Ο βαθυς και γνήσιος διάλογος του Ηλία Κεφάλα με την φύση
Ο ποιητης Ηλίας Κεφάλας είναι γνωστο τοις πάσι πως εγκατέλειψε εδω και χρόνια το Κλεινον Άστυ, δηλαδη τη μαγεύτρα και πλανεύτρα Αθήνα, και διαβιει πλέον μόνιμα στον Μέλιγο, το χωριο-του, που είναι κοντα στην πόλη των Τρικάλων, απολαμβάνοντας τώρα τις ομορφιες, τις χαρες, τη γαλήνη, τη ξεγνοιασια και κυρίως την οξυγόνωση της ζωης που απλόχερα του προσφέρει η «παγγενέτειρα φύσις», όπως την χαρακτηρίζει ο Αντίπατρος ο Σιδώνιος (γεν. 180-170 π.Χ.), της Βόρειας Ελλάδας.
Ζει και δημιουργει, με άλλα λόγια, μέσα στην φύση. Και εφόσον βρίσκεται μέσα στη φύση είναι, κατα μία θρησκευτικη αντίληψη, και κοντα στον Θεο. Επομένως, ζώντας και δημιουργώντας μέσα στην ιερότητα της φύσης δεν είναι μόνο πλάσμα, είναι και πλάστης. Δηλαδη, είναι και ένας αληθινος δημιουργος που ερεθίζεται και εμπνέεται απο τη φύση δίνοντάς-μας έξοχες ποιητικες συλλήψεις. Και σύμφωνα με όσα αναφέρει στο βιβλίο-του ‘’Ο άνθρωπος και ο κόσμος’’ ο Κώστας Μιχαηλίδης, ο αξέχαστος Ελληνοκύπριος φιλόσοφος και στοχαστης, στο σπουδαστήριο του οποίου έχει μαθητεύσει για μεγάλο χρονικο διάστημα ο Ηλίας Κεφάλας, «ο άνθρωπος όντας ένα πλάσμα της φύσης, και ζώντας μέσα στους κόλπους και μέσα στον ρυθμο-της δεν είναι μόνο πλάσμα αλλα και πλάστης, είναι αυτος, που ερμηνεύει τη φύση και διαλεγόμενος μαζι-της ζητα να την πλάση και να την ανακαλύψη, πλάθοντας έτσι ο ίδιος τον εαυτο-του». (σελ.48).
ΔΗΛΑΔΗ, ο άνθρωπος, ειδικα εκείνος ο άνθρωπος που είναι ευλογημένος και έχει το χάρισμα της δημιουργίας, ζώντας μέσα στη φύση αυτόματα και νομοτελειακα γίνεται η ίδια η φύση ή μέρος αυτης της φύσης. Γιατι αυτό ακριβως απαιτει η τέχνη. Και στην περίπτωση του Ηλ. Κεφάλα αυτό απαιτει η ποίηση, που την υπηρετει με παραδειγματικη αφοσίωση εδω και δεκάδες χρόνια. Με άλλα λόγια, η τέχνη απαιτει απο τον δημιουργο να μην απεικονίζει τη φύση αλλα να γίνει η ίδια η φύση. Να μην μιλα στην τέχνη-του για βροχη, αλλα να γίνει η ίδια η βροχη!
Αυτο το αδέλφωμα, τον συνταυτισμο και την αρμονικη συμβίωση με τη φύση, καθως και την ειλικρινη, βαθια και βελούδινη συνομιλία που υφαίνει μαζι-της τα τελευταία χρόνια ο Ηλίας Κεφάλας –με απώτερο στόχο να την ανακαλύψει, να την ερμηνεύσει και να την (ξανα)πλάσει, διαδικασία που οδηγει βέβαια, όπως έχει υποδειχθει, και στο σωματικο, ψυχικο και πνευματικο ενδυνάμωμα του εαυτου-του– την ένιωσα, σε όλη την έκταση και το μεγαλείο-της, διαβάζοντας την τελευταία ποιητικη συλλογη-του που τιτλοφορείται ΄΄Γραφέας του φυσικου έπους΄΄, η οποία κυκλοφόρησε τον Ιούλιο του 2021 απο τις εκδόσεις Θράκα, που έχουν την έδρα-τους και δραστηριοποιούνται στη Λάρισα.
