Στη δασκάλα Στέλλα
(από τη “Λιτανεία” (1974) Γρηγόρη Σουρμαΐδη και Φ. Αρία. “Αγάπη”)
Πάνω απ τα νερά πάνω από τον κάμπο,
λεύκα με πουλιά, μές στο Μάη λάμπω.
Μάτια σκοτεινά μ έρεβος βοστρύχους,
πόδια από νερό κι ένα γεια από ήχους
Κτίζω ένα σπιτάκι στην ακρογιαλιά
και μ αχτίδες μπλέκω τη μικρή του πόρτα.
Φύλακες του βάζω, κλάδους και φιλιά
κι ένα τριζονάκι βάζω μες στα χόρτα
Θέλω το τραγούδι το ερωτικό,
Καταρράκτη, Θείε, να υμνολογήσω
Δέντρα και βουνά, στον εσπερινό,
παίρνω αγκαλιά για να σε γνωρίσω.
Κι έρχομαι κοντά σου, μυστική ζωή,
από φως πλάσμενος με ψυχή και θάρρος,
κύμα από αγέρα, κύμα από βροχή
κι έρχεται κατόπιν κι άλλος κι άλλος κι άλλος