ΤΟ ΣΚΙΑΔΙ
χορταίνω λήθη
α’. Ο εύηχος έρωτας παρήλθε
Αφίλητες πλεξούδες μες στο πιάτο
Οταν στρώσεις το τραπέζι θα στο πώ
Φλοισβίζουν σ’ άλλο πέλαγο τα όνειρά μου.
β’. Με την πελεκητή φωνή σου γλυστράς
Ο λόγος σου σα νόμισμα που πέφτει
σ’ άδειο σκεύος.
Το σκιάδι κάτω απο τα μάτια σου φοβίζει.
γ’. Σε κάθε λέξη καις ένα φωνήεν
Αποκαλύπτεσαι εύκολα κι είναι
μελανή η αναπνοή σου.
Η σχέση μας μια δοξολογία
χωρίς Θεό κι Αγίους
Τρύπια.
δ’. Αλείφω μ’ ελατόπισσα το στόμα σου
Αποθέτω τον ίλιγγο σιμά σου
και παίρνω την πετρωμένη Ανηφόρα.
The post Αντώνης Μπουντούρης, Σκιάδι appeared first on Ποιείν.