`
Γατίσια ζωή
Οι ποιητές όμως αγαπούν τις γάτες
Τις ανεξέλεγκτες πράες ελεύθερες
Αυτές που περνούν τις βροχές του Νοέμβρη
Μισοκοιμισμένες χουζουρεύοντας
Σε μεταξωτές πολυθρόνες ή κουρέλια
Που απαντούν βουβές, τινάζονται και συνεχίζουν
Να ζουν πίσω απ΄ τους φράχτες των νοικοκυραίων
Όταν ο παρανοϊκός γείτονας
Παρακολουθεί ποιος μπαίνει ποιος βγαίνει
Και ο ύποπτος στους τέσσερεις τοίχους του
Έχει αφήσει τους φραγμούς προ πολλού πίσω του.
`
*
Η αρχή της μέρας
Τα λουλούδια του θερμοκηπίου φωσφορίζουν
Στο μισοσκότεινο διάδρομο, πίσω απ΄την πλάτη του σπιτιού
Ο πρωινός ολόφρεσκος ήλιος ξεφαντώνει
Σε μαγιάτικα όργια, η γριά έβγαλε σώα
Τον χειμώνα, στολίζεται πίστη
Γλυκιά ελπίδα, η κορυφή του δέντρου παρακινεί τα πουλιά
Να κάνουν σαματά, κουβαλούν κλαδάκια, εφορμούν
Και ανεβαίνουν, στο κατόπι κι οι γάτες
Ο τυφλοπόντικας βάζει μπροστά την μοναχική του τέχνη
Ηλικιωμένες γυναίκες σε κήπους διώχνουν κότες, ισιώνουν λάκκους
Είναι ευχαριστημένες στον πάνω κόσμο
Και μνημονεύουν τους άντρες που έχουν κιόλας τερματίσει
Στην άκρη του χωριού μέσα σε φέρετρα.
`
*
Ερημιά
Με τύφλωνε ο ήλιος βάδιζα
Σε μια ιρλανδέζικη ερημιά.
Μπεκάτσες. Βίαιο φτεροκόπημα
Ανέβαζε τους παλμούς της καρδιάς
Σημύδες μου χτυπούσαν άκομψα την πλάτη
Από μακριά άκουγα τσεκούρια
Δέντρα να πέφτουν
Μια εφημερίδα που δεν μπορούσα να διαβάσω
Βολόδερνε στον αέρα. Από τους αμμόλοφους
Πρόβαλαν μορφές με μαλλιά αραιά
Μάτια αστέρια πόδια στον αέρα
Όπως τις περιγράφουν βιβλία παλιά
Και σωριάζονταν στο χώμα
`
*
Τεχνητός κόσμος
Ο βιαστικός χειμωνιάτικος ήλιος
Έκανε ζημιά στα σπαρτά
Παγετός κατέστρεψε τις ρίζες
Τα χωράφια άψυχες λούτσες.
Ένας καθεδρικός του Αγίου Πέτρου από σύννεφα
Καθρεφτίζονταν.
Ολλανδικά μαύρα κοράκια
Χτυπούσαν τα φτερά.
`
*
Ίδιον
Το παγώνι περιφρονεί το κοτέτσι τις νύχτες
Κάθεται καλύτερα στην καμινάδα
Ζεσταίνει την ουρίτσα του. Στο φτενό φεγγαρόφωτο
Δείχνει τεράστιο. Ένα φτερό
Αυτό με το μάτι
Σκέπαζε το παράθυρό μου. Το πρωί
Πετά απ΄τη στέγη
Χαράζει
`
*
Αναπόφευκτο κρύο
Καθόμουν με μια ασπρογκρίζα γάτα
Που δεν ανήκει κανενός στον ήλιο του δειλινού
Που αργόσβηνε
Μας περιέβαλε τόση νωθρότητα που
Ήμασταν ανίκανες να φύγουμε απ΄τον τόπο.
Οι αγελάδες μαδούσαν το αραιό χόρτο
Κι έβηχαν με ανθρώπινη φωνή
Η γάτα ήταν έγκυος
Μια δύσκολη ζωή
Διαγραφόταν μπροστά στα φυλλοβόλα.
`
*
Καλοκαίρι
Αραιοκατοικημένη η χώρα.
Παρά τα τεράστια χωράφια και τις μηχανές
Τα χωριά ναρκωμένα περιφραγμένα
Με κλαδεμένα καλλωπιστικά. Σπάνια
Πετυχαίνει τις γάτες μια πέτρα.
Τον Αύγουστο πέφτουν αστέρια.
Τον Σεπτέμβρη βάζουν μπρος το κυνήγι.
