Τη νύχτα θέλω
Δεν με νοιάζει η μέρα σου,
τη νύχτα θέλω να μου χαρίσεις,
τις φαντασιώσεις και τα όνειρά σου.
Μου αρέσει αυτός ο μαγικός κόσμος
που λούζεται και βγαίνει σεργιάνι
στις σκιές και στους ήχους.
Απλώνεται γύρω και γεμίζει το χώρο
με εικόνες πόθου και μυστηρίου.
Αρωματισμένες με νωπή οσμή βρέφους,
πίσω στις πρώτες χαραγματιές,
στα πρώτα αποτυπώματα.
Δεν με νοιάζει η κούραση της μέρας,
η λύτρωση της νύχτας με διεγείρει.
Σκηνικό απέραντο,
ατέλειωτες ιστορίες που ζει.
Πλανεύτρα, τον αποκαμό παρασέρνει,
γεράκι και κύκνος μαζί
πετάει σε αισθήσεις
αέρινου διαπεράσματος.
Χάδι της σάρκας
σε μια ένωση που χωρίζεται για να ξανασμίξει.
Δεν με νοιάζει ο ήλιος που χαρίζεται,
είναι μέσα μου.
Η σελήνη της νύχτας με προκαλεί.
Στα ρίγη της θάλασσας μου ξεφεύγει,
όταν στην άκρη του κύματος
μέσα μου έρχεται,
μα τραβιέται αναχαιτίζοντας την ορμή της.
Η ηδονή της, ηδονή μου προσφέρει.
Δεν με νοιάζει ο αέρας της μέρας
που τρυπώνει στο κορμί μου
της νύχτας αυτός, τραγουδάει σε φυλλωσιές
και ξεσηκώνει όνειρα,
γεμίζει την ψυχή μου δροσιά
δύναμη οξυγόνου που διαλύει
σε μόρια τη ζωή μου
καθαρίζει ό,τι άπρεπο ή αδιάφορο
Δεν με νοιάζει να μου χαρίσεις τη μέρα
Χαρισμένη από γεννησιμιού της υπάρχει
Τη νύχτα, κόσμημα στρογγυλό,
να μου χαρίσεις,
θέλω.
Η νύχτα
Η νύχτα δεν είναι πάντα σκληρή και μαύρη.
Ρίχνει τα πέπλα της
και χορεύει
σε γκρι μπλε σκούρους τόνους.
Λικνίζεται περνώντας το χέρι της
σε νοερές καμπύλες,
βουνά, λόγγους,
ακρογιαλιές κι ακρωτήρια.
Αφήνει πίσω της
στρωσίδι αστέρια.
Η νύχτα δεν είναι πάντα απότομη.
Τρυφερή κατεβαίνει
και νανουρίζει
με ήχους γλυκούς.
Βραδινό αγέρι ανάμεσα σε φυλλωσιές,
πάνω σε ξερή πέτρα,
χαϊδεύει το δέρμα.
Τρυπώνει στους πόρους,
υφαίνει περίεργα σχήματα
στα μάτια να χορεύουν.
Η νύχτα δεν είναι πάντα αδιάφορη.
Αγναντεύει στεναγμούς,
τους πιάνει στα γαλακτερά της χέρια
και τους κάνει θλίψη μυρωδάτη,
ευωδία ευλογίας.
Ποιος πιστεύει στη νύχτα;
Υπάρχει!
Θεά μυστήρια,
σε μυστική τελετουργία
πλάθει μύθους…..
Άυπνες νύχτες
Ατέλειωτες νύχτες
αναπόφευκτης οδύνης,
αγρύπνιας, απουσίας,
σε λιμνάζοντα νερά
απαιτητικής υπονόμευσης
του μέλλοντος που χαστουκίζει
αλύπητα το παρόν.
Τραγικές νύχτες
επώδυνης παρουσίας που
δεν αφήνει τη λήθη
να γύρει ευσπλαχνικά
σ’ ένα πέπλο απαλής τρυφερότητας,
να χαϊδέψει
παρήγορα το μέλλον.
Άκλαυτες νύχτες
παγωμένης αλήθειας,
στοιχειωμένης σε δείκτες που
δεν μετρούν,
μοιρολογούν λόγια που
ψάχνουν
ατέλειωτα το παρελθόν.
Σκοτεινές νύχτες
αδικούν τη γαλήνη,
γυρεύουν αναίτια αίτια
κατηγορούμενων που
βασανίζονται φριχτά
σε μπουντρούμια υπόγεια, φωνάζοντας
κραυγές άσβηστες στο χρόνο.
Απαράδεκτες νύχτες
φτωχές αισθήσεων,
προδομένων αισθημάτων.
Κενές ονείρων,
άπραγες, άρπαγες πόθων
ποθούμενων και ποθούντων.
Πενθούσες χωρίς έλεος,
ευθείες χωρίς κύκλο,
στους αιώνες.
Τιμωρημένες νύχτες,
φυλακές των ψυχών,
φύλακες ενοχών,
γαλουχημένων ως δεν θα έπρεπε.
Θηλιά κρεμασμένων σωμάτων,
κάθε φορά, σκεπτόμενων
χωρίς παύση.
Άυπνες νύχτες,
χωρίς παρελθόν,
χωρίς παρόν,
χωρίς μέλλον που
να υμνεί
τη λύτρωση της αφύπνισης.
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Κατερίνα Μήλιου. Κλινικός ψυχολόγος, ψυχοθεραπεύτρια ψυχαναλυτικής προσέγγισης. Ξεκίνησε να γράφει ποίηση από τα πρώτα εφηβικά της χρόνια.Εξέδωσε δύο ποιητικές συλλογές, ένα αφήγημα, ένα επιστημονικό εγχειρίδιο και ένα ποιητικό ψυχολογικό αφήγημα, ενώ έχουν δημοσιευθεί σε έντυπα και ηλεκτρονικά περιοδικά δύο διηγήματα και αρκετά ποιήματά της.