Σχέδιο: Μάρκος Τσίκας
Μικρόκοσμος
[…] τα ταξίδια σε άγνωστα νερά έχουν πάντα αναπόφευκτα σκαμπανεβάσματα. Ένα τέτοιο στο αρχιπέλαγος webex κράτησε μισό χρόνο, μπροστά σε μια οθόνη καρφωμένος να κάνω accept σε μαθητές που δεν είχα καν δει το πρόσωπό τους, με τους φερετζέδες που μας φόρεσαν, πώς να το δω; Οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, με είχαν κανονικά γραμμένο, ομολογώ ότι το δίκιο ήταν με το μέρος τους, οπότε τι ιστορίες ν’ αραδιάζεις… σιγά μην κόψει η μαρέγκα, βαθμολογίες κι επαγγελματικές προοπτικές είναι τα ζητούμενα, δεκαετίες τώρα. Πώς να μην πιστέψεις λοιπόν πως τα καλύτερα έπονται, μαζί με τα χειρότερα;
*
Τελετή ενηλικίωσης
Στην πρωινή συγκέντρωση ο διευθυντής διάβασε το γράμμα μιας μαθήτριας
ένας συγκινητικός επικήδειος χωρίς κηδεία.
Αγαπημένοι μου συμμαθητές όταν θ’ ακούτε αυτά τα λόγια
εγώ δεν θα ‘μαι πια μαζί σας
κάπως έτσι.
Σιωπή…
κάποιοι βούρκωσαν
δυο κορίτσια αγκαλιάστηκαν και ξέσπασαν σε λυγμούς
φίλες της ήταν
δεν είχε πολλές εξαιτίας της λευχαιμίας.
Για μάθημα δεν ήταν η μέρα κείνη
ψευτοπέρασε με γρυλλίσματα·
τους ζόρισα σήμερα, είπε ο διευθυντής στο σύλλογο
πρέπει να ενηλικιωθούν
δε συμφωνείτε;
*
Κατάληψη
Το δεκαπενταμελές αποφάσισε
δημοκρατία
μάλιστα.
Δυο τρεις μείνανε το βράδυ φύλακες των θεσμών
έπαιζαν μπάλα στο υπόστεγο·
μιλούσαν για τις σύριγγες στο διπλανό πάρκο
για τον επιχειρηματία που κρεμάστηκε απ’ το πεύκο
τον άστεγο που κάηκε ζωντανός
το φάντασμα ενός παιδιού που τριγυρνά στο σχολείο.
Πάνω απ’ την κεντρική είσοδο γραμμένο με σπρέι:
οι τοίχοι έχουν αυτιά και τ’ αυτιά σας έχουν τοίχους.
«Είσαι λαθέστατος νεαρέ
ακούς τι μου ‘πε ο κόπανος;»
και δωσ’ του τη μπάλα στον απέναντι τοίχο
απ’ αυτούς με τ’ αυτιά.
*
Neanthropus artificialis
Αρχίσαν πάλι το κους κους
για τις μαμάδες και τ’ αγόρια
λεν όσα δε χωράει ο νους:
φοράν οι άντρες μεσοφόρια;
το φλερτ καλή μου βαρετό
σε καφέ-μπαρ άνευ ουσίας
πόζα! τατού και κινητό
τα γκάτζετ της επιτυχίας.
*
Η μιζέρια της μνήμης
[…] Όσον αφορά τώρα τις πρόσφατες εξελίξεις με τα τηλεμαθήματα, ή μάλλον τα τηλεροχαλητά, δε βρίσκω λόγια να εκφράσω την ανακούφισή μου για τον μακάριο ύπνο των μαθητών. Τέρμα πια με τις πρωινές προσευχές, οι αλγόριθμοι ξεπέρασαν τα Πάτερ Ημών, ζήτω οι οθόνες! Βέβαια, ένα πιο μοδάτο σύνθημα θα ‘ταν κάτω οι μάσκες. Ελπίζω μόνο να μην πέρασε η εποχή του παιδικού γέλιου και της άχρονης ανεμελιάς, οι σχεδιαστές του μέλλοντος έχουν, ξέρετε, σκοτεινά βλέμματα. Το βλέπεις αυτό στα κάθε λογής κινητά που ‘χουν γίνει προεκτάσεις των χεριών ήδη απ’ τη νηπιακή ηλικία, το βλέπεις ακόμη σε πτέρυγες νοσοκομείων, γεμάτες με παιδιά εξαρτημένα απ’ το ίντερνετ. Λέξη κι αυτή! Ψάρια στο δίχτυ θυμίζει, μες στον σιωπηλό ωκεανό του παγκόσμιου ιστού σπαρταράμε όλοι. Αν κάποτε γίνουν εμπορεύσιμα τα εμφυτεύματα διάδρασης ανθρώπου-υπολογιστή, τότε ίσως αποδειχτούν αχρείαστοι οι εκπαιδευτικοί. Καλό αυτό από μια άποψη, ν’ αφήνεις πίσω το ασήκωτο παρελθόν σου. Το γνωρίζει άλλωστε κάθε αδαής νεκρός, η δυστυχία βρίσκεται, πού αλλού; στο παρελθόν.
The post Νίκος Βουτυρόπουλος, «Στην χώρα της κιμωλίας», εκδ. Σαιξπηρικόν, 2021 (προδημοσίευση) appeared first on Ποιείν.