Φύση
Η στεριά και σ’ αρμονία μαζί της η θάλασσα
κι υπεράνω των πάντων μια θάλασσα πιο χαρωπή
χάρηστη φλόγα των σπουργιτιών τη γοργή
και τον δρόμο
της αναπαυμένης σελήνηςκαι του ύπνου
των γλυκών σωμάτων,που ’ναι μισάνοιχτα στη ζωή και τον θάνατο σε μια πεδιάδα•
και χάρη στις φωνές αυτές που κατέρχονται
διαφεύγοντας από μυστηριώδεις θύρεςκι αναπηδούν
επάνω μας ωσάν τρελά πουλιά για να επιστρέψουν
στ’ αρχέγονα νησιά τους τραγουδώντας:
εδώ μια κλίνη πορφυρή ετοιμάζεται
κι ένα τραγούδι που νανουρίζει
όσους να κοιμηθούν δεν μπορούνε-
τόσο σκληρή ήταν η πέτρα,
τόσο αιχμηρή η αγάπη.
Natura
La terra e a lei concordeil mare
e sopraovunque un mare piùgiocondo
per la velocefiammadeipasseri
e la via
dellariposanteluna e del sonno
deidolcicorpisocchiusialla vita
e allamortesu un campo;
e per quellevocichescendono
sfuggendo a misterioseporte e balzano
sopranoi come uccellifolli di tornare
sopra le isoleoriginalicantando:
qui siprepara
un giaciglio di porpora e un canto checulla
per chi non ha potutodormire
sìdura era la pietra,
sìacuminatol’amore.
Για τη ζωή
Φίλοι, μας περιμένει μια βάρκα και λικνίζεται
στο φως εκεί που ο ουρανός καμπυλώνει
και αγγίζει τη θάλασσα, πετούν πλάσματα τρελά ν’ αγαπήσουν
το πρόσωπο του Θεού θερμό από ελπίδα
ψηλά χαμηλά αναζητώντας
την αγάπη σε κάθε απόκρυφη απόσταση
και κλαίνε: είμαστε στη γη
αλλά θα μπορέσουμε μια μέρανα ισορροπήσουμε
κάπως να γείρουμε στη θεία αγκάλη
όπως τα ρόδα από τους τοίχους στους ευωδιαστούς δρόμους
προς το παιδί που τα αναζητά δίχως φωνή.
Φίλοι, από τη βάρκα φαίνεται ο κόσμος
και σ’ αυτόν μιαν αλήθεια που προηγείται
άφοβη, ένας ανασασμός βαθύς
από τις εκβολές προςτις πηγές.
Η Δέσποινα με μάτια διάφανα
κατεβαίνει αργά σ’ αυτούς που πεθαίνουν,
συλλέγει τη σοδειά της ζωής, τους πόνους
τους μυστικούς για χρόνια πόθους στο μουσκεμένο πρόσωπο.
Τα κορίτσια στο μαυρισμένο παράθυρο
με το βλέμμαπρος τα βουνά
δεν ξέρουν πώς να πάψουν να περιμένουν το μέλλον.
Στα δωμάτια η μητρική φωνή
δίχωςπροέλευση, χωρίς βάθος εναλλάσσεται
με τη σιωπή της γης-είναι ωραία
και όλα μοιάζουν γεννημένα από αυτήν.
Alla vita
Amici ci aspettaunabarca e dondola
nellaluceoveilcielos’inarca
etoccail mare, volano creature pazze ad amare
ilvisod’Iddiocaldo di speranza
in alto in basso cercando
affetto in ognioccultadistanza
epiangono: noisiamo in terra
ma ci potremo un giornolibrare
esilmentepiegaresulsenodivino
come rose daimurinellestradeodorose
sul bimbo che le chiedesenza voce.
