Παραδοχή
Κανένα ποίημα
καμίας λέξης
ασταθής προορισμός
ούτε τα χάδια
τ’ απαλά των φωνηέντων
και των συμφώνων
οι μικρές δαγκωματιές
δεν σφετερίστηκαν
ως τώρα
(όσο κι αν το προσπάθησαν)
τη σιγανή κυρτότητα
των λιγοστών
χαδιών μας.
Όμως η αμετάφραστη
καμπύλη των φιλιών
με λέξεις και ποιήματα
πάντα συνηγορεί…
*
Γράμμα στον Χανς Κάστορπ *
( Αφιερωμένο στον Λουκά Κούσουλα)
Σε σκέφτομαι πολύ συχνά
με μια λύπη
που φυσικά
δεν τη χρειάζεσαι.
Μερικές φορές
φωνάζω τ’ όνομά σου
με άγρια προσμονή.
Χανς! Χανς!
και δεν καταλαγιάζει
η λαχτάρα
παρά μόνο
όταν ψηλαφώ προσεκτικά
τη βεβαιότητα
ότι δεν θ’ αποκριθείς.
Σε παρατηρώ να περπατάς
δίπλα στον Σεττεμπρίνι
σε ρωτώ με ιδιοτελή περιέργεια
για την αγαπημένη σου
και υποδαυλίζω
με τη δήθεν
ταπεινή συμπαράστασή μου
τη ζήλια σου
για το πορτραίτο του γιατρού.
Κι ύστερα παραφυλάω
περιμένω υπομονετικά
να κάνεις την απογευματινή σου κούρα.
Έρχομαι πλάι σου
για να χαϊδέψω τον πυρετό
που δεν τολμούσες
να ονειρευτείς στα «πεδινά»
μα κυρίως για να προσκυνήσω
τη σεμνή σου ήττα.
Θωπεύω τις σκιές
που διεκδίκησαν τα σπλάχνα σου
κι ευγενικά, αθόρυβα
σου δόθηκαν
Αγανακτώ, ζηλεύω
και μισώ
(για λίγες μόνο άχαρες στιγμές
πριν ο θαυμασμός με παραλύσει)
την Κλαούντια
που λάμπει ήρεμα και διάφανα
καθώς κρατά σφιχτά
το περήφανο
τρυφερό χέρι της αρρώστιας.
Ήρθε η στιγμή να σου το πω
κι ελπίζω να με συγχωρήσεις
καλέ μου.
Εκείνο
το μικρό ξύλινο μολύβι
που χρόνια αναζητάς
εγώ το έχω κλέψει.
Με τούτο σου γράφω τώρα δα
αυτό το γράμμα
Ορκίζομαι
πως θα στο επιστρέψω
όταν σε συναντήσω
πάλι στο «Μαγικό βουνό»
* Ο κεντρικός ήρωας στο “Μαγικό Βουνό” του Τόμας Μαν
*
Λύπη καλοκαιρινή
Κατοίκησα τη λύπη
σ’ όλες τις εποχές
μα τούτη του καλοκαιριού
στα όρια με φέρνει
στα χέρια της
κρατά
χίμαιρες διψασμένες
κι όλο πηγαινοέρχεται
τα έπιπλα μετακινεί
και τις προθήκες
ξεσκονίζει
για να φυλάξει
τ’ αλαζονικά
τα πορφυρά
του Αυγούστου
τα φεγγάρια
*
Τα κόκκινα φιλιά
“Έτσι κι αλλιώς η γη θα γίνει κόκκινη”
μου είχες πει…
Κι εγώ,
μόνο τα κόκκινα φιλιά
ονειρευόμουν.
Έτσι νόμιζα
πως ήταν όλα τα φιλιά
του πάθους και
του τριαντάφυλλου
και τ’ ουρανού
που καίγεται
T’ αηδόνια, τ’ άστρα
απ’ τα φιλιά μας
γεννημένα
κόκκινα τα ήθελα κι αυτά
Κι όταν εντέλει με πλησίασες
μ’ ένα φυλλάδιο
κόκκινο της επανάστασης
(αυτής που αναβλήθηκε
για λόγους ανωτέρας λείας)
που γέμισε αργότερα
τους κάδους ανακύκλωσης
χαρτιού και επιθυμίας,
λέξη ανώδυνη
μικρό φιλί σου
το μέτωπό μου καταδέχτηκε.
Το φύλαξα το
κόκκινο το ακριβό σημάδι
και για καιρό αυτοπαραμυθιάστηκα
Ινδή ιέρεια πως ήμουν…
********************
BΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Η Ελένη Κοφτερού είναι γεωπόνος. Μεγάλωσε και σπούδασε στη Θεσσαλονίκη ενώ τώρα ζει και εργάζεται στην Καλαμάτα. Διηγήματά της έχουν δημοσιευτεί στα συλλογικά ψηφιακά βιβλία: “Δήγμα γραφής-Μια ντουζίνα και τρία διηγήματα” και “12/12/12- Οχτώ ιστορίες για μια πλατεία“, που διανέμονται ελεύθερα στο διαδίκτυο από την ανοιχτή βιβλιοθήκη OPENBOOK , καθώς και στο ηλεκτρονικό λογοτεχνικό περιοδικό “Λογοτεχνικό Μπιστρό της Στέλλας”, το onestory και τον ιστότοπο “Ψυχογραφήματα”. Ποιήματά της έχουν δημοσιευτεί στα Λογοτεχνικά περιοδικά ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ και ΕΜΒΟΛΙΜΟΝ