Με άλλα λόγια, σε αυτοτον υπέροχο χώρο και με αυτο τον ιδιαίτερο τρόπο που διακονει και υμνει σήμερα την φύση ο Ηλ. Κεφάλας, αναπόφευκτα διευρύνεται και ο πνευματικος εαυτος-του που γίνεται πλέον ένας απέραντος κόσμος. Γιατι, όπως καλα γνωρίζουμε, όσο μεγεθύνεται η ψυχη, το πνεύμα και οι αισθήσεις του ανθρώπου, τόσο μεγεθύνεται και ο κόσμος, έξω και μέσα-του. Στοιχεία που εύκολα διακρίνονται τώρα στην ψυχοσύνθεση αλλα και στην ιδιοσυστασία του ποιητη Ηλία Κεφάλα.
ΠΟΛΥ ΟΡΘΑ, λοιπον,ο σπουδαίος αυτος ποιητης αποκαλει έπος (σημ. ποίημα μεγάλης έκτασης όπου εξυμνούνται κι εγκωμιάζονται τα κατορθώματα ηρώων, θεων, αρχόντων κ.λπ) αυτό το μεγαλυνάρι που συνέθεσε με πολλη αγάπη και στο οποίο επεδίωξε μαστορικα να εναποθέσει μέσα-του όλη την απλόχωρη φύση! Εννοω ασφαλως αυτη τη μικρη σε σχήμα αλλα πλούσια σε σελίδες (96!) συλλογη-του, (προσωπικα θα την χαρακτήριζα ουράνιο ύμνο),μέσα απο την οποία διαφαίνονται εύγλωττα τ’αναφερόμενα πιο πάνω χαρακτηριστικα-του, μαζι φυσικα και ο γνήσιος και παραγωγικος διάλογος που αναπτύσσει καθημεριναμε την φύση και με όσα τη συναποτελουν, όπως είναι τα δέντρα, τα βουνα, οι κοιλάδες, τα ποτάμια, αλλα και τα πετούμενα του ουρανου, που υπάρχουν και που συναντάμε σε αυτη την πανέμορφη γεωγραφικη περιοχη της Ελλάδας. Γράφει στο ποίημα «Ανοιξιάτικο»:
Βουνα ποτάμια σύννεφα
με μια πυρετικη ζωντάνια
Φέγγουν ολόγυρα-μου
Λουλουδιασμένες οι πεδιάδες
Επιδεικνύουν μια εύρωστη ακμη
Κι όλο πτυχώνονται και κυματίζουν
Συστρατευμένος έπειτα κι εγω
Σε μιαν απροσδιόριστη αισιοδοξία
Αδελφώνομαι με τις ροδακινιες
Κι ανηφορίζουμε μαζι
Τους χτενισμένους λόφους
Τραγουδω μόνος ακατάληπτα
Κι ωστόσο πάντα παναρμόνια.
Σελ. 48
Ο ΠΟΙΗΤΗΣ όμως, με αυτή την ψυχικη έκσταση και αυτη την πνευματικη ευφορία στην οποία έχει περιέλθει, πράγμα που διαποτίζει και τα νέα ποιήματα που έχει δημιουργήσει, είναι σε θέσηνα νιώθει και ν’ ακούει τώρα και το«πάσα η κτίσις συστενάζει και συνωδίνει άχρι του νυν», για να θυμηθούμε τα υπέροχα λόγια του Αποστόλου Παύλου. Δηλαδη, στη θεολογικη σκέψη του Παύλου, με την οποία όπως αντιλαμβάνομαι είναι «συστρατευόμενος»Ηλ. Κεφάλας, η φύση μεταμορφώνεται σε ζωντανη ύπαρξη και υποφέρει με ότι βάναυσα τραυματίζει την ίδια και τον άνθρωπο. Δηλαδη, η φύση συμπάσχει και στενάζει μαζι με τον άνθρωπο για ό,τικακο τους βρίσκει.
