«Ο Χορός των άστρων» [Chor der Sterne]
Εμείς η περιπλανώμενη, λαμπερή, τραγουδιστή σκόνη-
Η αδελφή μας η Γη έγινε η Τυφλή
Ανάμεσα στους πυρσούς τ’ ουρανού-
Μια κραυγή έγινε
Ανάμεσα στους τραγουδιστάδες-
Αυτή, η πρώτη μες στους νοσταλγούς
Που ξεκίνησε μέσα στη σκόνη το έργο της: να φτιάξει αγγέλους –
Αυτή, που φέρει τη μακαριότητα μέσα στο μυστικό της
Σαν ύδατα χρυσοφόρα-
Χυμένη κείτεται μες στη νύχτα
Σαν το κρασί μες στα σοκάκια-
Πηδούν τα κίτρινα φώτα του Κακού
Θειάφι πάνω στο κορμί της
Γη, ω Γη
Άστρο όλων των άστρων
Βουτηγμένη στου νόστου το ίχνος
Που απ’ τον ίδιο το Θεό ξεκινά-
Δεν υπάρχει πάνω σου κανένας που να θυμάται τη νιότη σου;
Κανείς που ν’ αφεθεί, κολυμβητής
Στις θάλασσες του Θανάτου; Δεν έχει ωριμάσει κανενός η νοσταλγία
Τόσο που να σηκωθεί απ’ το χώμα σαν τον αγγελικό, τον ιπτάμενο
Σπόρο της πικραλίδας;
Γη, ω Γη, έχεις γίνει η Τυφλή
Μπρος στ’ αδελφικά μάτια των Πλειάδων
Ή είν’ αυτή η εξεταστική ματιά του Ζυγού;
Φονικά χέρια έδωσαν στο Ισραήλ έναν καθρέφτη
Για να βλέπει εκεί το Θάνατό του καθώς πέθαινε
Γη, ω Γη
Άστρο όλων των άστρων
Μια μέρα ένας αστερισμός θα ονομάζεται Καθρέφτης.
Τότε, ω Τυφλή, θ’ αναβλέψεις!
`
*
Όταν η αναπνοή
[Wenn der Atem]
Όταν η αναπνοή
φτάσει στην καλύβα της νύχτας
και βγει έξω
να ψάξει την αέρινή της ουράνια κατοικία
και το σώμα
ματωμένος αμπελώνας
γεμίσει τ’ αγγεία της σιωπής,
τα μάτια περάσουν
μες στο φως που βλέπει
όταν καθένας μες στο μυστικό του
χαθεί
και καθετί γίνει διπλή φορά-
κι η Γέννηση, τραγουδώντας, ανέβει
όλες τις κλίμακες του Ιακώβ στ’ όργανο του Θανάτου
τότε
μια όμορφη αστραπή ανάβει
το Χρόνο-
`
*
Ο υπνοβάτης
[Der Schlafwandler]
O υπνοβάτης
κάνοντας κύκλους στ’ άστρο του
στο λευκό φτερό του πρωινού
ξυπνά—
ένας λεκές από αίμα κει πάνω τού θυμίζει—
αφήνει το φεγγάρι
να πέσει τρομαγμένο—
διαλύεται ο χιονάτος καρπός
στο μαύρο αχάτη της νύχτας—
απ’ τα όνειρα μολυσμένος—
δεν υπάρχει καθαρό λευκό πάνω στη γη—
`
*
Όταν η μέρα αδειάζει
[Wenn der Tag leer wird]
Όταν η μέρα αδειάζει
στο σούρουπο,
όταν αρχίζει η ώρα η δίχως εικόνες,
κι οι μοναχικές φωνές γίνονται ένα-
και τα ζώα τίποτε άλλο δεν είναι παρά κυνηγοί
ή λεία-
τα λουλούδια μόνο άρωμα-
όταν καθετί γίνεται ανώνυμο, όπως ήταν αρχικά-
τότε κατεβαίνεις στις κατακόμβες του χρόνου,
που ανοίγουν για κείνους που πλησιάζουν στο τέλος-
κει που φυτρώνουν της καρδιάς οι σπόροι-
και βυθίζεσαι στο μέσα σου
σκοτάδι-
κιόλας πέρα απ’ το θάνατο
που ‘ναι μόνο ένα παγερό πέρασμα-
και βγαίνοντας ανοίγεις, τουρτουρίζοντας
τα μάτια σου
που μέσα τους, ήδη, ένα νέο άστρο
έχει αφήσει την αντανάκλασή του-