Η ομορφιά σου
απλώνεται
καθώς μιλάς
καθώς κινείσαι
ζεις και αναπνέεις
παλιές φωτογραφίες ρέπλικες
με ένα σπίτι λευκό
το τσιμέντο να καίει
καλοκαίρι
δυο ψάθινα καθίσματα στο πλάι
μεσημέρι
ένα καράβι φεύγει
χάνεται
μαζί του διασχίζω
μια μουδιασμένη πόλη
αναζητώντας
– ίσως ακολουθώντας –
τα άτυπα
αόρατα
ίχνη σου
αυτός ο συνδυασμός
πραγματικότητας και φαντασίας
ισορροπεί
υπερβαίνει
την ασχήμια των ημερών.
`
*
Κοιτάζεις τη θάλασσα
που αγγίζει
τα άγρια καστανόχρωμα βράχια
αναβάλλεις μια διαδρομή
που δεν πρόλαβε
δε μπόρεσε
να καταγραφεί
οι σκέψεις μου
σαν πλοία περιφέρονται
μες στο λιμάνι της μορφής σου
άδειες καρέκλες περιμένουν
τους επόμενους
σκηνοθέτες του χρόνου
να μετακινηθούν από βεβαιότητες
να φλερτάρουν με στασιμότητες
να γλιστρήσουν ξανά
στο χαλί μιας μέθης.
`
*
Το πνεύμα χορεύει
δυο ματιές συναντιούνται
σε πόλη αρχαία.
Κάτω απ’ το φλοιό
την πρώτη στιβάδα δέρματος
κατοικούμε
ταξιδεύουμε
τα λόγια
ξεθωριάζουν
σβήνουν
χάνονται
νήματα που κόβονται
νοήματα παλιά που παύουν να ισχύουν
αγκάλιασέ με ως το τέλος του χρόνου
κι άφησέ μου μια αλήθεια
να τη σκεφτώ
να κοιμηθώ μαζί της.
`
*
Αποτυπώνω μικρές ηδονές
καθώς
τοπία περνούν
μη απόκριση
σιωπή
αόρατες κινήσεις
μυρίζω τη στιγμή
λίγο πριν να εκραγεί
μες στη ζέστη
μαζί με τους ήχους ράθυμων
εξωτικών πουλιών
λίγο πριν να διακοπεί
να διαλυθεί
να εξαφανιστεί
η φθορά
η χρήση.
Αίσθηση
συνθήκη
κόπωση μιας μέρας
αδιαφορία
κοινωνική ελαστικότητα
εικόνα
θέαμα
αιτία
ταχύτητα
μυθοπλασία
κεφάλια γεμάτα
έννοιες
τύπους
αριθμούς
σημείο μηδέν.
`
*
Απόψε
το διακριτικό σου άρωμα
κάτω από πολυκατοικίες ηλεκτρικές
δίπλα σε βιτρίνες παλιές
δίπλα σε φώτα νέον
ελληνικές μελωδίες από γυναικείες φωνές
σε μονοφωνικά τραγούδια
Μέσα από ένα ποτήρι
αγναντεύω
την ήττα μιας συλλογικής δημιουργίας
την ήττα μιας έμπνευσης
τον εαυτό μας
Αυτό που πολλοί αποκαλούν αγάπη
– παγιδευμένο σε εικόνες και λέξεις –
χάνεται σε μια ανείπωτη μακρά διαδρομή