Για την ακρίβεια, με τη νέα συλλογη-του, ο Ηλ. Κεφάλας δίνει την εντύπωση ενός πνευματικα καλλιεργημένου και άγρυπνου Αγροφύλακα ο οποίος κλήθηκε ν’ αναλάβει την φρούρηση και την φροντίδα ενος δεντρόφυτου επίγειου παράδεισου, δώρο απρόσμενο και ακριβο της Θείας Πρόνοιας ή της τύχης-του. Γι΄αυτο και στις καθημερινες περιπλανήσεις-του μέσα σε αυτο τον επίγειο παράδεισο αφήνει να διαφανει πως είναι καταγοητευμένοςμε κάθε πράγμα που συναντα μπροστα-του. Τα δέντρα όμως, τα θαλερα και καταπράσινα, απ’ όλα τα είδη που υπάρχουν στο φυσικο βασίλειο, φαίνεται πως είναι εκείνα που συγκινουν περισσότερο τον ποιητη και άρα έχουν το μεγαλύτερο μερίδιο στον διάλογό-του, στην αγάπη-του και επομένως στην ποίησή-του. Ενδεικτικοι, για όσα έχω σημειώσει μέχρι τώρα, είναι οι τίτλοι μερικων ποιημάτων-του που αναφέρονται στα δέντρα, όπως: «Δέντρο προς άνθρωπο», «Τραγούδα δέντρο», «Φύλλα απο τα δέντρα των Γρεβενων», «Λέμε τα νέα στο δέντρο», «Η κερασια», «Πες-μου δέντρο», «Ρέκβιεμ για το τανυσμένο δέντρο» κ.ά.
Απο τα ονόματα, εξάλλου, και τα τοπωνύμια που αφθονουν (και σκόπιμα αφήνει να προβάλλουν) στις σελίδες της καινούργιας συλλογης-του (Θεσσαλία, Γρεβενα, Κόζιακας (βουνο), Κερκέτιον (βουνο), Πηνειος ο αναγνώστης, χωρις ιδιαίτερες δυσκολίες, μπορει, νομίζω, να σχηματίσειτον πλήρη γεωγραφικο χάρτη ή ν΄ αναγνωρίσει την τοπιογραφία αυτου του παραδείσου μέσα στον οποίο διαβιει, δρα και λειτουργει σήμερα ο Η. Κεφάλας, ως άνθρωπος και ως ποιητης.
ΜΕ ΑΛΛΑ ΛΟΓΙΑ, ο ποιητης δεν είναι μόνο ένας λάτρης της φύσης ή, πιο σωστα, ένας αθεράπευτος φυσιολάτρης. Είναι και ένας επίμονος περιπατητης, ένας σχολαστικος παρατηρητης και ένας ακούραστος συνομιλητηςτης φύσης, που ακούει με τις ώρες την απαλη ή βαρια ανάσα-της, που μελετα καθημερινα την προοδευτικη ανάπτυξη ή την αδικαιολόγητη και ανεπανόρθωτη καταστροφη-της. Θα γράψει στο ποίημα «Ελλείψεις»:
«Καθισμένος σταυροπόδι στο λιβάδι
Διορθώνω παλια ποιήματα
Τριγύρω ανθίζουν χαμομήλια
Γάτες παραμονεύουν περιστέρια
Και κάτι φύλλα δέντρων μακρινων
Σποραδικα πέφτουν μπροστα-μου
Και λάμπουν σαν χαλκος...»
Σελ. 18
Κοντολογις, θέλω να επισημάνω πως ο Ηλ. Κεφάλας μελετα σε βάθος όλα όσα υπάρχουν γύρω-του, κατορθώνοντας να εξαγάγει στέρεα και ασφαλη συμπεράσματα που εδραιώνουν την πίστη-του στη ζωη και στις αξίες-της. Με αυτο το συνεπέστερο τρόπο όμως, καταφέρνει να περνάει στα ποιήματά-του, με αποδέκτες πάντα τους αναγνώστες-του, και σπουδαία, πανανθρώπινα και διαχρονικα μηνύματα. Μηνύματα για την αγάπη και την προστασία του περιβάλλοντος, για τις θεραπευτικες ιδιότητες της φύσης, για την αγάπη του γενέθλιου τόπου-μας, για τη διάσωση και διάδοση της πολιτιστικης κληρονομιας-μας, για τη δύναμη της φιλίας, της αδελφοσύνης και της αλληλοκατανόησης κ.α.
ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ, ο Η. Κεφάλας, μέσα απο την καθημερινη και στενη επαφη-του με την αγία και ιαματικη φύση, αναζητα, όπως αφήνει ν’ αντιληφθούμε, τη σωματικη ακεραιότητά-του, τη γαλήνη-του, την πνευματικη ολοκλήρωσή-του και την ψυχικη ανάτασή-του, γεγονος που κατορθώνει σε μεγάλο βαθμο και το οποίο έκδηλα αποτυπώνεται και διαφαίνεται, όπως ανάφερα, και στην καινούργια ποίησή-του, που είναι μία ποίηση αρκετα απλη, θ’ έλεγα απαλη και εντυπωσιακα χαμηλόφωνη, όμως αρκετα δραστικη και αποτελεσματικη στις τελικες στοχεύσεις-της. Και ασφαλως,η απλότητα στην ποίηση ενός αληθινου και γνήσιου δημιουργου, όπως είναι πιστεύω ο Ηλ. Κεφάλας, δεν είναι ένα προνόμιο που δίνεται σε αυτόν κατα χάρη και εξ ολοκλήρου απο τον Πανάγαθο. Απεναντίας, είναι και επίκτητο προνόμιο, που θέλει πιστεύω πολλη καλογερίστικη άσκηση, υπομονη και επιμονη μέχρι να κατακτηθει απο τον δημιουργο!
Όμως, όσο απλη και χαμηλότονη και αν είναι η ποίηση που συναντάμε στη συλλογη «Γραφέας του φυσικου έπους», άλλο τόσο είναι και ξεχωρίζει για την περιεκτικότητα και τη βαθια πνευματικότητά-της. Θέλω να τονίσω πως είναι μία ποίηση πυκνη σε στοχασμους και νοήματα, χωρις να καταλήγει σκοτεινη και αδιαπέραστη. Αντίθετα, λόγω και της θεματολογίας πάνω στην οποία εδράζεται και αναπτύσσεται, είναι μία ποίηση εύληπτη, που πλημυρίζει απο ατόφιο λυρισμο, καθάριο φως και χαρούμενους ήχους. Ως εκ τούτου, η ποίηση του Ηλ. Κεφάλα, μπορει να προσληφθει εύκολα απ’ όλες της ηλικίες. Δηλαδη, αυτη την ποίηση, μπορει να τη διαβάσουν, να τη κατανοήσουν και να την απολαύσουν τόσο τα παιδια και οι έφηβοι, όσο και οι ενήλικες αναγνώστες-του.
ΙΔΙΑΙΤΕΡΟ ενδιαφέρον όμως, στην εν λόγω ποιητικη συλλογη, παρουσιάζει το πλούσιο και επαναμαγευμένο λεξιλόγιο που χρησιμοποιει ο ποιητης για να δημιουργήσει τα ποιήματά-του. Κατα βάθος, ο Ηλ. Κεφάλας, με την καινούργια ποίησή-του, επιδιώκει να ξαναδώσει στις λέξεις την πρωταρχικη σημασία ή το βάρος που έχουν απωλέσει, που αυτος ασφαλως είναι και ένας απο τους βασικους και ζωτικους όρους της ποιητικης λειτουργίας. Συγκεκριμένα, επιλέγει και χρησιμοποιει στους στίχους-του σπάνιες και εν πολλοις άγνωστες λέξεις, όμως ακριβόλογες και περιεκτικες σε ουσία και ιστορία. Λέξεις όπως ευμένεια, ενοδία,ηδύπικρο, αείροη, αχλυ, ακηδία, απισχνασμένο, αναμερούσα κ.ά., οι οποίες σε τελικη ανάλυση αποκαλύπτουν και τη γλωσσοπλαστικη δύναμη της ποίησης του Ηλ. Κεφάλα.