Amici dallabarcasivedeilmondo
e in luiunaveritàche precede
intrepida, un sospiroprofondo
dalle foci allesorgenti;
la Madonna dagliocchitrasparenti
scende adagio incontroaimorenti,
raccoglieilcumulodella vita, i dolori
levogliesegrete da annisullafacciainumidita.
Le ragazzeallafinestraannerita
con lo sguardo verso i monti
nonsannofinired’aspettarel’avvenire.
Nellestanze la voce materna
senzaorigine, senzaprofonditàs’alterna
colsilenziodella terra, è bella
etutto par nato da quella.
Απρίλιος-Αγάπη
Η σκέψη του θανάτου με συνοδεύει
ανάμεσα στους δύο τοίχους ετούτου του δρόμουπου ανέρχεται
κι υποφέρει κατά μήκος των στροφών του.
Το κρύο της άνοιξης εκνευρίζει τα χρώματα,
ενοχλεί το γρασίδι, την πασχαλιά, κάνει το στουρνάρι σκληρό.
Κάτω από πανωφόρια και αδιάβροχα
κεντά τα στεγνά χέρια, στέλνει ένα ρίγος.
Χρόνος που βασανίζει και βασανίζεται, χρόνος
που σε καθάριο στροβιλισμό ανέμου φέρνει λουλούδια
ανάκατα με βάναυσα φάσματα, και καθένα τους,
καθώς αναρωτιέσαι τι να ’ναι, χάνεται γοργά
στον άνεμο και τη σκόνη.
Ο δρόμος είναι για μέρη γνωστά,
πλην ότι μη πραγματικά γεγονότα
προμηνύουν εξορία και θάνατο.
Εσύ που είσαι, εγώ που έχω γίνει-
-που πλανιέμαι σε τόσο ανεμόδαρτο τόπο-
άνθρωπος πίσω από ένα λεπτό κι αδύναμο ίχνος.
Είναι απίστευτο ότι σ’ αναζητώ σ’ αυτόν
ή σ’ άλλο τόπο πάνω στη γη
όπου είναι αρκετό αν μπορούμε ν’ αναγνωρίσουμε ο ένας τον άλλον.
Ωστόσο είναι ακόμη μια εποχή, η δική μου,
που αναμένει απ’ τους άλλους
αυτό που είναι μέσα μας ή αλλιώς δεν υπάρχει.
Η αγάπη βοηθάει να ζήσουμε, να αντέξουμε,
η αγάπη εκμηδενίζει και δίνει ξεκίνημα. Κι όταν
κάνεις υποφέρει ή αδύναμα ελπίζει -αν ακόμη ελπίζει-
πως η σωτηρία από μακριά αναγγέλλεται,
μέσα του είναι, μια ανάσα αρκετή για να τον αναστήσει.
Αυτό το έμαθα και το ξέχασα χιλιάδες φορές
τώρα από σένα σε μένα γυρνά ως κάτι ξεκάθαρο,
τώρα αποκτά ζωντάνια κι αλήθεια.
Η ποινή μου είναι ν’ αντέξω και πέρα απ’ αυτή τη στιγμή.
Aprile-Amore
Ilpensierodellamortem’accompagna
tra i due muri di questa via che sale
e penalungo i suoitornanti. Il freddo
di primavera irrita i colori,
straniscel’erba, ilglicine, faaspra
la selce; sotto cappeedimpermeabili
punge le manisecche, mette un brivido.
Tempo chesoffre e fasoffrire, tempo
che in un turbine chiaroportafiori
misti a crudeliapparizioni, e ognuna
mentretichiedichecos’èsparisce
rapidanellapolvere e nelvento.
Ilcammino è per luoghinoti
se non chefattiirreali
prefiguranol’esilio e la morte.
Tuchesei, iochesonodivenuto
che m’aggiro in cosìventosospazio,
uomodietrounatraccia fine e debole!
È incredibilech’ioticerchi in questo
o in altroluogodella terra dove
è molto se possiamoriconoscerci.
