`
Της Παναγιάς
Η νύχτα κατηφόρισε
στο σκοτεινό χωματόδρομο.
Εκείνο το σούρουπο
περνούσες τάχα απ’ έξω
και κοντοστεκόσουν και προχωρούσες
και προσπαθούσες κλεφτά να με βρεις μες στο σκοτάδι.
Αινιγματικό φεγγάρι
το χαμόγελό σου με τυφλώνει,
η ματιά σου άστεγο μελίσσι που χαϊδεύει τους κροτάφους
η ανάσα σου λίβας καυτός
δεν καταφέρνει να διαλύσει
τα παγωμένα αναχώματα της μοναξιάς μου.
Και τώρα
τώρα που είμαι ναυαγός
κι όλοι μεθούν με συνθήματα,
τα στήθια σου είναι χτισμένα από ανθεκτικά υλικά
για ν’ αντέξουν το βάρος
των μικροαστικών μου παραληρημάτων;
Τα γένια μου κρατούν την υγρασία σου.
Αυτή θα με θρέψει κι αύριο.
`
*
Στου Στρίντμπεργκ
Είτ’ Άρτεμη είτ’ Αθηνά αν σε φωνάξω
λόγια στο βρόντο
στα υπαίθρια καφέ
και τις κινέζικες παροικίες.
Μίλα ξανά
τουλάχιστο ν’ ακούσω των νυχιών σου το τρίξιμο
που κρύβει τούτη τη θεία όψη
και ξανά σε λευκό χαρτί θα φτερουγίσω
τις οφειλές και τις διαδόσεις
μην ξημερώσει
και σε χάσω όπως σε βρήκα
Ελσίνκι.
`
*
Αυτοκαταστροφή
Όταν περνάς
ανάμεσα από τα αφρώδη νέφη του αιώνα σου
πέρα από τη σύγχυση που σε κυριεύει
αισθάνεσαι την ανάγκη
να στρέψεις το τιμόνι εκατόν ογδόντα μοίρες
να βγεις από την αναπόφευκτη πορεία
της αυτοκαταστροφής.
«Το παρόν δίδεται αντιπαροχή»
διάβασα τριάντα χρόνια πρίν
σ’ ένα τοίχο.
Πώς να γράψω τώρα
για κάτι που δεν υπάρχει;
`
*
Προβλήτα
Με παρατάς
πριν μυηθώ στις ιστορίες του μη σώματος
προτού μισήσω εκείνους
που μιλούν για τις μέρες που θα ‘ρθουν.
Με προδίδεις
πάνω που ξέθαβα τον ήλιο με τα νύχια
Διάνα που νόμιζα
πως το φτηνό κονιάκ
το πίνουν τα κοράκια.
Η φτήνια γεννήθηκε μέσα μου
κρύβεται κάτω απ’ τα παραλυμένα τράμ
κοιμάται σε χαρτόκουτες
σφίγγει θηλιές ραψωδίες
και τρέφει φίδια νηστικά.
Οι μέρες που θα ‘ρθουν μιλούν για μάς
φωνάζει ο Ginsberg στην προβλήτα
σαν βλέπει άρβυλα χάρτινα να σβήνουν το ξημέρωμα
Κοιτάτε τα χελιδόνια του δρόμου
φτερά γυρεύουν να υφάνουν
Κοιτάτε τ’ αγριοκάτσικα στις ταράτσες
μηρυκασμό υπαινίσσονται
Κοιτάτε τα λαστιχένια κοράκια
γαντζώνονται απ’ τους φουσκωμένους σοβάδες
για μιας δεκάρας συντροφιά μιλούν
μιλούν για τις μέρες που θα ’ρθουν.
`
*
Φυματικός βάτραχος
Κάτω απ’ το φτηνό απομεσήμερο
κοιμάται ένας φυματικός βάτραχος
καρφώνοντας τ’ αποτσίγαρά του
στα κενά των θεματικών ενοτήτων.
Τα δάχτυλά του διάφανα
λικνίζουν το φώς που φτάνει στα μάτια του
και τις κραυγές των ζωοποιών ερώτων.
Όταν ξυπνήσει το απόγεμα
το απόστημα της οργής θα γίνει σκληρό
σαν τα χέρια του πατέρα του
σαν τα λόγια της μάνας του.
`
*
Οι δάσκαλοί μου
Οι δάσκαλοί μου ντακότες παροπλισμένες
χτυπούν τις παλάμες τους κάθε δύο βήματα.
Οι δάσκαλοί μου μορφές τραγικές
συνωστίζονται στις διαπλεκόμενες στοές της μνήμης
και στις αδιάκοπες ροές του λόγου μου.
Οι δάσκαλοί μου ένας καθρέπτης που με ειρωνεύεται
που λέει αλήθειες
που ξέρει πως σταγόνα σταγόνα
θα γεμίσει ο ωκεανός και θα με πνίξει.
`
**********************************************************
*
Ο Νίκος Ι. Πετράκης γεννήθηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης το 1977. Σπούδασε Οικονομικά στη Μ. Βρετανία. Το «Εικοσιοκτώ» αποτελεί την πρώτη του ποιητική συλλογή.