ΤΑΜΕΙΟ ΖΩΗΣ
Όπως οι ίριδες ριγούν στο φως της ειμαρμένης
Όπως φουσκώνουν οι φλέβες του λαιμού
Στην ηδονή και στο σκοτάδι
Έτσι γυρίζει το κλειδί στης κλειδωνιάς τα σκέλια
Εμείς που δεν διστάσαμε ποτέ στ’ όνειρο να χαθούμε
Αναρωτιόμασταν συχνά αν κι έμπειροι αρτεργάτες
Πως θα μπορούσε ένα μόνο καρβέλι ψωμί
Τη συλλογική κι αμάραντη μοναξιά μας να χορτάσει.
Αλυσοδέναμε τότε τα μάτια ν’ αντιδρούμε καλύτερα
Κι ο καθρέφτης ασημένιο θυμίζοντας ιστό
Από αβάσταχτη ράγιζε επιθυμία
Πρώτη φορά που ο αιώνιος ψεύτης ομολογούσε την αλήθεια.
Αργότερα κάναμε ταμείο ζωής, περιμένοντας το ξημέρωμα.
ΛΕΥΚΟ ΠΟΙΝΟΛΟΓΙΟ
Γνωρίσαμε την έξαψη στην αγκαλιά των εραστών
Χαρήκαμε το ρούχο φορώντας του αδέκαστου θανάτου
Κάποτε γινόμασταν άμορφα και παθιασμένα αγάλματα
Τα μάτια τότε θύμιζαν αίθουσα αναμονής
Ενώ ο χρόνος τοιχοκολλούσε τις ασχήμιες των ανθρώπων
Ζητώντας κι άλλα δανεικά
Από το τίποτα, το ποτέ και το καθόλου.
Αφοσιωμένοι σ’ έναν δίχως τέλος πόλεμο
Χρωματίζαμε με ολόφρεσκα πέταλα
Το ως τώρα λευκό ποινολόγιο.
ΕΝΘΥΜΙΟ ΠΟΛΥΤΑΡΑΧΗΣ ΖΩΗΣ
Γεννηθήκαμε από τη συνουσία της βροχής
Απ’ την απαρηγόρητη παρήχηση άσκοπων λέξεων
Στο τελευταίο σκαλοπάτι του πνιγμού
Στην έσχατη συναστρία της σελήνης.
Πίνοντας τεμάχια έρωτα και πήγματα πάθους μεγαλώσαμε.
Και τώρα που η ζωή τρέχει με επιτάχυνση
Αμετανόητα δακρύζουμε σε διάφανες κλεψύδρες
Έχοντας ένα γαρύφαλλο ανοιχτό στο γερασμένο πέτο
Ενθύμιο ακριβό κι απαράλλακτο μιας πολυτάραχης ζωής.
ΣΑΝ ΖΕΣΤΟ ΨΩΜΙ
Και τώρα που ο αθέατος χρόνος
Κουράστηκε να συγκρατεί την περιπλάνηση μας
Ας βιαστούμε.
Λίγος μας απομένει πια καιρός.
Ηδονικοί κολυμβητές παλεύουμε ακατάσχετα με κύματα πάθους
Μαθητεία στον έρωτα πάλι σε χρόνια μεθεόρτια
Κι η θύμηση στο μοιραίο ανέγγιχτη.
Κι αν το σώμα σου ακόμη αχνίζει σαν ζεστό ψωμί
Με δαντέλλα πρώτα θα το ντύσω
Κι ύστερα θα δειπνήσουμε λίγο πριν τα μεσάνυχτα.
ΕΘΝΙΚΗ ΟΔΟΣ
Το φιλί μύριζε μυστικισμό κι αλληγορία
Η ματιά πυρκαγιά γοητείας πονούσε
Βαδίζαμε αγκαλιά κάτω απ’ τα λιανοτράγουδα
Παγωμένα τα χνώτα κι οι καρδιές εκκρεμές λαχταρούσαν.
Γέμισε λοιπόν το στόμα με φύλλα δάφνης
Βάψε τα χείλη στο χρώμα του κερασιού
Κι ας σφυρίξουμε έρωτα στην παλιά γειτονιά
Εκεί που οι άνθρωποι έχουν ακόμη γυρτούς τους ώμους
Κι ευωδιάζει ολόγυρα αγιόκλημα κι εμπιστοσύνη.
Έλα να γαληνέψουμε στη γλυκιά θαλπωρή της νύχτας
Τ’ αστέρια ξέρουν να κρατάνε μυστικά
Ν’ αφήσουμε έξω τις σκέψεις κι ας οπλίσουμε όνειρα
Ζωή ν’ αδράξουμε σε εθνική οδό
Για παρατεταμένες κατάλληλη προσπεράσεις.