Τέσσερα τραγούδια για το πώς θα έρθει ο θάνατος
(με αφορμή τον Τσέζαρε Παβέζε)
Ι.
Θα έρθει ο θάνατος
και δεν θα σε κοιτά στα μάτια
θα έρθει
τυφλός ,
γυμνός ,
θα κουνάει τους γοφούς
δανδής
θα κάνει νούμερα
σε συντηρητικές γυναίκες
γριές βαμμένες
σαν πουτάνες
θα κουβαλάει σε σακί
τα αποκαΐδια
της ιστορίας των ειδών
κομμάτια μαύρο κρέας
και την πλάνη της ζωής
στην πλάτη θα έχει
τα όνειρα των λεωφόρων
στην καρδιά
τα κρόκαλα της άμμου
λίγα μωρά νεκρά
για κολατσιό
λίγο νερό κι αλάτι
για την πληγή του κατσικιού
που θα σέρνει
στο πόδι του δεμένο
θα έχει ο θάνατος
το ύφος του παιδιού
μια φωτογραφία της μαμάς
της ερωμένης του
για μια μέρα,
που διατείνεται
ότι γεννήθηκε σε μια σπηλιά
με αρχαίο πόνο και αλάτι
θαναι αυτός ο θάνατος
απόσταγμα από σάλια
μεθυσμένων ναυτικών
που πνίγηκαν
σε θάλασσες και σε ποτάμια
θα κουβαλάει
τα απόβλητα της Κυριακής
λίγα σαλεμένα μυαλά
λίγα σπασμένα τζάμια
και ποτήρια
απομεινάρια
οικογένειας,
γιορτής
και δυστυχίας
κρυμμένος,
θα εμφανιστεί
πίσω από τα έπιπλα
της κουζίνας
θα σπάσει την πλήξη της ημέρας
θα χωθεί στο σώμα
μιας ανορεκτικής
στην άνοια θα βυθίσει τη μητέρα
μπλεγμένος στα σκεπάσματα της κούνιας
του μωρού
στο παιδικό δωμάτιο
για χρόνια θα γυρνάει
θα παίζει σκάκι,
μονόπολη, τρενάκι
μέχρι να αποπλανήσει
στην πρώτη εφηβεία
το παιδί
ΙΙ
είναι ο θάνατος
ο έφηβος του πάνω ορόφου
με την ψύχωση στα μάτια
τη βαριά καρδιά
και ιστορία
το όμορφο αγόρι
που έπεσε από τη γέφυρα
πριν αγγίξει τον έρωτα
ο άντρας που αγριεύει
τις γυναίκες
δεν πληρώνει το πότο
δεν πληρώνει το φαί
το ρεύμα της ζωής
ΙΙΙ
Θα έρθει ο θάνατος
ζητώντας για να φάει
τσιγάρα να καπνίσει
φωτιά να κοιμηθεί
θάνατο να ξεπλυθεί
ΙV
όταν έρθει
ο θάνατος
ζητάω μόνο,
στο στόμα του
να με κρατήσει
πριν με καταπιεί,
και να ‘ναι καλός και τρυφερός
όταν ξαπλώσει με τις κόρες μου