Επανεμφάνιση
Η υπόσχεση ανήκει μόνο σε αυτό
το ασταθές πλάσμα, τον άνθρωπο;
Η υπόσχεση είναι υπό-σχέση, γι’ αυτό
δεν ανήκει σε κανέναν.
Ο φίλος που αυτό το βράδυ με εγκαταλείπει,
τρέχοντας, έχει δεχθεί την υπόσχεσή μου;
για προστασία, για φροντίδα…
Τρέχει μακριά από τρόμους, από Κύκλωπες,
κι εγώ
συνθλίβω τη λογική με λογική, γιατί ο φόβος
είναι λογικός και υπακούει στη λογική.
Πάει πέρασε κι αυτό γρήγορα νομίζω τώρα
ούτε ο φόβος δε σταματά τον ποταμό φτιαγμένο
από χρόνο, αφού το υποσχέθηκα.
Με πλησιάζει.
Επιστρέφουμε μαζί, αν κι αδύνατο, αλλά τουλάχιστον
το νομίζουμε.
Εκείνος δεν υπόσχεται τίποτα.
Εγώ είμαι ένας Κύκλωπας που υπόσχεται.
Αφύσικος, ανίσχυρος, με ένα μικρό οπτικό πεδίο
για λογική και για συναίσθημα.
Ίσως όμως αρκετό.
`
*
Σημείο
Εδώ είναι τα βιβλία.
Τα δικά μου, τα δικά του,
φίλων, περαστικών.
Βιβλία που διαβάσαμε
που γράψαμε και που δε
διαβάσαμε ή που αφήσαμε
μισοδιαβασμένα, μισοτελειωμένα.
Σκονισμένα, τώρα.
Τόσοι πολλαπλοί κόποι.
Φόρμες, περιεχόμενα.
Για ποιο λόγο;
Και όλα αυτά τα ονόματα, νεκρά.
Αυτά θα τα σκεφτεί κάποιος άλλος.
Για εμένα υπάρχουν μόνο τα χέρια
που αγκάλιασαν, πόνεσαν
και προκάλεσαν πόνο.
Τα χέρια με τα οποία κοιμόμουν
και μύριζα και ονειρευόμουν
Εδώ ζήσαμε κάποτε κι ας μη φαίνεται
τώρα.
Μα όταν ένα βιβλίο θα ανοιχτεί και
το θέαμα της σκόνης στον ήλιο, το
καταπιεί ο ήλιος, πάλι όλα
θα ξαναζωντανέψουν.
Όλες οι ζωές, οι κόποι και τα ενδιάμεσα
όλοι οι κύκλοι.
Καμία σημασία δεν έχει για αυτόν
που θα τα βρει,
που θα αγκαλιάσει,
θα πονέσει
και
θα πονέσει
σαν εμάς,
ανεξάρτητα από εμάς.
Έτσι τα βρήκα κι εγώ τα χέρια
που ανεξάρτητα από αυτά,
υπήρξα σε αυτά
και που τα νιώθω ακόμα μέσα στα δικά μου.
Νιώθω.
Ανεξάρτητα από τα βιβλία,
εδώ είναι τα χέρια.
Όσα δεν πρόλαβα να γράψω, είμαι.
Είμαι η αγκαλιά που με αγκάλιασε.
Ακριβώς, εδώ.