Όταν η Ελισάβετ η ροδομάγουλη έμαθε ότι δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης, έπεσε χάμω στο πάτωμα συντετριμμένη κι άρχισε να κλαίει. Τόσον καιρό ζούσε σ’ ένα παραμύθι, θεέ μου, τι ντροπή. Ποτέ ο Άγιος Βασίλης δεν περπάτησε τη δική της τη σκεπή. Δεν ήθελε να φάει, δεν ήθελε να παίξει, ούτε για το δώρο της δε ρώτησε, σα να μην ήθελε να το δει. Η μαμά της, για να την παρηγορήσει, την πήγε στο χιονισμένο βουνό για να φτιάξουν μαζί ένα χιονάνθρωπο, μήπως και ξεχαστεί. Ξεκίνησε η Ελισάβετ να φτιάχνει το χιονάνθρωπο, μα τα δάκρυά της γρήγορα τον έλιωναν κι έπρεπε να τον ξεκινήσει απ’ την αρχή. Κλάμα στο χιόνι πήρε να βραδυάζει, κι η Ελισάβετ ήταν ακόμη στην αρχή. Αποκαμωμένη γύρισε στο σπίτι άπραγη κι έκαμε να κοιμηθεί˙ και τότε την κυρίευσε η γνώριμη προσμονή, σα να μην έμαθε ποτέ της την αλήθεια. Κατ’ απ’ το δένδρο θα ’βρισκε το δώρο της την αυγή.
Ζωή σα να μην έμαθες ποτέ σου την αλήθεια σου ’δωσε το παραμύθι.
The post Δημήτριος Μουζάκης, “Άγιος Βασίλης” appeared first on Ποιείν.