nördliches Fenster
Am Ende des Festlandes
mit einer Windung
berührtest dudie Vergessenheit
und es schlossendie Meereslider
ein ganzes Leben.
Es schneit
in der Seele
und blüht meine Verwüstung.
Ich trage die Erwartung
auf dem nackten Leib
und nehme Platz am Fenster.
Das nördliche der Traurigkeit.
*
βορεινό παράθυρο
Στην άκρη της στεριάς
μ’ έναν ελιγμό
τη λήθη άγγιξες
κι έκλεισαν τα βλέφαρα της θάλασσας
ολόκληρη ζωή.
Χιονίζει
μέσα στην ψυχή
κι ανθίζει η ερημιά μου.
Φορώ την προσμονή
κατάσαρκα
και πιάνω παράθυρο.
Το βορεινό της Λύπης.
`
****
Auschwitz- Januar im Jahre ‘45
Es ist nicht der Schnee
weder die kristallklaren Finger,
des Gefängniswärters die Lanze
auch nicht.
Weder ein kleines Himmelstück aus dem Dachfenster.
Es ist der Geruch des Leibes
-Fehltritt Gottes im Krematorium-
der immer noch den Jahrhunderts Atem erstickt
zumal als Triumphator der General
marschiert
in den Schlaf der Tapferen.
*
Άουσβιτς- Γενάρη του ‘45
Δεν είναι το χιόνι
ούτε τα κρουσταλλένια δάχτυλα,
του δεσμοφύλακα η λόγχη
μήτε.
Ούτε ένα μικρό κομμάτι ουρανού απ’ τον φεγγίτη.
Είναι η οσμή της σάρκας
-παραπάτημα Θεού στο κρεματόριο-
που ακόμη πνίγει την ανάσα του αιώνα
καθώς θριαμβευτής ο στρατηλάτης
παρελαύνει
μέσα στον ύπνο των γενναίων.
*****
Abfahrt
Ich liebe die Meere.
Die Meere liebe ich
diejenige, die kein Ziel haben.
Jungfräuliche Meere.
Eingeweide machten sie weder auf noch zu
sodass Schiffe durchfahren.
Unangetastet vom Ankers Untertauchen
und dem Segels Segeln.
Nur sind sie von tausenden Augen entblößt
pressten das Hellblaue heraus.
Ich liebe die Meere
diejenige, die, die Trennungsträne
nicht versalzte.
Ich liebe die Meere
ohne Hafen.
*
Αναχώρηση
Αγαπώ τις θάλασσες.
Τις θάλασσες αγαπώ
εκείνες που προορισμό δεν έχουν.
Παρθένες θάλασσες.
Σπλάχνα δεν ανοιγόκλεισαν
καράβια να περάσουν.
Ανέγγιχτες από άγκυρας κατάδυση
κι αρμένισμα ιστίου.
Μονάχα από χιλιάδες μάτια απογυμνώθηκαν
στράγγιξαν το γαλάζιο.
Αγαπώ τις θάλασσες
που δάκρυ αποχωρισμού
δεν τις αρμύρισε.
Αγαπώ τις θάλασσες
χωρίς λιμάνι.
******
Aus dem Fenster
Schmaler Horizont
nagelt die Zeit
im Steinbruch der Betrübnis
und danach
hat der Geist nichts zum Träumen.
Von Stein zu Stein
werden die Augen umherirren
und wenn die Seele die Flügel leiht
werden sie die Spalte finden.
*
Απ’ το παράθυρο
Μικρός ορίζοντας
καρφώνει τον χρόνο
στα λατομεία της θλίψης,
κ’ ύστερα
δεν έχει ο νους να ταξιδέψει.
Πέτρα στην πέτρα
θα περιπλανηθούν τα μάτια
και σαν η ψυχή δανείσει τα φτερά
θα βρουν τη χαραμάδα.
`
************************************************************
Η Βέρα Βασιλείου-Πέτσα γεννήθηκε και μεγάλωσε στα Τρίκαλα Θεσσαλίας μέχρι τα εφηβικά της χρόνια. Οι σπουδές της και ο διορισμός της στο Δημόσιο την κράτησαν στην Αθήνα.
Στα Γράμματα εμφανίστηκε το 2006 με το μυθιστόρημα «Μην περάσεις το ποτάμι» εκδ. ΚΨΜ, για το οποίο έλαβε βραβείο πρωτοεμφανιζόμενης μυθιστοριογράφου από τον Διεθνή Πολιτιστικό Οργανισμό «Το Καφενείο των Ιδεών». Το 2011 κυκλοφορήθηκε η πρώτη της ποιητική συλλογή «Σαράντα μίλια σιωπή» από τις εκδόσεις Ιωλκός. Το 2015 οι εκδ. Μετρονόμος κυκλοφορούν την ποιητική της συλλογή ‘’βορεινό παράθυρο’’ με ένθετο ψηφιακό δίσκο μελοποιημένης ποίησης και στίχων της από σπουδαίους Έλληνες συνθέτες και ερμηνευτές. Εξαντλήθηκε και έκανε δεύτερη έκδοση το 2018.
Θήτευσε στην ελληνική ραδιοφωνία (Δίαυλος 10, Ράδιο Υγεία-Οικολογία, κ.ά.) με παραγωγές εκπομπών λόγου και μουσικής. Συνεργάζεται με έντυπα και ηλεκτρονικά λογοτεχνικά περιοδικά στα οποία κατά καιρούς δημοσιεύονται έργα της.
Τον Ιούνιο του 2018 απέσπασε το δεύτερο ποιητικό βραβείο στους Πανελλήνιους Δελφικούς Ποιητικούς Αγώνες. Είναι μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών.
The post Βέρα Βασιλείου Πέτσα, «βορεινό παράθυρο», εκδ. Μετρονόμος, 2015 (μετφρ. στα γερμανικά: Κατερίνα Λιάτζουρα) appeared first on Ποιείν.