Η σταχτόχηνα ακόμα πετά, βολτάρει το λελέκι
Σε λιβάδια αφαρμάκωτα. Αχ, τα σύννεφα
Σαν τα βουνά πετούν πάνω απ΄τα δάση.
Αν κανείς δεν κρατά εδώ εφημερίδα
Πάει να πει πως ο κόσμος είναι εντάξει.
Σε καζάνια γεμάτα μαρμελάδα δαμάσκηνο
Το πρόσωπό σου μια χαρά καθρεφτίζεται και
Τα χωράφια λάμπουν αναψοκοκκινισμένα.
`
*
Καλωσόρισμα
Όταν ο πάγος ραγίσει, γυρίσει
Ο αέρας, αλλάξει κατευθύνσεις,
Ανοίξει μονοπάτι στο φως, το
Ξανακλείσει,
Ψηλών δέντρων γερτών
Τα τελευταία μετρημένα φύλλα
όταν πάρει,
Ζυγώνει ο χασάπης
Κρατά το καπέλο σφιχτά
Και μπαίνει στην ασπρισμένη κουζίνα.
`
************************************************************
Η Sarah Kirsch ( Σάρα Κιρς ) γεννήθηκε στις 16 Απριλίου 1935 στην κωμόπολη Λίμλινγκερόντε της Θουριγγίας. Το πραγματικό της όνομα ήταν Ίνγκριντ Χέλλα Ιρμελίντε Μπέρνσταϊν. Μεταξύ 1954 - 1958 σπούδασε Βιολογία στη Χάλλε (Ζάαλε). Το 1958 γνώρισε τον ποιητή Ράινερ Κιρς, με τον οποίο παντρεύτηκε το 1960. Ο γάμος τους κράτησε έως το 1968. Από το 1960 δημοσιεύει ποιήματα σε ανθολογίες και περιοδικά με το ψευδώνυμο Σάρα, το οποίο έχει επιλέξει ως διαμαρτυρία ενάντια στην εξόντωση των Εβραίων κατά την διάρκεια του Τρίτου Ράιχ. Μετά το διαζύγιό της μετακόμισε στο Ανατολικό Βερολίνο, όπου εργάστηκε ως δημοσιογράφος, υπάλληλος στην ραδιοφωνία και μεταφράστρια. Το 1973 έγινε μέλος του διοικητικού συμβουλίου της ένωσης συγγραφέων της ΛΔΓ. Ως πρώτη υπογράφουσα της διακήρυξης διαμαρτυρίας κατά του εκπατρισμού του Βολφ Μπίρμαν, εκδιώχθηκε το 1976 από την ένωση συγγραφέων της ΛΔΓ. Την επόμενη χρονιά, η Σάρα Κιρς έλαβε την άδεια να μετακομίσει στο Δυτικό Βερολίνο με το γιο της.
Το 1978 έγινε μέλος του διεθνούς κέντρου P.E.N της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας. Το 1980 μαζί με τον Γκύντερ Γκρας, τον Τόμας Μπρας και τον Πέτερ Σνάιντερ έγραψε μια ανοικτή επιστολή προς τον Ομοσπονδιακό Καγκελάριο Χέλμουτ Σμιτ ζητώντας μια κριτική στάση απέναντι στην αμερικανική εξωτερική πολιτική.
Το 1992 αρνήθηκε να γίνει μέλος της Ακαδημίας Τεχνών του Βερολίνου με την αιτιολογία, ότι ως οργανισμός προσφέρει καταφύγιο σε πρώην μέλη των κρατικών μυστικών υπηρεσιών.
Το 1996 ανέλαβε την έδρα «Αδελφοί Γκριμ» στο Πανεπιστήμιο του Κάσσελ και διετέλεσε προσκεκλημένη καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο της Φρανκφούρτης. Μετά το 1983, η Κιρς ζει απομονωμένη στην πόλη Τήλενχεμμε του κρατιδίου Σλέσβιχ – Χόλσταϊν. Από το 1992 διετέλεσε μέλος της Ελεύθερης Ακαδημίας Τεχνών του Αμβούργου. Το 2005 τιμήθηκε το Βραβείο Λογοτεχνίας του κρατιδίου της Βαυαρίας για το σύνολο του έργου της, ενώ δεν αποδέχθηκε τον Ομοσπονδιακό Σταυρό Αξίας εξαιτίας του ναζιστικού παρελθόντος του τότε Ομοσπονδιακού Προέδρου Καρλ Κάστενς. Μέχρι το θάνατό της, στις 05. 05. 2013, υπήρξε μέλος του Συλλόγου Έλζε Λάσκερ – Σύλερ.