ΕΠΙΠΛΕΟΝ, ο Ηλ. Κεφάλας, χωρις ν’ αποσπάται ή να εγκαταλείπει ή να στρέφει αλλου το βλέμμα-του απο τη μάνα-φύση, στην καινούργια συλλογη-του, όπως με ικανοποίηση διαπιστώνω, παρουσιάζει και μία σειρα απο ποιήματα ποιητικης. Δηλαδη, με επίκεντρο τη φύση, ο ποιητης ποιει ή φτιάχνει ποιήματα στα οποία καταθέτει τις επεξεργασμένες θεωρητικες απόψεις και την εμπειρία-του για τη δημιουργία κάποιων ποιημάτων-του. Για να γίνω πιο σαφης, τα ποιήματα ποιητικης, είναι αυτα που έχουν ως θέμα-τους την ποιητικη τέχνη και την καλλιτεχνικη δημιουργία γενικότερα, καθως και τον τρόπο μέσω του οποίου οι δημιουργοι περιγράφουν τη διαδικασία γένεσης ή πρόσληψης της ποίησης. Τέτοια ποιήματα ποιητικης είναι π.χ. αυτα που τιτλοφορούνται «Ποιήματα και ποιήματα, σελ. 52, «Άστεγος», σελ. 68, «Κάθε ποίημα», σελ. 84 κ.α. Δίνω κάποιους χαρακτηριστικους στίχους απο το τιτλοφορημένο «Ποιήματα και ποιήματα»:
«Υπάρχουν ποιήματα κατανοητα
Και ποιήματα ακατανόητα
Υπάρχουν ποιήματα με ερείσματα
Και σαφειςαναφορες
Και ποιήματα μετέωρα και αόριστα
Που φλυαρουν μονάχα την κενότητά-τους…»
ΜΕ ΕΠΙΚΕΝΤΡΟ και πάλι τη φύση ή αφορμισμένος απο κάποια φυσικα φαινόμενα, ακραία ή ήπια, καθως και απο κάποιες αρνητικες ανθρώπινες συμπεριφορες, στο έπακρον καταστροφικες και ζημιογόνες για το κοινωνικο σύνολο, ο ποιητης βρίσκει την ευκαιρία να καταγράψει, να μνημονεύσει και ν’ αναδείξει μέσα από μερικα καινούργια ποιήματά-του και ενδιαφέρουσες κοινωνικεςι στορίες, θρύλους και παραδόσεις που ακούγονται στην περιοχη-του και τα οποία διαδίδονται και διασώζονται απο στόμα σε στόμα. Δεν είναι τυχαίο, επομένως, που σε κάποια ποιήματά-του, όπως αυτο που τιτλοφορείται «Το πηγάδι», σελ. 76, ή αυτό το υπέροχο που τιτλοφορείται «Στα χρόνια του ΄50», σελ. 70, ο αναγνώστης ανιχνεύει μέσα στους στίχους-του και μελανα σημάδια ή αισθάνεται βαριους απόηχους ν’ αναδύονται απο το ζόφο της σύγχρονης ελληνικης ιστορίας –για την ακρίβεια απο τα «μαύρα και άραχλα» εκείνα χρόνια που διήρκησε ο εμφύλιος πόλεμος στην Ελλάδα.
Μεταφέρω εδω τους πρώτους στίχους του ποιήματος «Στα χρόνια του ‘50», που είναι ένα έξοχο δείγμα της κατα παράδοση γνώσης της Ιστορίας, το οποίο στην πραγματικότητα είναι και ένα ποίημα που «βυθομετρα» και αποκαλύπτει την έκταση, την ένταση και κυρίως την αλήθεια και την δικαιοσύνη της Ιστορίας. Γιατι σύμφωνα με μία εύστοχη παρατήρηση του Ελληνοκύπριου ποιητη Κυριάκου Χαραλαμπίδη «Ένα ποίημα δεν αποτελει μονάχα εξιστόρηση αλλα και βυθομέτρηση της ιστορίας».
