Ά-ΠΟΡΕΙΑΣ ΆΞΙΟΝ !
Ο κάθιδρος θυμός μου, που ξέφραγα τσαλάκωνε εδώ και μέρες την ιδιοσυγκρασία μου, προσδιόρισε τη σημερινή πορεία πάνω σε μια σκακιέρα, ιδιοφυές πιόνι ενός ιδιοφυούς σκακιστή –και σιχαίνομαι το σκάκι- που a priori έχει ζυγιάσει την κάθε κίνηση με γοητευτική ακρίβεια. Μου πάει το λευκό μα περισσότερο μου πάει το μαύρο, ειδικά όταν απορώ και θαυμάζω. Και φιλί του Ιούδα δίνω στο ανικανοποίητό μου καλοπιάνοντας το ‘αμάρτημα’ της επιλογής και της απόρριψης ή μήπως καλοπιάνω τελικά το ‘αμάρτημα της μητρός μου’; Επιλογή : ραντεβού μετρό Μεταξουργείο. Δέκα και σαράντα.. Καθυστέρηση, 10.30 ξεκινούσε η συγκέντρωση για την πορεία . ‘Τώρα τρέχουμε’ και η ιδιοσυγκρασία μου ακόμα πιο τσαλαπατημένη, σχεδόν να περνά από χαραμάδα.
Αριστοτέλους – Ομόνοια, παλμός και ακινησία, ταυτόχρονα μέσα σε τέτοια κίνηση ανθρώπων, αποκαθιστούν τη θαμπή μου άνοια, την τροφό μου και την τρόφιμό μου για πολύ καιρό. Σχεδόν σε όλη τη διαδρομή ένα χέρι ζεστό, χέρι γνώριμο και ως τώρα ανέγγιχτο, διασφαλίζει τη μη διασφάλιση, διαμελίζει την απειλή επικυρώνοντάς την και αποκαθιστά την ιαχή της ψυχικής μου αποκήρυξης. Το ίδιο αυτό χέρι που λίγο πριν διέταζε τα πόδια να τρέξουν, πρόσκαιρα ξεχνώντας πως και τα δύο στο ίδιο σώμα ανήκουν.
Μυρίζει μια παρωχημένη μελωδία, φερμένη από τα στεγανά του Πολυτεχνείου Φωνές που συνοδεύουν τα άσματα αναδίδουν καμφορά, αποπνικτικά παλιακή οσμή, συνάδουσα με την επαναληψιμότητα των χημικών εισπνοών και των οργισμένων κενώσεων. Κενό, απότοκο της τόσο έντονα παρούσης απουσίας της πίστης..
Ανάμεσα στύλους Ολυμπίου Διός και σταθμό μετρό Ακρόπολη, η πόλη αναθεμάτισε και αναθεματίστηκε μπαίνοντας διεξοδικά σε αδιέξοδες στροφές, με τους κατά συρροή επαναστάτες να επιστρέφουν στη γεύση του καφέ και στη θυσία του αμνού.
Ποιος πλανητικός φασισμός άραγε και ποιος πόλεμος αντίληψης μετέτρεψε τους λύκους σε πρόβατα και τα πρόβατα σε λύκους;
Μυρίζει κάτι από το αίμα της σφαγής και την κακοποίηση του κόσμου μας περιβάλλει, ίδια κακοποίηση με αυτήν των πελμάτων μου που κοσμίως αγανακτούν κι ανήσυχα κουκουλώνονται σε μια φαινομενική θαλπωρή.
Επέστρεψα.. αρτιμελής σωματικά, θιασώτης της αρετής, νευρική και ψυχικά πυρπολημένη. Αύριο έχει κούρεμα, και στις λιγοστές τρίχες που θα μου απομείνουν από το ψαλίδι του κουρέα παίζουν οι καταιγιστικές πολιτικές εξελίξεις. Η εθνική ενότητα πατινάρει γυμνή στο σχεδόν γυμνό μου κρανίο και οι εκπρόσωποί της εμφυτεύουν θύλακες τριχωτής βλακείας.. Προτιμώ να μείνω φαλακρή παρά ανεγκέφαλα επιδειξιομανής.
(ΕΞ)- ΑΠΑ(Ν)ΤΗΣΙΣ ΑΞΙΟΤΕΡΟΝ!
Αφού εξέθεσα τη γύμνια του κρανίου μου σε βλέμματα αποτεφρωμένα, ατάκτως ερημμένα σε ένα επισφαλές και δυσοίωνο κοινωνικά γίγνεσθαι, κι αφού εξέπνευσε και η τελευταία τρίχα της φαινομενικά αξιοπρεπούς προετοιμασίας μου για τα γεγονότα, πήρα ξανά το δρόμο. Αυτή τη φορά χωρίς πορεία αλλά με πραγματική απορία. ‘Μπας και διευκολύνω πολύ το σύστημα αφήνοντας το κρανίο μου ξέφραγο αμπέλι να φυτεύει σφαίρες , δανεικές κι αυτές από το ΔΝΤ!…Θα χρωστάω για τις σφαίρες, θα χρωστάω και στις διάτρητες σκέψεις μου.. Χρέη που με κάνουν να πατώ στο απίθανο κάνοντας μακροβούτια στο απύθμενο. Μήνες τώρα η αλλήθωρη ψυχή μου ηχεί παραλλήλως με μια κοινωνική, υγροποιημένη μα όχι συμπαγής, απραξία. Σχεδόν αποχαυνωτική ανάλυση μα απραξία. Ο μύθος της αρπαγής της Ευρώπης in vivo. Προσεχώς in vivo και ο θάνατός της.
Τόσες μέρες ποιήτρια με κυοφορεί στα σπλάχνα της και δε λέει να με γεννήσει. Θαρρώ θα πνιγώ, μα κάθε φορά που το λέω παράγω οξυγόνο και μακάρια ή άλλοτε μακάβρια, η ύπαρξη μου συνεχίζει να ζει σε βίους παράλληλους με πειραματισμούς ακατάλυπτους.
Κοίτα πως η κρίση φλερτάρει με το μη πεπατημένο, και εξιλεώνει ότι τόσα χρόνια κατ εξακολούθηση ήταν απατημένο, απατηλό. Όχι πως δεν υπάρχει τώρα φόβος ποδοπατήματος όπως σε κάθε τι νέο, τουλάχιστον όμως ακόμη και το ποδοπάτημα είναι μια κάποια κίνηση, χρήσιμη σαν τους βάρβαρους του Καβάφη.
Έτσι υποδέχομαι τα Χριστούγεννα λοιπόν, ως Ηρώδης πριν τη γέννηση του Ιησού, μήπως και τυχόν γλιτώσει το βρέφος και οι μάγοι ακινητοποιηθούν..