Τους βλέπω πόσο εύκολα προχωρούν σε συγκρίσεις. Με σταθερό πληκτρολόγιο σε τρεμάμενα χρόνια. Πλαισιώνουν μάλιστα με έντονα χρώματα τις άλλοτε ασπρόμαυρες κατάρες. «Στα χρωματιστά πηγαίνουμε, στα χρωματιστά προχωρούμε. Οι ήρωες προχωρούν στα χρωματιστά…»
Χρειαζόμαστε ήρωες για να (αυτό)ηρωοποιηθούμε μέσα στην κάψουλα τού χωροχρόνου, η οποία μάς γυρνά σε ένα παρελθόν που δεν βιώσαμε, όμως το “ζούμε” σαν να ήμασταν «εκείνοι», ενώ δεν καταφέραμε ακόμα να γίνουμε «εμείς».
Ο οικουμενισμός των δικαιωμάτων δεν συνεπάγεται οικουμενισμό εμπειριών, όπως και ο σχετικισμός των γεγονότων δεν οδηγεί αυτόδηλα σε αναβίωση πράξεων.
Πολεμάμε τον εχθρό, όταν τον μετρήσουμε στο ύψος των περιστάσεων. Διαφορετικά παλεύουμε με δανεικά σώματα γι’ αυτό και στο ταμείο δεν αναγνωρίζεται καμία πίστωση δυνάμεων. Μονάχα πυροτεχνήματα αντιδράσεων μαζικής αυθυποβολής ενός «άλλου».
Γιατί η ζωή δεν είναι η τέχνη της αναδρομικής αφήγησης. Είναι μνήμη που κυλάει γι’ αυτό και δεν χορταριάζει.
The post «Επιστροφή στο τώρα» (γράφει ο Σπύρος Αραβανής) appeared first on Ποιείν.