«Μ’ αλάδωτους τροχους το κάρο γρύλιζε
Όταν οι βλοσυροι μπήκαν μπροστα-μας
Κι είπαν να βγούμε με τα χέρια-μας ψηλα
Γιατ’ ήταν χρόνια του ΄50 μαύρα και άραχλα
Που βγαίναμε απ’ το σπίτι δύσπιστοι
Και φόβο μη συμβει το κάθε τι
Έτσι κι εκείνο το πρωι καθως δεν είχε
Το βλέμμα-μου χορτάσει απο τους κρόκους
Που ανθίζανε λαμπροι μες στα χωράφια
Κι οι λεύκες μόνο σε παράταξη τους έσβηναν
Πέρα στο βάθος το λιλα των χωραφιων
Εκει λοιπον στο πόδι μάς ανάκριναν
Τον άναυδο πατέρα-μου κι εμένα
Τάχα ποιοι να ΄μασταν και τι γυρεύαμε
Με κάρο και τσαπια στους οργωμένους λόφους
Τέτοια προστάζανε οι τρεις συγχωριανοι
Που κάναν πως δεν γνώριζαν τους γείτονές-τους…»
Σελ. 70
Ο Ηλ. ΚΕΦΑΛΑΣ όμως, στην καινούργια συλλογη-του, δίκην μνημόσυνου, βάλθηκε με ονομαστικες αναφορες να μάς θυμίσει αγαπημένους και αξέχαστους ομότεχνους-του, Έλληνες και ξένους, όπως τον Άρη Δικταίο, τον Αργύρη Χιόνη, τον Βασίλη Καραβασίλη, τον Raymond Carver κ.ά, των οποίων η προσφορα-τους, τόσο στην ελληνικη όσο και στην παγκόσμια λογοτεχνία,θεωρείται σημαντικη.Αλλα μάς θυμίζει, έστω μ’ έμμεσες αναφορες, και ποιητες που έσβησαν μέσα σ’ ένα ξενοδοχείο, σ’ ένα τρένο ή σ’ ένα «αχερούσιο ταξι», υπονοώνταςεδω, υποθέτω, τον αξέχαστο Αλέξη Τραϊανο. Γράφει, ανάμεσα σε άλλα, στο ποίημα που τιτλοφορείται «Όλο χιονίζει»:
«…Ακόμα λέω ευδόκιμα, μάλλον αδόκιμα
Αφου ο Χιόνης κι ο Καραβασίλης λείπουν
Κι αλλου κοιτάζουν για παράξενες ποιήσεις
Κι εμας εδω χειμώνα – καλοκαίρι
Αυτό το ηδύπικρο θα μάς παχτώνει χιόνι
Της πιο μειλίχιας και πιο ρευστης
Ανάμνησής-τους»
Σελ. 40
ΚΑΤΑΛΗΓΟΝΤΑΣ, να επαναλάβω εμφατικα πως η καινούργια ποιητικησυλλογη του Ηλ. Κεφάλα «Γραφέας του φυσικου έπους» πλημμυρίζει κυριολεκτικααπο άφθονο πλαστικο λυρισμο, αστραφτερο φως, πλούσιες μυρωδιεςκαι χαρούμενους φυσικους ήχους, τα οποία εύκολα μπορει να προσληφθουν απο τις ακονισμένες αισθήσεις-μας, να συλληφθούν απο τα γυμνασμένα μάτια-μας, να οσφρανθουν απο τη ευαίσθητη μύτη-μας και ν’ αφουγκραστουν απο τα καλα ασκημένα αυτια-μας. Αυτατ’ αδρα χαρακτηριστικα όμως της ποίησης του Ηλ. Κεφάλα είναι εκείνα που αναδεικνύουν την ομορφια σε όλη την έκταση και σε όλο το μεγαλείο-της, απ’ όπου και αν πηγάζει αυτη η ομορφια! Επομένως, με την ποίησή-του, που ξεχωρίζει τονίζω για την υψηλη αισθητικη και γενικα την ακριβη τέχνη-της, προσπαθει να μάς μυήσει και στη μαγεία της απέριττης ομορφιας, με απώτερο στόχο να αισθανθούμε τα πράγματα που μάς περιβάλλουν στην πρωταρχικη αξία και στο αρχαίο κάλλος-τους.
Όμως, αυτη η τελετουργία δεν γίνεται ανώδυνα απο την μερια του ποιητη. Γιατι, κατα τον Γάλλο ποιητη Πωλ Βαλερυ, «η ομορφια είναι πόνος» και κατα τον Έλληνα ποιητη Μίλτο Σαχτούρη «δίχως πόνο δεν γράφεται καλη ποίηση».Και απο τις σελίδες της καινούργιας συλλογης του Ηλ. Κεφάλα αισθάνθηκα, πραγματικα, ν’ αναδύεται και μπόλικη ομορφιακαι άφθονος ψυχικος πόνος, έστω και αν είναι μαεστρικα συγκαλυμμένος. Άρα, άνετα μπορούμε να ισχυριστούμε πως είναι μία σπουδαία ποίηση, δηλαδη πηγαία και αληθινη, που υπηρετει σωστα τη ζωη και τον άνθρωπο.
*Ο συγγραφέας του κειμένου ακολουθει κανόνες του μονοτονικου συστήματος που εφάρμοσε ο αξέχαστος Αντώνης Μυστακίδης-Μεσεβρινος
The post Ηλίας Κεφάλας, «Γραφέας του φυσικου έπους», εκδ. Θράκα, 2021 (γράφει ο Χρήστος Μαυρής) appeared first on Ποιείν.