(Σ)ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ
Δεν αποθαρρύνεται:
Mε δροσόλουστη αυγινή δεξιότητα
ξετυλίγεται,
-Τι βιασύνη-
πυρίπνοο ηφαίστειο
βαμμένο βαθυκόκκινο
ωσάν αλουργίδας,
χύνεται στης ψυχής τα πένθιμα βουνά
ευγενική προσφορά στη χαλεπή ημέρα μας
μάλλον από καλλιεργημένο χωράφι μας
θησαυρός ανεκτίμητης αξίας
μαρτυρία ακόρεστης ψυχής.
Δήλωση αιώνιας παρουσίας, σκιά ιερή
αντίδοτο απελπισίας ,ευχή των γονιών μας.
Θεμιτή μας υπερύψωση
συμφέρον οφθαλμοφανές,
τόξο ουράνιο μετά από καταιγίδα.
Γι αυτό,
παρακαλώ, να μου φυλαχτεί μια Άνοιξη
με κούνιες βρεφικές ,
με αφρισμένα ξυπόλητα βήματα
και θαλασσινά βράδια.
Με άλογα αδάμαστα χιονένιας λευκότητας ,
με την πειθαρχία της δενδροστοιχίας
και την αναρχία του φωτός,
με σταυροδρόμια
που κερνούν τη μέθη των μπουγαρινιών.΄
Γι αυτό , παρακαλώ,
της άνοιξης επίσημο φυλάξτε μου ξεκίνημα
με χρώματα αρχέτυπα
-προτιμώ ασπρολούλουδα
σε χαλί απέραντων λειμώνων.
Κι έτσι, δραπέτης άξιος και φυγάς ,
να ζω μέσα στο ποίημα.
*****************
ΒΡΑΔΥ
Επιτέλους,
σαν να κοπάζει ανεμοστρόβιλος
νιώθει η μητέρα
σαν αποθέτει τρυφερά με φιλιά συγκίνησης
τα μικρά της αγγελούδια στο κρεβάτι του ύπνου.
Στο δικό της χρόνο τώρα,
μετά της γλυκιάς θύελλας το καταλάγιασμα,
στη δική της απόκοσμη ησυχία.
Ω, πόσες έννοιες βάζουν τώρα το χεράκι τους
στου λογισμού το αναπετάρισμα.
Τώρα αρχίζει το πιο δύσκολο έργο:
Μπαίνει σιγοπατώντας στον ύπνο του ονείρου τους,
ακούει χτύπους τρυφερούς
από μουσικές καρδούλες:
Ανασυντάσσεται και,
με φόρα άλτη – πάντα σε ύψος,
συλλογιέται με ένα λιτό χαμόγελο
τι αύριο θα τους χτίσει.
*********
ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ
Μια όραση διπλή βλέπω στους ποιητές
όταν μιλούν για τη βροχή.
Κι άλλοτε με ψιλόβροχο ,
άλλοτε με σταγόνες
άλλοτε με δελτία επιδείνωσης του καιρού,
Πότε με καταιγίδες και χαλαζοπτώσεις
ή με την παγωμένη πάλλευκη χιονοστιβάδα της
και κατακλυσμό ,
τέλος πάντων με έρωτα βρόχινης καταστροφής
ποτίζουν τα ποιήματά τους.
Ψάχνουν περιστέρι με ελπιδοφόρο κλαρί ελιάς
για προσάραξη σε στέρεο έδαφος.
Μερικοί βλέπουν μόνο έναν ουρανό
να αναλύεται σε δάκρυα
Ή μια πονεμένη γη να τα καταπίνει,
να πληγώνεται και να αιμορραγεί
και να καίγεται ή να ακρωτηριάζεται.
Καμιά αντιπολιτευτική πενία
δεν διακρίνω λοιπόν στους ποιητές
όταν μιλούν για τη βροχή.
Ιππεύουν στις σταγόνες της
και τις χαϊδεύουν
σε τζάμια θολά από ανάσες.
Ακούν τον απαλό ήχο της
σε τσίγκους και λαμαρίνες,
σε στέγες κεκλιμένες,
σε φυλλώματα δέντρων
κι αγκαλιάζουν έρωτες.
Μυρίζουν νοτισμένα χώματα
κίτρινα πεσμένα φύλλα
βλέπουν ανέμους ιππότες
να τη στροβιλίζουν γλυκά
κι ύστερα να τη ραίνουν
σε πρόσωπα εφηβικά ή σε μακριά μαλλιά
που δεν πρόλαβαν να γίνουν πλεξούδες.
Μερικοί τη βλέπουν
σε άσπρα κολλημένα φανελάκια
σε νεανικά κορμιά.
Άλλοι να αργοκυλάει
σε ανοιγμένες ομπρέλες
που περιφέρουν χρώματα
στους δρόμους της πόλης
πολεμώντας τη μουντάδα της.
Έτσι διπλόμορφα υμνήθηκε η βροχή!
Κι εγώ, που ιδέα από ποίηση δεν έχω,
βλέπω συνέχεια τη λάσπη της
-πόσο η ορμή της με συντρίβει–
και στωικά υπομένω
ένα κλαμμένο σύννεφο
μέσα στα σωθικά μου .
Νοέμβρης 2017
*************
Η ΠΙΣΤΗ ΜΟΥ
Πιστεύω στο γαλάζιο τρούλο του ουρανού
που δεν αρνιέται σε μένα τη στέγη του
και στα αστέρια κατοικία.
Στην ειλικρίνεια των λουλουδιών,
στα δώρα των αρωμάτων τους,
στο ανιδιοτελές ξύπνημα των χρωμάτων τους
σε άνοιγμα παιδικών στομάτων.
Πιστεύω σε άγιες στιγμές
που το γέλιο σας ανοίγει την πόρτα μου
με δύναμη συναρμολόγησης χιλίων κομματιών μου.
Πιστεύω σε επαναστάσεις
–χωρίς αιμάτινες εχθροπραξίες
σε σκηνοθεσία που πρωταγωνιστείς
οδηγώντας νικηφόρα στρατεύματα
διασχίζοντας όγκους πέτρινους
για να φτάσεις στην αλήθεια του ήλιου.
Σε ηλικιωμένα σεβάσμια χέρια
και σε τρεμάμενα
που λαχταρούν τη θαλπωρή μιας αγκαλιάς.
Στα πρώτα αβέβαια βήματα βρέφους
( φωτογραφίζουν ισορροπία ζωής).
Ναι, πιστεύω στα δάκρυα της Αφροδίτης
που βάφουν τις παπαρούνες κόκκινες.
Σε πυρφόρους έρωτες που αψηφούν το θάνατο.
Μα πιο πολύ πιστεύω σε ποίηση
που θρέφει την πίστη μου.
The post Γιώτα Τριανταφυλλοπούλου- Κόμη, Ποιήματα appeared first on Ποιείν.