Ma è ancoraun’età, la mia,
ches’aspettadaglialtri
quelloche è in noioppure non esiste.
L’amoreaiuta a vivere, a durare,
l’amoreannulla e dà principio. E quando
chi soffre o langue spera, se anchespera,
che un soccorsosiannunci di lontano,
è in lui, un soffiobasta a suscitarlo.
Questo ho imparato e dimenticato mille volte,
ora da te mi tornafattochiaro,
oraprendevivezza e verità.
La miapena è durareoltrequest’attimo.
[Ιδού η στιγμή]
Ιδού η στιγμή,
που επιστρέφουν οι αναβάτες με τα ξίφη.
Το κενό βρίσκεται στην αρένα
και στο στέρνο των θεατών.
Επίκειται -μοίρα σκοτεινή
ή μαύρη μνήμη της σφαγής-
ο κίνδυνος στον μαινόμενο ήλιο.
Ο χρόνος καρφώνει τον εαυτό του,
τον βασανίζει κάτω από τη φωτιά
αόρατων βελών. Ω χτύπημα!
Ο κόσμος πεινά και φοβάται
τον ίδιο του τον εαυτό,
αποφεύγει και πληγώνει
το ίδιο του το σκληρό κρέας.
Συστρέφονται ο κορμός κι ο αυχένας
του ταύρου και του ταυρομάχου
Σ’ ένα σκληρό στροβιλισμό
δύναμης και ύλης…
προς δόξα ή χλεύη
του είδους μας
ή της κοσμικής υπεροψίας;
[Eccol’ora]
Eccol’ora,
rientrati i picadores,
ilvuoto è nell’arena
enelpettodegliastanti.
Incombe, sorteoscura
onera
memoriad’ecatombe,
l’alea
nel sole furibondo,
inchiodasu se stessoil tempo,
loescrucia sotto ilfuoco
d’invisibilisaette. Oh morso!
Ha fame ed ha paura
diséilmondo,
sischiva e siconfrica
lasuadura carne…
sitorconoil torso e la cervice
deltoro e del torero
in un durotorciglione
diforza e di materia…
ingloria od a ludibrio
della nostra specie
o dellauniversaleboria?
Πρώτη νύχτα της άνοιξης
Κάτι πεθαίνει, κάτι γεννιέται
τώρα που ένα γογγυτό της βροντής θρυμματίζει
τα ύψη της νύχτας, αιφνίδια
ανακοίνωση της άνοιξης που διακόπτει τον ύπνο …
Γενεές επί γενεών
των ανθρώπων -η μια ηττημένη,η άλλη υψωμένη-
μέσα στην έπαρση των δεινών τους,
αιώνες βυθισμένοι στον πόνο, ο ένας μέσα στον άλλο,
σε μια συμφορά, σε ένα και μόνο σημείο
πιέζουν, συνωστίζονται, και στενάζει και
τρίζει από βάθρο σε βάθρο η γέφυρα,
η σκοτεινή προς την έσχατη αψίδα της,
και το δέντρο το απλωμένο απ’ τη ρίζα ως τον καρπό.
Το χέρι μου φέρνω πάνω στον πόνο, ακούω.
Πρώτη νύχτα της άνοιξης, φουσκώνει
και διασπά τα όρια του γίγνεσθαι και του είναι.
Primanotte di primavera
Chemuore, chenasce
orache un brontolio di tuonosgretola
l’altezzadellanotte, annunzio
improvviso di primavera cherompeilsonno….
Generazionisugenerazioni
d’uomini chi vinto chi levato
nellafierezzadeisuoimali, età
profonde con doloreunanell’altra,
inunasofferenza, in un sol punto
premono, fannotutteressa, e geme
ecigola da pila a pilailponte
oscuro verso l’ultimacampata
e la piantaprotesadallaradice al frutto.
Porto la manosullafitta, ascolto.
Primanotte di primavere, gonfia
elaceratral’avvenire e l’essere.