Στις «καλές» εποχές τα social media κατακλύζονταν από faceApp που δημιουργούσαν μιαν εικονική προοπτική του γηραιού μέλλοντος μέσα στην ανεμελιά και την ψευδαίσθηση της αιωνιότητας.
Αυτές τις μέρες γεμίζουν με χειροποίητες φωτογραφίες παιδικής ηλικίας, ένας βιωμένος χρόνος στον οποίο επιστρέφουμε για να βρούμε ένα μπράτσο.
Όσοι επιστρέφουν ενσυνείδητα στο παιδί που υπήρξαν, έχουν κάνει ήδη ένα σημαντικό βήμα- αν και νωρίς- στην αναζήτηση του χαμένου χρόνου της ενήλικης ζωής τους.
Όσοι επιστρέφουν στο παιδί που δεν υπήρξαν ποτέ, έχουν τη μοναδική ευκαιρία, την ευλογημένη στιγμή μέσα στην τραγικότητά της, να τακτοποιήσουν τις θυρίδες της ζωής τους συμπληρώνοντας τα ένσημα του χρόνου τους.
Όσοι αισθάνονται ανάπηροι να αυτοβιογραφηθούν, μπορούν να βρουν διέξοδο μιλώντας για την εποχή τους και όχι για τη ζωή τους, όπως έκανε ο Τόμας Μαν εξομολογούμενος: «Μπορεί να μην αγάπησα αρκετά τη ζωή μου για ναμαι ένας καλός αυτοβιογράφος».
Όσοι, τέλος, συμμετέχουν απλώς στη συλλογική επίδειξη ιδιωτικότητας, ας θυμηθούν τα λόγια του Μίλλερ όταν μιλούσε για τον Ρεμπώ αυτοβιογραφούμενος: «Ο καινούριος άνθρωπος δεν θ’ αναφανεί παρά όταν θα έχει σταματήσει ο πόλεμος ανάμεσα στην ομάδα και το άτομο. Τότε θα θαυμάσουμε τον ανθρώπινο τύπο στην πληρότητά του και το μεγαλείο του».
Όπως και να έχει, η επιστροφή στην πραγματικότητα γίνεται ακόμα πιο επικίνδυνη
The post «Το αληθινό FaceApp» (γράφει ο Σπύρος Αραβανής) appeared first on Ποιείν.