Πανσέληνος
… και η πανσέληνος αυτή
βουβή και δίχως λάμψη,
δεν θα μπορούσε να ‘ταν αλλιώς·
η διάρκεία σου έχει πάψει,
όχι όμως και ο δικός μου πόθος
που δίχως άλλο απέμεινε μόνος.
Ανάσα
H Ανάσα σου,
είναι αυτή που τώρα αναβιώνει
και μου θυμίζει πόσο καυτή ήταν·
η απώλειά της με παγώνει
εναντίον μου σ’ αυτό όλο το σύμπαν,
περνούσε από το στόμα μου,
κατέβαινε και άνθιζε στα σωθικά μου,
οι πεταλούδες στροβιλίζονταν,
μήνυμα ότι ήσουνα κοντά μου.
Αυτή χάθηκε, το σώμα πάγωσε, οι πεταλούδες
έγιναν κάμπιες, το στόμα ξεράθηκε,
το σώμα λαθράκιασε, το μυαλό μαράθηκε.
Μόνη η ανάσα έμεινε σαν γλυκεία ανάμνηση.
Αντί για αντίο
Αντί για Αντίο,
που δεν μου έδωσες με το βλέμμα σου
ποτέ,
που δεν θα ξαναντάμωνα, όπως πριν,
τα μάτια σου·
μιλούσαν μόνα τους και χανόμουν,
μέσα τους,
τα δάχτυλα των χεριών σου·
μ’ έσφιγγαν και ένoιωθα ασφάλεια,
την αγκαλιά σου·
τα δυο σώματα γινόταν ένα,
τα χείλη σου·
έδιναν τα πιο γλυκά χαμόγελα
και συνάμα τα πιο βαριάνασα φιλιά,
αυτό το μυαλουδάκι·
δεν σταματούσε ποτέ· δραπέτευε,
αυτό το κοριτσάκι·
λησμόνησε και το τελευταίο «Αντίο».
Η ψυχή σου, σίγουρα μποέμισα·
άπαγε, ούτε στιγμή δεν σε πολέμησα.
Αυτή η γυναίκα·
Δεν έφυγε ποτέ από μέσα μου..
Αντί για Αντίο..
Απουσία
Που είσαι που είσαι πια, σπάνια ομορφιά μου,
έφυγες αμετάκλητα και χώρισε η καρδιά μου·
οι μέρες βεβαίως δεν περνούν μοιάζουν με αιώνες,
πνιγερό παρελθόν τότε που ήμασταν αγκαλιά με τις ανεμώνες.
Ο νους κάνει ανήλεα παιχνίδια και σ’ εμφανίζει μπροστά μου,
σίγουρα δεν είναι -πως θα μπορούσε να ‘ναι- από τα καλύτερά μου.
Έρχεσαι ονειρικά δίνεις χαρά και απ’ αναθαρρύνω φεύγεις πάλι,
άνανδρε, πόσο πια θα τριγυρνάς σαν άψυχο κουφάρι.
Μην ξεχνάς εαυτέ θα ‘ρθει απρόσκλητος ο γέρο-γιατρευτής,
σιγά σιγά και μαλακά από τον μεγάλο πόνο θα ιαθείς.
Η μοίρα ειλικρινά εγέλασε και πλατιά μειδίασε θ’ αναρωτηθείς,
αλλά φευ το έζησες και λίγο δεν το λες, έντονα και οδυνηρά
της αγάπης κρυμμένα μυστικά -μην ξαφνιάζεσαι- είναι κι αυτά.
Λάθος Χρόνος
Κατέκρινα την αγάπη
νομίζοντας ότι ήρθε πολύ νωρίς,
όταν όμως έφτασε οδυνηρά,
πολύ αργά και κατακλυσμιαία
δεν μπορούσα χωρίς
εσένα· και όλα τα ονειρικά
έφυγαν τρικυμιαία,
δεν έμεινε τίποτα
μόνο εγώ να φτάνω πάλι
πολύ αργά,
σε λάθος χρόνο..
Μην επιστρέψεις
Όπου και να κοιτάξω το τοπίο θλιβερό
αναμφισβήτητα άφησες ακάλυπτο κενό
δεν υπάρχει τίποτα να κάνεις γι αυτό
μόνο να πάρεις το βλέμμα το βουβό
και να μην επιστρέψεις ό,τι και ν’ ακούς
ό,τι και να δεις, ό,τι και αν σου πουν
γιατί πίστεψέ με δεν θα σε λυπηθούν,
οι στιγμές που άφησες έτσι να χαθούν..
Φασματικό Σώμα
Το σώμα που κρατώ
δεν είναι πια απτό
κείτεται στον κόσμο τον φασματικό·
δεν είναι πλέον τόσο αποκαρδιωτικό.
Μην σου πω είναι και καλύτερο
διαχωρισμένο από τον κακό εαυτό
ξεκουφισμένο από το γκροτέσκο,
μόνο το ίνδαλμα καθαυτό.
Δεν έχεις όγκο ούτε ύλη φυσική
ενέργεια στο χώρο στατική
θα προκαλέσω περιδίνηση περιπαικτική
θα φύγεις σε προστακτική.
The post Νίκος Καρυωτάκης, Ποιήματα appeared first on Ποιείν.