Charles Baudelaire, «25 ποιήματα / Τα Άνθη του Κακού» (απόδοση: Κυριακή Αν. Λυμπέρη), εκδ. Κοράλλι, 2021

SPLEEN (ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ)

Όταν συνθλίβει ο ουρανός βαρύς στα χαμηλά
Το πνεύμα που στενάχωρο ρίχνεται μες στην πίκρα,
Κι από περίσφιγκτου ορίζοντα κύκλο κυλά
Φως μέρας μαύρο, θλιβερό πιότερο κι από νύχτα,

Όταν η γη σαν μια ειρκτή γίνεται νοτερή,
Όπου η Ελπίδα νυχτερίδα ολόγυρα πετάει
Με τα δειλά φτεράκια της τους τοίχους απωθεί
Και το κεφάλι σ’ οροφές σαθρές καταχτυπάει,

Σαν η βροχή σ’ ατέλειωτες απλώνεται σειρές
Και που κανείς σαν φυλακής κιγκλίδωμα τις νοιώθει
Και πλήθος από βρώμικες αράχνες και βουβές
Τα πλέγματά του έρχεται μες στο μυαλό και κλώθει,

Καμπάνες τότε με μανία ξαφνικά ηχούν
Και πέμπουν στα ουράνια το φρικτό ολολυγμό τους,
Όπως χωρίς πατρίδα, ξένες, οι ψυχές γυρνούν
Και πιάνουν με περίσσιο πείσμα το παράπονό τους.

Μακριά σειρά από φέρετρα και δίχως μουσική
Κάνουν αργή παρέλαση μες στην ψυχή∙ βουρκώνει
Χαμέν’ η Ελπίδα κι η Αγωνία, σκληρή, κυριαρχική,
Φλάμπουρο μαύρο στο σκυφτό κρανίο μου καρφώνει.

*

SED NON SATIATA (ΠΟΤΕ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΜΕΝΗ)

Σκούρα σαν νύχτα και θεά που όψη όλο αλλάζεις,
Μόσχο ευωδιάζεις και μαζί άρωμα της Αβάνας
Κι είσ’ έργο κάποιου ξωτικού, του Φάουστ της σαβάνας,
Είσαι παιδί μεσονυχτιού, μάγισσα εβένου μοιάζεις.

Απ’ το αφιόνι προτιμώ, τις νύχτες που μελώνει,
Το βάλσαμο απ’ το στόμα σου, όπου ο έρωτας κομπάζει·
Κι όταν σε φτάνει ο πόθος μου, που καραβάνι μοιάζει,
Η στέρνα είναι τα μάτια σου, που η δίψα μου ημερώνει

Απ’ τα μεγάλα μάτια σου, που η ψυχή σου ανοίγει,
Δαίμονα χωρίς έλεος, σκόρπα φωτιά πιο λίγη!
Γιατί δεν είμαι η Στύγα εννιά φορές να σ’ αγκαλιάσω.

Και δεν μπορώ, ω Μέγαιρα χωρίς ντροπή κομμάτι,
Να κάμψω την ικμάδα σου, στα έσχατα να σε φτάσω,
Σαν Περσεφόνη ν’ αφεθείς στου Άδη το κρεββάτι!

********************************************************

The post Charles Baudelaire, «25 ποιήματα / Τα Άνθη του Κακού» (απόδοση: Κυριακή Αν. Λυμπέρη), εκδ. Κοράλλι, 2021 appeared first on Ποιείν.