ΦΙΛΟΣΟΦίΑ
φέγγει σαν αυγουστιάτικο υποκοριστικό
στην παγωμένη προσωπίδα της νύχτας
μες στην πολλή σεμνότητα γλυκιά αλαζονική
ατσάλινη στο φυλλορρόημα της
καπνίζει τις βεβαιότητες του ψύχους
τα λεξικά του ξαστερώματος πλουτίζει με τις στάχτες της
θεσιθηρεί στο σκότος των ελλείψεων μας
αποσπερίτης στην αγρύπνια του ροδόδενδρου
και οδυρμός του απότιστου πλατάνου
πάλλει σαν επικείμενη ευτυχία στο κάθε μας δευτερόλεπτο
μα η ώρα της ποτέ
δεν έρχεται ποτέ
οι άνεμοι την ακολουθούνε δουλικά
η άπνοια μας την υμνεί και εμάς μας αποσυνθέτει
το ρήμα νικώ δεν το τραγούδησε ποτέ
ο χρόνος της ενεστώτας επιφυλακτικός
μέλλοντας αβίωτος ο δικός μας
*
ΦΙΛΟΠΟΣίΑ
μαύρη τσουκνίδα μάς ριπίζει η οροφή
η λέξη που δεν βγαίνει μας γκρεμίζει
καμπάνα πένθους
μα την πληγή τη νιώσαμε τα σπλάχνα μας να καίει
όταν ο αιματόλιθος
στα μάτια του σκοτωμένου αδερφού
ανήγγειλε το τέλος του πολέμου
κρύο
ο πυρετός ήταν η καμιά φωτιά
στο ποίημα το τόσο όμορφα ντυμένο
η ησυχία καρφί από τον άλλο κόσμο
λίγη ρακή
υάκινθε ευκολομνημόνευτε
στάξε στα χείλη
μήπως και να βρει το αίμα μας προοπτική
λίγη ετυμολογία
της αγωνίας που αύριο ίσως γίνει μουσική
να φύγει σαν ομίχλη το λατομείο ετούτο
όπου μας λοιδορούνε χέρια ραδινά
για θησαυρούς που δεν μπόρεσαν να βρουν
και που δεν τάξαμε ποτέ
και σε κανέναν πουθενά
μέχρι να σημάνει πέντε να πάμε πάλι για δουλειά
μέχρι να πιούμε επιτέλους τον πρώτο μας καφέ
να αρχίσουμε να μιλάμε ξανά σαν διαφημίσεις
*
ΦΙΛΟΠΟΝίΑ
να ευτυχείς με την ελάχιστη βροχή
χωρίς να είσαι καν ανθός
ή πουλάκι της ερήμου
βαθύφωνος υετός με κατοικεί
θαλασσόβραχος είναι η ντροπή μου
η φτωχή μου γλώσσα κηροδόχος
τα δώρα μου έθαψα επωδός μου η σπορά
να γλυκαίνεσαι με το γέλιο των ανθρώπων
κι ας μένει το χαμόγελο σου δίχως άκρα
ωχρό δίχως λιγάκι έστω βάμμα ιωδίου
ευαγγελισμός φέγγει στο άδειο μου χαρτί
ευχέλαιο το πενιχρό μου μολυβάκι
οι χάρτινοι πύργοι μου μού δείξαν να πετώ
καχύποπτο με κάνανε οι πεθυμιές μου
*
ΦΙΛΟΠΡΩΤίΑ
κέκτημαι
σήμερα νομίζω πάει να πει
πως στα πένθη του σώματος
είδα την τελευταία μεγάλη
του κόσμου ευκαιρία
κεκράκτες της ευρωτίασης και δούλοι του θηρίου
μαύρες τρύπες
στο φως της λύπης του ουρανού
που κίτρινες βροχές ξερνάτε
και εικασίες ρυπαρές
ο καινούργιος σας μανδύας παλιός
η ασετιλίνη σας
ρητό που πλείστην ζημία οφλισκάνει
πρόσκειμαι
νομίζω σήμερα πως πάει να πει
στη γεωγραφία των χαμένων
υπάρχει μία μόνο πρωτεύουσα
το ΑΝ
κεκράκτες της ευρωτίασης και δούλοι του θηρίου
το κρυπτογράφημα της πολυφωνίας
κάποτε όλους μας στη νομοτέλεια του
μας καλεί
και ο παράχορδος
δικάζεται από τον εαυτό του
για εσχάτη προδοσία
*
ΦΙΛΟΣΤΟΡΓίΑ
εσωστρεφής σαν ιδέα
που τη σκεπάζουν φύλλα που αδυνατεί να δει
στα όρια της ύπαρξης
με ξεκλειδώνει ευωδία
Χριστουγεννιάτικων ψαλμών
ἀκολουθήσωμεν λοιπὸν ἔνθα ὁδεύει ὁ ἀστήρ
έρημο στα σύνορα χωριό
βασιλικέ σ’ αγάπησα βαθιά
πρώτε ορίζοντα στο παραθύρι
των παιδικών μου χρόνων
κι όταν από τη μέθη σου βγήκα
κι είδα πως ήμουν ακόμη ζωντανός
σπόρος σου γίνηκα πιστός
τρελός πολλαπλασιασμός
βασιλικέ
σε κουβάλησε η μνήμη της αφής
πέρα από αυτό που θα μπορούσε να αντέξει
και γίνηκα ο ξένος
που αγαπούσε να μισεί η πολιτεία
που δεν αγαπούσε ούτε τα παιδιά της
και γίνηκα το τελευταίο κελάιδισμα
του σκοτωμένου αηδονιού
αντίφωνο που κελαρύζει
στα χέρσα της μνησικακίας
στην οψιμάθεια που γίνηκε η αγάπη
χιόνι ολόθυμο είμαι και χιόνι σκωπτικό
από το τελευταίο μου κάρβουνο
που αρνείται πεισματικά να σβήσει.
*
ΦΙΛΟΠΑΤΡίΑ
Καρούζος στο τελευταίο μυστικό
χαμόμηλο στης όρασης το θάμπος
μια χούφτα χώμα φυλαχτό
μια μοναξιά σημαία
καθρέφτη φεγγάρι πρωινό
απ’ το κρύσταλλο σου έφτιαξα αυλό
και είναι δωρεάν για όλους η ομορφιά
και ο έρωτας εντρύφημα
ρεμάτων και χειμάρρων
και είναι το παν μαζί σου να μιλώ
πέλαγος ο κόμπος στο λαιμό
κύμα βουνό το κάτι
πατρίδα περηφάνια των γκρεμών
κι αυλή ασβεστωμένη
Καρούζος στο τελευταίο σου φιλί
Καρούζος και στο πρώτο
The post Στέργιος Ντέρτσας, Έξι ποιήματα appeared first on Ποιείν.