε σε λίγο.
Αμέ;
Τρελός είμαι;
Με πήραν αυτοί
μόλις που’ χα τελειώσει
με την αγγειοπλαστική
τα ποτά, το τσιγάρο
όλες τις λοιπές χαρές.
Μην ανησυχείς, είπε
μια στριγκιά γλυκιά φωνή
ο Διάβολος ήταν
που ‘παιζε με τον Erickson
τη Nokia, τη Νέκυια
κι άλλες γνωστές μάρκες.
***********
Η θάλασσά μου
Η θάλασσά μου
δύστροπη σήμερα
γι’ αυτό δεν μπήκα μέσα της
μέχρι να κατευνάσουν τα νευράκια της
να’ ναι καλή μαζί μου
να μου φιλά το σώμα
εγώ να γλιστρώ στο βυθό της,
έμβρυο
να με περνά απ’ τον κόλπο της
να με αναγεννά
στα ιαματικά της ξεπλένοντας
τη θλίψη μου.
**********
Νεκρή φύση
Σε φιλώ στ’ απανωχείλι
τον αίτιο όλων των κακών.
Τον άνεμο που μας στροβίλισε
σ’ ευτυχίες οδύνης.
Τ’ απανωχείλι της έπαρσης
αιτιόμαστε
σαν ψιχαλίζει τώρα
σ’ αραιές λιακάδες
κι αμολιόμαστε -
ίδια σαλιγκάρια
φερέοικοι μνήμης
πρόσφυγες αγάπης
σε δρόμους ικεσίας.
Στ’ απανωχείλι του φεγγαριού
υποκρύπταμε τον έρωτά μας
στα λεμονοδάση της Λαπήθου
που ξεράθηκαν
μαζί με τα κεφαλόβρυσα
στην κατοχή
της εφηβείας
από ξένους στρατούς.
Νοερά σε φιλώ
στ’ απανωχείλι
υπερθεματίζοντας
για μια νεκρή φύση.
***********
Να θυμάσαι τα όνειρα
Να θυμάσαι τα όνειρα
να τα ξεχωρίζεις
από τοπία και γυναίκες
όπου πέρασες
αλαφιασμένο ζαρκάδι.
Τα σώματα που άγγιξες
κι αυτά που δεν άγγιξες
έχουν ένα σύνορο
έξω από τον ύπνο.
Αψικορία των αισθήσεων
Τις πρώτες μέρες τ’ Οκτώβρη
αναδεύει το σώμα μου
μυρωδιά από έρωτα.
Τις λοιπές μέρες
επιψαύει το πνεύμα μου
τ’ αρχοντικό χέρι της ποίησης.
Κάθε Οκτώβρη ξαναγεννιέμαι
σαν φιλί χρυσάνθεμου
στο χρυσοποίκιλτο σάλι σου.
Ύστερα ο Νιόβρης, ο ψεύτης.
Ξηρός, σκάει τα χείλη μου
και με τις βροχές του, την άλλη,
τρυπώνει στις υδρορροές
που κατεβάζουν στις φλέβες μου
τουλούμια θανάτου.
**********
Βγάζω το καπέλο στον διάβολο
Βγάζω το καπέλο στον διάβολο∙
καταφέρνει να εισδύει
εντός σου
ερήμην των κυττάρων σου
πλην παρόντων
σατανικά παρόντων
στην τρυφερή διαβολική του σκέψη.
Να διατετραίνει σήραγγες
αόρατος
ενίοτε βαρβαρικός
γυαλί από πόθο
να κόβει το μέταλλο των αντιστάσεων
να φωνασκεί σαν έφηβος
προπετής
και καθήμενος ως άγγελος
στους κρατήρες του στήθους σου
να εποπτεύει
το υγρό στόμιο
της μεταμέλειάς σου.
Ναι αυτός είναι ο Διάβολος
που θα ψήφιζα για Θεό
χωρίς έλεος.
Και έως θανάτου.
************
Ενύπνιο
Την ανακαλεί στον ύπνο του
από το διαδίκτυο παλιών καιρών
όπως φακίρηδες τα πνεύματα
και παπάδες από την Ωραία Πύλη
την Πλατυτέρα των Ουρανών.
Αυτή
παγιδευμένη στο μαγνητικό πεδίο του
νιώθει νευρικότητα
διστάζει
μα δεν μπορεί παρά
να καθελκυστεί σαν καραβάκι
κάποτε
στ’ ονειρικό επίνειό του.
Αν και αναποφάσιστη
ενίοτε εχθρική
περιμένοντάς τον
να πατήσει τη σκανδάλη του enter.
Αυτός,
καίτοι χαρούμενος
για τη λυσιτέλεια της πονηριάς του
αδρανεί.
Mάγος καλός
μα διόλου πια
τεχνίτης.
***********
Αγέννητα βρέφη
Πόσα διηγήματα
χάθηκαν μέσα στον ύπνο
σαν αφύλακτα παιδιά του δρόμου
πόσες ποιήσεις
καταβρόχθισε
και δεν έφτασαν ως το πρωί.
Διαφορετικοί κοιμόμαστε
αλλιώτικοι ξυπνάμε
μην ξέροντας σε ποιο κρεβάτι
μένει έγκυος η μνήμη
με ποιον μας απατά μες στο σκοτάδι
σε ποια κλινική
ή κάδο απορριμμάτων
τ’ αποβάλλει
χωρίς ένα χάδι
ανάγνωση νηφάλια
πρωινή.
************
Προδοσίες
Κατόρθωσες κ ι αυτό ,
συγγραφεύ μέγα,
να προδίδεις φίλους
με τόση ευκολία.
Μετά από ενδελεχή προπόνηση,
εννοείται.
Ξεκινώντας από τον εαυτό σου
που κρυβόταν χρόνια
παριστάνοντας τον ρέμπελο
γράφων επιτηδείως –
ακόμη και άσιτος έμεινες
επί μακρόν.
Ώσπου συνήλθες
πρώτα οικόσιτο
σε πισινές αυλές,
εν συνεχεία
ορθά κοφτά τα είπες
–όπως τα ήθελαν–
έγινες δεχτός στα σαλόνια τους
που
«να, προς τα κει πέφτουν!»
έλεγε ο Σκαρίμπας
μουντζώνοντάς τα–
μα κι ο Βάρναλης,
θαρρώ.
********************************************************
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Ο Χρίστος Χατζήπαπας γεννήθηκε στην Κύπρο το 1947. Είναι περισσότερο γνωστός ως πεζογράφος, αφού έχει εκδώσει τέσσερις συλλογές διηγημάτων και τρία μυθιστορήματα, με βραβεύσεις και μεταφράσεις. Αλλά στα γράμματα εμφανίστηκε με τις ποιητικές συλλογές Ενδοσκόπιο (1969) και Εισαγωγή στην τραγωδία (1979). Μυθιστορήματα: Το χρώμα του γαλάζιου υάκινθου (1989), Στην ολκό του μαύρου φεγγαριού (1993). Στο μάτι του φιδιού (2000). Συλλογές διηγημάτων: Το μεγάλο ψέμα (1981). Εντελώς φυσιολογικός και άλλα διηγήματα (1984). Έρως εν καμίνω (2001). Το ασταθές βήμα και άλλα διηγήματα (2009).
Στην ποίηση επανακάμπτει με τη συλλογή Τα πηγάδια της Ιστορίας (2012).