`
ΤΟ ΠΕΛΑΓΟΣ
Τα πολλά σου πρόσωπα
εξάντλησαν τη μνήμη μου.
Περιπλανιέμαι εναγωνίως
ανάμεσα σε απατηλές ομοιότητες.
Δε μένει πια παρά μόνο το πέλαγος
για να σε θυμάμαι.
`
*
ΜΑΝΤΙΝΕΙΕΣ
Όλα ξεκίνησαν με μια εκσπερμάτιση στο χάος.
Ολέθριες οι συνέπειες:
Γεννήθηκε μια έρημη αγωνία.
-
Το θέμα είναι να γεμίζεις το κενό
παρατηρώντας το να αναπαράγεται
μέσα σου.
-
Η αστυνομική μου ταυτότητα
περιγράφει το ίχνος ενός ζώου
στη ζούγκλα του Αμαζονίου.
-
Η προϊστορία της ζωής
κοχλάζει
σαν βούρκος πετρελαίου.
-
Σκέψου αλλιώς.
Ο θάνατος μπορεί να περιμένει.
-
Στο κατώφλι του χρόνου
όλα σβήνουν
σαν μια εκσπερμάτιση
μέσα στο φως.
-
Μέσα στον εαυτό του
και έξω απ’ όλα
αναπαύεται
το κέντρο της δίνης.
`
*
ΠΕΡΙ ΛΑΓΝΕΙΑΣ
Η πιο βαθιά αμαρτία είναι η λαγνεία. Γι’ αυτό είναι και η πιο ωραία. Μέσα σε τόσες κακές συνήθειες, σου δίνει τουλάχιστον κάτι το υγιές. Μια αίσθηση ζωντάνιας ανάμεσα σε παραπεταμένα υπολείμματα φαγητών και τσιγάρα. Τα μάτια κουράζονται από την τηλεόραση και γεμίζουν το μυαλό με διαφημίσεις από τα σούπερ-μάρκετ. Καλλυντικά και φαγώσιμα, αυτοκίνητα και ουίσκι, όλα χάνουν την σημασία τους μπροστά στην λαγνεία. Όλα ανεβαίνουν και πέφτουν. Για να ξανανεβούν.
Το μόνο αντιστάθμισμα στη λαγνεία είναι η θέα της θάλασσας. Η φύση, που βρίσκεται μέσα μας και ενίοτε κοντεύει να σκάσει, ξεχειλίζει και απλώνεται στο γαλάζιο άπειρο του ορίζοντα. Σε καλεί με μια νοσταλγία ταξιδιού και μια ήρεμη μελαγχολία. Όλα αυτά όμως είναι κατά βάθος μόνο μια αίσθηση νοσταλγίας της λαγνείας ή μια αίσθηση γαλήνης μετά την ικανοποίησή της.
Το θρησκευτικό συναίσθημα ενισχύει τη λαγνεία. Γιατί ακόμα και για την αλήθεια ή τον θεό μπορεί να είναι κανείς λάγνος. Αυτό είναι το μυστικό που αρχίζει να γίνεται φανερό στην εποχή μας: χρειάζεται η θρησκευτική συνείδηση για να είναι κανείς πραγματικός χριστιανός, δηλαδή απόλυτα φιλαλήθης, δηλαδή αμετανόητα λάγνος. Και η λαγνεία για την αλήθεια φαίνεται ότι είναι η πιο ισχυρή και η πιο διεστραμμένη μορφή λαγνείας.
Η περίφημη φιλαλήθεια των φιλοσόφων δεν υπήρξε ιδιαίτερα λάγνα. Κανείς δεν πέθανε γι’ αυτήν, με εξαίρεση ίσως τον Σωκράτη. Όλοι όμως είχαν καταλάβει την απλή λειτουργία της μετουσίωσης: Το λάγνο θηρίο που κατοικούσε μέσα τους το μετέτρεπαν σε φιλοσοφική σκέψη. Ίσως μόνο η φυσική φιλοσοφία να πρόδιδε την αλήθεια τους: το να στοχάζεσαι νηφάλια πάνω στη φυσική πραγματικότητα είναι η καλύτερη κρυψώνα και θεραπεία για την αθεράπευτα λάγνα φύση μας, γιατί προϋποθέτει τόσο την κατασίγαση της επιτακτικής φωνής της όσο και την συμπερίληψή της.
Όσο για τους ποιητές, αυτοί είναι οι μεγαλύτεροι και οι πιο βασανισμένοι λάγνοι. Κι όσο κι αν θρηνούν για τον θάνατο τόσο πιο λάγνοι φανερώνονται. Γιατί ο θάνατος είναι η διακοπή της προοπτικής ικανοποίησης της λαγνείας. Η λαγνεία όμως είναι η βαθύτερη λατρεία της φύσης. Αυτή η λατρεία γεννάει την αλήθεια αλλά και το ψέμα. Χωρίς αυτή τη λατρεία δεν θα υπήρχε ζωή. Χωρίς αυτή την λαγνεία δεν θα υπήρχε θάνατος, αλλά μόνο ένας αέναος φόβος θανάτου. Φαίνεται, λοιπόν, ότι ο βαθύτερος σκοπός του ανθρώπου, και κατεξοχήν του ποιητή, είναι η υπέρβαση του φόβου του θανάτου μέσω της πιο θανάσιμης αμαρτίας, της λαγνείας.
`
*
ΣΑΝ ΞΕΦΩΤΟ
Ψάχνοντας απεγνωσμένα στα συρτάρια της μνήμης μου
σε ξαναβρίσκω
σαν ξέφωτο μετά από πολύωρη, σκοτεινή οδοιπορία.
Ποιο να ήταν εκείνο το σημείο που ξεστράτισε ο δρόμος μου;
Ποιο πλανερό μονοπάτι με απομάκρυνε από τον ουρανό σου;
Τώρα ξανάρχομαι μέσα απ’ τη μνήμη μου σε σένα
χαρούμενος ξανά
σα να ‘χω αναρρώσει από βαριά, μακροχρόνια αρρώστια.
Μόνη λύτρωση απ’ τον θάνατο η χαρά σου
χαρά μου ανέλπιστη
καρδιά του ρόδου
μακρινό μου αστέρι.
Η αγάπη είναι ο νόμος μου
κι η αγάπη σου είναι ο μόνος λόγος
για να πιστέψει κανείς
στην ευτυχία.